Vriendin Ans heeft een wijnproeverij op de kop getikt en doet deze cadeau aan mijn lief. Op de site van De Firma (zo noem ik ze maar even) lezen we wat het concept inhoudt. Een wijnadviseur komt aan huis met twaalf topwijnen en zorgt voor de ‘ultieme wijnbeleving’. Uitleg over de herkomst, wijn-spijscombinaties en alles wat we weten willen wordt verteld. En het feest is nog niet afgelopen, nee, ter begeleiding worden er diverse kazen met stokbrood geserveerd. En als toetje een heerlijke Port en een fantastische likeur! Nou, dit deed ook de harten van ons vriendenclubje sneller kloppen.
Omdat ik zelf geen drinker ben, vroeg ik mijn nicht Fem of ze belangstelling had in mijn plaats. Dat had ze. En omdat ik weet dat het bij een proeverij natuurlijk om de verkoop gaat, zei ik erbij ‘voel je niet verplicht hoor’. Waarop ik direct een appje terug kreeg met de hilarische woorden; ‘Ben jij gek, ik laat me geen twaalf wijnen door mijn neus boren!’ Zo kwam het dat er die avond zes uitgelaten leukerds aan onze eettafel zaten die ik voor de gezelligheid maar een beetje gedekt had.
Voor de deur stopte een gammele Skoda waaruit een soortgelijke dame stapte. Ik vond het helemaal een beetje spannend. Je haalt tenslotte een wildvreemde in je huis, die je visite voor twee uur komt vermaken. Dat Mia slechts één trolley bij zich had vond ik al een beetje gek. Zaten daar die twaalf wijnen, stokbroden, kazen, likeur en Port in? Gelijk riep ik mezelf tot orde; die vooroordelen moest ik eens laten varen!
Na het voorstelrondje werd subtiel duidelijk gemaakt dat mijn aanwezigheid aan tafel niet wenselijk was. Of ik wel een paar bakjes had, waarin uitgespuugd kon worden? Toen ik peinzend in de keuken stond (in welk servies wil ik dat gekwat wordt?!) hoorde ik mijn lief veel te hard vragen waarom er zulke kleine bodempjes geschonken werden en werd er vrolijk meegedeeld dat ik niet verder hoefde te zoeken. Iedereen was op de fiets of had ik beloofd thuis te brengen, dus die kleine slokjes konden best worden doorgeslikt. De proeverij was begonnen. Dat wil zeggen, Mia had al twee keer ingeschonken maar moest toegeven dat ze niet precies de details wist te vertellen over het gouden vocht. Ik zag in haar direct al geen doorgewinterde wijnkenner, maar ja, ik was op dit tijdstip nog de enige die nuchter was. Ze gaf toe dat ze in allerijl het briefje was vergeten waar alles opstond. Dat kwam namelijk omdat ze zo druk was. De Firma plande haar meerdere keren per dag in op verschillende adressen. En dit was nog hartstikke lastig combineren met haar baan als lerares Engels.
Toen wij ontzagvol vroegen hoe ze dit allemaal voor elkaar wist te boksen, gaf ze aan al maanden in de ziektewet te lopen. Ze had namelijk verschrikkelijk ellendige collega’s die haar het leven zuur maakten. Eigenlijk was ze hard op zoek naar een andere baan, maar ja, dit viel niet mee na haar scheiding. Ineens was ik heel erg blij dat ik lekker op de bank zat en er van mij geen reactie verwacht werd. De rest van ons clubje was ineens heel serieus aan het proeven geslagen. Nicht Fem had zelfs een app erbij gevonden, die heel handig wél kon aangeven waar de desbetreffende wijn vandaan kwam, waar ie lekker mee combineerde en ook wat ie kostte. Dit laatste drukte gelijk de vreugde van Mia tot een dieptepunt, want nu werd pijnlijk duidelijk wat een godsvermogen haar flesjes kostten in tegenstelling tot bij de slijter.
Mijn lief had inmiddels een beetje trek gekregen en informeerde voorzichtig naar het stokbrood met kaas. Mia reageerde niet en schonk vol overgave een gezellige rode variant in. Pas toen ook de anderen hints begonnen te geven, maakte Mia duidelijk dat dit geen onderdeel was van het geheel. Ze had geen idee hoe we hierbij kwamen. Ik surfte nog even naar de website, het stond er echt. Nou ben ik de lulligste niet en meestal hebben we gelukkig nog wel wat in de kast. In de oven heb ik snel een paar ovenbroodjes afgebakken en in de groente la had ik nog een paar brokken kaas. Aan tafel werd het steeds gezelliger. En omdat het zo’n lange dag was geweest, deed Mia ook lekker een glaasje mee. Ik deed ondertussen alsof ik tv keek.
De grote verrassing waar Mia vanaf binnenkomst al mee dweepte, bleek de Port en de Likeur te zijn als afsluiters. Ik zag aan tafel wat betekenisvolle blikken elkaar kruisen (omdat dit allang bekend was) terwijl de bestellijsten tevoorschijn getoverd werden. Blijkbaar kende Mia de website van haar firma niet zo goed. De prijzen wist ze ook niet precies, maar wel dat je korting kreeg bij minimale afname van zes flessen. Onze vrienden lusten best een glaasje maar heb ik nooit op zuipen kunnen betrappen. Tuurlijk wilde iedereen wel wat bestellen, maar meer om Mia een plezier te doen dan dat het daadwerkelijk zo fantastisch was. Of we zelf de lijsten konden invullen, want daar was Mia niet zo handig mee. Tuurlijk, iedereen moest toch de hele avond alles al zelf doen. Geloof dat er uiteindelijk zeven flessen besteld zijn. Mia werd hier niet heel vrolijk van en was gelukkig rap snel vertrokken. Het was daarna nog lang gezellig bij ons thuis.
Toen twee weken later de bestelling geleverd werd, klopte deze niet met de werkelijkheid. Een fles teveel en de nota dus te hoog. Ondanks dat we allemaal een topavond hadden gehad, waren we met Mia en haar firma wel een beetje klaar. Niemand van ons wilde de niet bestelde fles en niemand wilde deze betalen. Mijn lief klom dus in de telefoon om de firma te vragen wat nu te doen. De Firma kon inderdaad zien dat de zevende fles niet besteld was en dat dit verkeerd was gegaan. Of wij de fles wilden opsturen? Nou, nee, eigenlijk niet. Na veel discussie werd aangeboden dat De Firma de fles kwam ophalen. Leek mij veel duurder dan in mindering brengen op de rekening en ‘m bij ons achterlaten. Maar prima. Mijn lief betaalde de nota (zonder de fles die zou worden opgehaald) en stuurde Tikkies naar onze vrienden en nicht. Nee, De Firma bracht namelijk niets afzonderlijk in rekening. Wij moesten dit onderling verrekenen. Prima.
Maar de fles werd niet opgehaald en wij kregen een betalingsherinnering omdat we een fles te weinig hadden betaald. Weer bellen, weer een ophaalafspraak, weer niets. In onze ‘wijnproeverij-app’ werd olijk geïnformeerd of de fles nou al was opgehaald. Of ze ‘m even moesten komen opzuipen? Na weken is de fles inderdaad opgehaald en hebben we hem niet betaald. Een wijnproeverij is echt een aanrader, zo enorm leuk! Maar er zijn vast nog andere firma’s die dit aanbieden.
Natuurlijk heette het bedrijf niet ‘De Firma’ en de mevrouw ook geen Mia. Ze reed ook geen Skoda en gaf les in iets anders. Maar het leek me voor iedereen fijner om de details een andere draai te geven. Voor de ultieme beleving zeg maar.