Het dikke pak sneeuw dat afgelopen weekend is gevallen ligt er nog. Het vriest de hele week al zo hard, dat het ongewoon aanvoelt. Winters met dag en nacht vorst en ijs zijn we lang niet meer gewend. Het lijkt erop dat er op sommige plekken al geschaatst kan worden. Alhoewel er van de week in Renkum nog een ijsmeester (compleet met sneeuwschuifmachine) door het ijs is gezakt, worden er hier en daar voorzichtig een paar baantjes getrokken. Ook ik begin er een beetje onrustig van te worden. Zou het dan echt…?
Het is vrijdagmiddag en ik ben moe uit het werk gekomen. Het is druk en dat blijft nog wel even zo. Om dan overeind te blijven is het voor mij altijd belangrijk om genoeg leuke dingen te doen als ik vrij ben. Het hoofd moet geleegd worden om er na het weekend weer tegenaan te kunnen. Mijn lief is jarig vandaag maar moet tot vanavond laat werken. Even vergeten welke datum het was. Ons kind heeft ijsvrij gekregen van school en is erop uit met zijn makkers. Niet om te schaatsen natuurlijk, ben je gek, das niet stoer (denk ik). Zo ben ik ineens alleen met een hele vrije middag voor me. Bij het weggaan zei mijn lief terloops nog; ‘oh ja, er zit nog een zwarte was in de machine, hij heeft gedraaid’. Je weet wel, zo’n zwarte was met 30 sokken, 20 onderbroeken en nog meer dingen die zo eindeloos duren voordat het opgehangen is. Top. Maar ik doe het niet.
Als iedereen weg is ga ik op zolder op zoek naar mijn schaatsen. In een plastic tasje ligt nog een paar houten kinderschaatsjes, van mijn ouders gekregen bij een zolderopruiming. Die leg ik beneden als decoratie, ik wordt er vrolijk van. Ik gooi mijn eigen schaatsen in een tas en wandel naar het schaatsbaantje in onze wijk. Als je hier niet woont, weet je niet dat die daar is en dat houden we graag zo. Ik noem het wel een baantje, maar meer dan een ondergelopen weiland is het eigenlijk niet. Ik heb nog niet gezien of er geschaatst kan worden en merk dat ik er helemaal een beetje onrustig van wordt.
Aangekomen bij het baantje is het oergezellig. Ik merk dat mijn mondhoeken gelijk omhoog gaan bij het zien van zoveel geweldigs. Kindertjes achter stoeltjes, krabbelend op dubbele ijzertjes. Vallende ukkepukjes op sneeuwlaarsjes met vuurrode wangen en snotneuzen. Grote mannen bibberend op Noren doen voorzichtig weer de eerste schreden. Mijn schaatsen heb ik een paar jaar geleden weliswaar lekker ruim gekocht (ik werd gek van die knellende voeten) maar de bovenkant zit loeistrak om mijn benen. Als ik wiebelend en heel voorzichtig wegschaats merk ik hoe weinig je deze spieren gebruikt. Net boven mijn wreef is het totaal verkrampt. Het interesseert me niet, het is geweldig om weer op het ijs te staan. De meneer naast me bibbert met me mee. ‘Het is voor mij ook alweer een tijdje geleden’ zeg hij tegen me. We lachen erom.
De sfeer is top. Ik merk aan iedereen de euforie van het weer kunnen schaatsen. De wind snijdt om mijn hoofd maar de zon maakt veel goed. Ik hoor een meneer roepen ‘het gaat nu wel beter!’ Als hij voor me langs glijdt, zie ik dat hij een donkerbruine prutkont heeft. Het is dus al even misgegaan. Twee tellen later zie ik hem wild maaien met zijn armen en buitelend komt hij op het ijs terecht. Gelukkig mankeert hij niets en moet iedereen lachen. Er wordt veel gefilmd en gefotografeerd. Voor veel kinderen is het de eerste keer dat ze op het ijs zijn. Het is zó idyllisch, dat ik ook een paar foto’s schiet. Van de ondergaande zon op het baantje en met de kerk op de achtergrond. Het riet wuift en achterin blaat een groep schapen. Alles is zo mooi blauw en wit. Een buurtbewoner op leeftijd schuifelt een beetje heen en weer met een sneeuwschuiver. Het helpt niet veel, want de sneeuw die op sommige plaatsen op het ijs ligt is vastgevroren. Je moet ook oppassen voor de paar scheuren. Ik heb het vermoeden dat het ijs niet al te dik is.
De pijn in mijn scheenbenen wordt steeds zuurder. Elke keer als ik wil afstappen denk ik; nog één keer heen en weer. Het is te leuk. Als er ijs ligt moet je gewoon schaatsen want morgen kan het misschien weer over zijn. Morgen is het trouwens ook weekend, dan is het hier vast niet meer zo lekker rustig als vandaag. Deze middag was geweldig, ik heb met volle teugen genoten. Als ik mijn laarzen weer aanheb en richting huis strompel doet alles me zeer. De honden begroeten me meer dan uitbundig, ze moeten nog uitgelaten worden. Gelijk maar even doen, kan ik daarna door met de zwarte was. Mijn lief is jarig en er was geen feest, evengoed heb ik een topdag gehad in mijn eentje!