De vaatwasser is kapot. Nou ja, niet echt kapot, maar zo goed als. Ik zal het even uitleggen. De deur sloot al een tijdje niet lekker. Je moest veel kracht zetten om hem in het slot te doen vallen. Nou zijn wij ferme types die daar onze handen niet voor omdraaien, als de boel maar schoon wordt. Met een flinke duw lukte het elke keer nog dus leek er geen vuiltje aan de lucht. Mijn lief had laatst al wel eens gezegd dat ‘het rubber’ slecht werd. Omdat het apparaat vijftien jaar oud is, geloofde ik het nieuws direct maar sloeg er verder geen acht op. Zolang alles werkt hoor je mij niet. In het apparaat zelf zit hier en daar een minuscuul roestplekje, maar ach, als dat alles is. Dat het rubberen dopje van het glansspoelreservoir ook al gescheurd was, zorgde ervoor dat je dat wat vaker moest bijvullen. Doe ik gewoon.
Tot we een tijdje geleden van de bank vlogen van schrik door een harde knal. Toen ik bevend mijn hoofd om de hoek van de keuken stak, zag ik dat de klep van de vaatwasser was opengevallen. Toen ik hem dicht wilde doen, voelde ik dat hij twintig kilo woog. Neeee, wat was er aan de hand? Ik begrijp nooit hoe mijn lief dat soort dingen weet, maar haar was duidelijk dat er iets losgeschoten was. Dit kon ze inderdaad best zelf repareren, maar op die bere-klus zat ze niet te wachten. Er liggen namelijk nog veel meer andere bere-klussen te wachten, die ook allemaal nog gefikst moeten worden. Het was weer even spannend toen we hem aandeden, maar hij werkte verder nog. Om elkaar eraan te herinneren dat de klep nu zwaar was, we wilden niet dat hij eruit zou knallen door het gewicht, deed ik er een strikje aan. Dan wist iedereen dat ie ‘m goed moest vasthouden bij het openen. En zo ging het nog een tijdje prima.
Tot ik er van de week een plasje water onder zag liggen tijdens een wasbeurt. Zo irritant dat mijn lief meestal gelijk heeft; dit moest het rubber zijn dat nu echt vergaan was. Die sloot natuurlijk niet meer goed af waardoor hij niet meer waterdicht is. Bah wat kwam het slecht uit. Verwachtingsvol zocht ik op internet naar nieuwe vaatwassers. Maar dezelfde als die we hebben kwam onder de duizend euro niet voor, ook niet in de aanbieding. Zou het de moeite zijn om een apparaat van vijftien jaar oud nog te laten repareren? Sterker nog; wás hij nog te repareren? Op de sticker van de klep stond een landelijk storingstelefoonnummer. Ik besloot deze te skippen en belde met de plaatselijke dealer in ons centrum. Een vriendelijke mevrouw nam alle details met me door en stelde me gelijk op mijn gemak. Het leek zeker wel de moeite om te laten repareren, met een paar nieuwe onderdelen kwamen we er wel uit. Na het weekend al zou de monteur ons bellen en polshoogte nemen. Opgewekt en verheugd hing ik op.
Ondanks dat ik het bij mijn ouders thuis tijdens verjaardagen enorm gezellig vind om met elkaar de afwas te doen, had ik er hier geen zin in. Het was duidelijk dat we hem ’s nachts niet nogmaals zouden laten draaien. En zeker niet als we niet thuis waren. Maar het was weekend en hij stond vol. Ik schoof er een bakje onder en durfde hem aan te zetten. Op wonderbaarlijke wijze was het plasje water dat eruit kwam nu piepklein. Hoopvol dat hij het toch gewoon nog steeds deed, begon ik steeds meer te geloven dat een reparatie tot een goed eind kon komen.
Bij ons thuis was vroeger geen vaatwasser. Toen mijn lief en ik gingen samenwonen hadden we ook gewoon een teiltje met een borstel. Ik haatte de afwas. Met het resultaat dat ik het soms dagen liet staan. Verschrikkelijk als ik daar nu aan terugdenk. In ons eerste eigen huis kwam een vaatwasser. We kwamen er vrij snel achter dat we het duurdere exemplaar hadden moeten nemen. Je kon de tv namelijk niet meer horen als hij draaide. Evengoed waren we er dolgelukkig mee, want de keuken was vanaf die tijd altijd netjes. Toen we in ons huidige huis kwamen, wisten we waarop we moesten letten bij de aanschaf. Hij moest niet alleen energiezuinig zijn, maar ook niet zoveel herrie maken. Het voordeel van verhuizen is dat je steeds beter weet wat je wel, maar vooral wat je niet meer wil. Zoals beloofd belde de monteur direct de week erna en kwam hij dezelfde dag nog langs. Het rubber werd vervangen en een losgeschoten ijzeren kabel teruggezet. Het afdekdopje was hij vergeten, maar dat zou hij later nog wel even komen brengen. Na een test wasbeurt was er geen vuiltje aan de lucht; hij deed het weer! In onze feestvreugde vergaten we de beste man te vragen om de deur ook even te stellen. Die was namelijk wat scheef gezakt door de jaren heen. Geen nood, mijn lief gaf aan dit varkentje zelf wel even te wassen.
De monteur was vertrokken en mijn lief wipte voor de zoveelste keer gelijk de twee meter lange plint onder het keukenblok vandaan. Er werd geschroefd en geschoven, net zolang tot de klep weer mooi recht hing. Wat een topper is het toch. Maar toen we die middag opgetogen de inmiddels weer volle vaatwasser aanzetten, kwam er weer water uit. Direct belde mijn lief terug naar de dealer. Tot het begon te dagen…… zou het gekomen zijn door het stellen van de deur? De plint ging er weer af, de gereedschapskoffer werd weer tevoorschijn getoverd. Even later belde mijn lief, heel eerlijk, de dealer terug. Hij hoefde niet meer te komen want het was onze eigen fout geweest.
De vaatwasser draait weer als een zonnetje. De deur lijkt niets meer te wegen en blijft zelfs op elke stand staan. Er komt geen water meer uit, de rekening viel mee en het rubber afdekdopje is door de brievenbus gegooid. Dat heb ik er zelf ingedaan. Er hoeft al een week geen glansspoel bijgevuld te worden, dat is lang geleden. Bij het terugschuiven van de plint is deze doormidden gebroken. Weer een klus erbij. Ik kom wel eens bij mensen waar thuis alles af is. En dan ben ik stiekem een beetje jaloers.