Nederland is verdeeld in twee groepen; de ene is dol op Sinterklaas, de andere wil het liefst in september de kerstboom al opzetten. De laatste groep vindt Sinterklaas geen reet aan of komt met het argument dat ‘de kinderen groot zijn’ en er dus ‘niets meer aan is’. Nou, dan ken je de familie Van Viegen nog niet! Maar daarover later nog wel eens. Het moge duidelijk zijn dat ik niet zoveel heb met Kerst. Mijn vader heeft vroeger nog erg zijn best gedaan door het jaarlijks vertellen van het Kerstverhaal over het kindeke, maar er was bij zijn kinderen weinig animo. Wat wel heerlijk is zijn de twee extra vrije dagen door Kerst. Dit jaar is het ‘jaar van de baas’ want Kerst valt in het weekend.
Toch laten wij Kerst haast nooit onopgemerkt voorbij gaan. De dag ná Sinterklaas mag de boom worden geïnstalleerd en ja, we vinden het ook gezellig om samen te zijn met vrienden en/of familie. Maar dat kan ook op elke andere dag van het jaar zijn, dat hoeft echt niet speciaal met Kerst. Beter juist van niet, want ook in de winkels word ik doodongelukkig rond de feestdagen.
Omdat mijn collega aandrong (en omdat we het zo gezellig hebben) gingen we toch even ‘het stadje’ in. Zo noemen de inwoners van Purmerend het centrum. Ik ben al een tijdje op zoek naar een fijne zwarte broek en had mijn hoop gevestigd op een vlot boetiekje. Elke keer als ik daar binnenkom zijn er minstens 15 kledingstukken die ik zó mee zou willen nemen maar budgettair gezien is me dat helaas nog niet gelukt. Mijn lange ledematen zorgen ervoor dat ook niet alles past. Voor een broek moet ik de paskamer in maar meestal loopt dat uit op niets. Ik vertelde de vriendelijke verkoopster mijn maat en voegde eraan toe dat ik Hollandse kuiten had. Ze keek al bedenkelijk. Mijn lengte zou moeilijk worden. Ja, spijkerbroeken had ze wel in lengtematen. Klopt, die heb ik namelijk al. Toch ging ik even later met vijf exemplaren en een prachtig truitje de paskamer in.
De twee van het uitverkooprek liepen onder mijn knieën al vast. De andere twee gingen omhoog, maar zaten veel te krap. Jammer dat het excuus van Hollandse bovenbenen niet bestaat. Echt leuk ook dat er geen spiegel in het hokje was. Je moest pontificaal de winkel in om te zien hoe je eruit zag. Broek vijf paste, maar toen ik naar beneden keek zag ik twee rollades. Het truitje dan maar. Omdat ik inmiddels mijn eigen broek weer aanhad, durfde ik nu wel tevoorschijn te komen om in de grote passpiegel te kijken. ‘Hoe valt ie?’ vroeg de verkoopster. ‘Te klein’ zei ik en wist niet hoe snel hij weer uit moest. Nee, dit was inderdaad een maat M. De grotere waren uitverkocht en kwamen ook niet meer. Nou ja, honderd euro voor een truitje was ook best veel. Gedesillusioneerd weer naar buiten. Vanavond misschien beter geen chips nemen en het sporten weer oppakken. De rollades moeten slinken. Boodschappen doen voor het weekend dan maar.
Ik kon nog net een gaatje achteraf vinden op de mega-parkeerplaats van de plaatselijke buurtsuper en had de allerlaatste boodschappenwagen. Nog voordat ik binnen was overviel me de frisse tegenzin al. Het kon niet anders dan megadruk zijn. De kippendijen waren nauwelijks te vinden tussen de gourmetpakketten en rollades. Gangpaden vol kerstkransen, stollen, kaarsen, gedroogde hammen, sauzen, boter in de vorm van een klok, speelgoed en andere dingen die ik niet wil kopen. Heel Nederland zoekt in de Allerhande (zo origineel) naar recepten waarvan meestal de ingrediënten snel zijn uitverkocht. Alleen daarom al kies ik liever voor een ander menu. Bij het optuigen van de boom zag ik van de week dat de haakjes voor de kerstballen bijna op zijn. Na drie rondjes tussen de ballen, rendieren en andere schreeuw-decoraties, wist het winkelmeisje (met olijk kerstmutsje) me te vertellen dat ze geen haakjes verkochten. Top! Ik werkte zo snel als ik kon de rest van mijn lijstje af.
In de auto terug naar huis klinkt een onophoudelijke reeks Kerstsongs van Skyradio door mijn speakers. Daar heb ik zó geen zin in! Gelukkig heb ik een heerlijke playlist op Spotify met foute nummers die ik zo graag meebrul. Het is een bonte verzameling Van De Dijk tot Janis Joplin en heel veel Nederlandstalig. Gek genoeg maken de laatste dagen van het jaar me elk jaar wel melancholisch. Onbewust denk ik vaker aan de mensen die er niet meer zijn, en die we zo missen. Het gevoel te willen samenzijn met mensen waar je gek op bent versterkt. We maken zoveel mogelijk afspraken met de leukerds om ons heen. Vannacht droomde ik dat mijn oma er ineens weer was. Ze was niks veranderd en kwam doodnuchter aanlopen. Wat was het fijn om haar weer even in de armen te kunnen vallen.
Een dankbaar gevoel overvalt me. We zijn gezond, we hebben een gezellig thuis en elkaar. Het was een hectische werkweek. Enige wat ik nog wil is naar huis. Mijn gezin stevig vastgrijpen en een dikke zoen geven. Ondanks mijn regelmatige gemopper wil ik dat ze weten hoe dol ik op ze ben.