Alledaags

Damestas

Ik weet niet zo goed of het de hang naar controle is, angst om mis te grijpen of dat ik gewoon graag alles bij de hand heb. Ik heb altijd spullen bij me. Die zitten in mijn tas. Mijn lief moppert altijd dat ie zo groot en zwaar is. Maar dat komt omdat daar mijn hele leven inzit. Het mopperen van mijn gezin verstomt snel wanneer gemerkt wordt dat al het noodzakelijke onderweg in mijn tas te vinden is. Niet zelf zoeken uiteraard, want iemand anders die je tas overhoop haalt, dat is vreselijk. Even vragen en ik tover het tevoorschijn.

De tas is in twee delen te herkennen; een basisuitrusting (die er altijd inzit) en de situatieafhankelijke. Die laatste is dagelijks verschillend. Zelfs de tas kan veranderen als de situatie daarom vraagt. Jaja, het lijkt allemaal zo simpel, een damestas, maar dat valt vies tegen.

De basisuitrusting is uitgebreid, want dat scheelt aanvullen. Zakdoeken zijn niet alleen voor snot en tranen. Je kunt er ook prut mee van je schoenen halen, je natgeregende gezicht afdeppen of gemorste koffie mee opdweilen. Zaken die geen uitleg behoeven zoals sleutels, telefoon, een pen, elastiekje, Labello, lipgloss en lippenstift, handcrème, hondenpoepzakjes, een opvouwbaar tasje, brillenkoker met bril en doekje. Nu ik dit allemaal opschrijf, merk ik dat mijn pincet ontbreekt. Iets uitlenen en niet meer terugkrijgen is zo irritant. Of heb ik ‘m zelf zo goed opgeborgen zodat ik ‘m nu niet meer kan vinden? Missie van vandaag; speurtocht naar die lekkere pincet. Daarmee kun je niet alleen epileren, maar ook splinters uittrekken (als je je bril op hebt tenminste). De hond had laatst een teek, wat moet je dan zonder pincet? De speciaal ervoor aangeschafte ‘tekentang’ is van zulk zacht plastic, daar heb je echt niets aan. Sinds kort heb ik ook een klein opschrijfboekje in mijn tas. Zodat hersenspinsels niet de hele dag blijven zeuren maar gelijk aan het papier kunnen worden toevertrouwd.

In mijn olijke blikje ‘kiss it better plasters’, zitten niet alleen pleisters in verschillende maten, maar ook pilletjes. Je hooikoortsaanval wacht namelijk nooit tot je veilig thuis bent. Die buikkramp en knalkoppijn ook niet. Ja ik weet dat de winkels tegenwoordig bijna altijd open zijn en dat ik niet alles mee hoef te zeulen. Maar het geeft gewoon een veilig gevoel.

De situatieafhankelijke inhoud van de tas bestaat door de weeks meestal uit de aanvulling van een lunchpakket en een lege eierdoos voor collega Jennifer. Bij ons zijn de eieren niet aan te slepen en zijn de dozen een irritante opvuller van de container. Zij heeft kippen en heeft daardoor dus nooit een eierdoos in huis omdat ze nooit eieren koopt. Win win situatie. Wij zijn eraf en zij kan haar zoontje wat handelsgeest bijbrengen door losse verkoop.

Als er een feestje is vraagt mijn lief altijd verheugd; “ow, neem jij je tas mee?” Om er vervolgens nog meer sleutels, en portemonnee en sigaretten in te gooien. Grappige vraag ook want ik neem altijd een tas mee.

Als we een dagje gaan slenteren in een pretpark, verwissel ik van tas. Dan wil ik mijn handen vrij hebben dus dan is een rugtasje fijn. Het overhevelen van de inhoud is elke keer wel een hersenbreker, want ik moet keuzes maken uit mijn standaarduitrusting. Zelfs de inhoud van mijn portemonnee verhuist dan naar een kleinere versie. Goed opletten als je de dag erna weer moet werken, want dan moet de boel tijdig terug gestopt worden in het juiste exemplaar.

Een dagje winkelen of naar een beurs, dan is ook een rugtas vervelend. Want dan zit je steeds zo klem tussen de mensen. Dan komt voor mij de grootste uitdaging; het piepkleine schoudertasje. Dan heb je je handen vrij, niets zwaars aan je schouder én geen bult op je rug. Maar ja, er kan echt haast niets in. Mijn mobiel, een pinpas en een ID-bewijs, dan is ie vol. Zakdoekje in mijn kontzak dan maar. Op dat soort dagen grijp ik minstens acht keer mis omdat ik iets wil pakken wat ik niet bij me heb. Door dat piepkleine schoudertasje doe ik afstand van al mijn veilige zekerheden. Ik roep mezelf tot orde, ik weet het heus wel. Wat je echt nodig hebt in het leven, dat zit niet in een tas.