Ons kind heeft zijn eerste bijbaantje. Ik tel de krantenwijk even niet mee. Veel kinderen van zijn leeftijd waren al begonnen bij de plaatselijke supermarkt, dat wilde hij ook wel. Na navraag in de winkel bleek dat hij vijftien moest zijn. Dat was even balen want dat duurde nog een halfjaar. Direct na zijn vijftiende verjaardag ging de digitale sollicitatie de deur uit. De automatische antwoordmail gaf aan dat er binnen tien dagen antwoord verwacht kon worden. Na tien dagen was er niets ontvangen. Wij spoorden hem aan om even te bellen, of langs te gaan. De pro-actieve houding moet tenslotte getoond worden, zo leek ons. Ons kind bokte wat terug in de trant van dat hij dat niet van plan was. Op onze vraag hoe hij het dan ging oplossen, antwoordde hij dat hij nog een keer gesolliciteerd had. Om vervolgens natuurlijk weer de antwoordmail te ontvangen met opnieuw tien dagen wachttijd. Na een hele discussie hadden we hem zover dat hij navraag ging doen in de winkel. De bedrijfsleider beloofde er aanstaande maandag naar te kijken. Aan het eind van die week (na die maandag) was er nog geen bericht. Ons puberende kind was er klaar mee.
Eén van zijn vrienden werkt bij de Albert Heijn XL, een eindje verderop. Dan ging hij dat wel doen. Het digitale sollicitatieproces verliep hier heel anders. Een tiental vragen werden op hem afgevuurd met op elke vraag drie antwoordopties. Één ervan was steeds de meest klantvriendelijke, maar ik weet niet zeker of ons kind dat doorhad. Na een hoop gemopper (want die vragen waren natuurlijk stom) was er gelijk al een uitslag; ‘hij voldeed niet geheel aan het profiel’. Dat was natuurlijk helemaal belachelijk. ‘Hoezo niet?’ sprak meneer verontwaardigd. Aan ons nu de schone taak om uit te leggen dat Appie heel veel sollicitanten krijgt en dat ze de beste eruit kunnen kiezen. Zoals dat wel vaker gaat bij sollicitaties. Ik begreep dat we het hem niet kwalijk konden nemen dat hij dit niet wist.
Ineens, volkomen onverwachts, kwam er toch nog een mail van de buurtsuper. Aanstaande donderdag werd hij na schooltijd verwacht voor een sollicitatiegesprek. Ik geloof dat ik de enige was die het spannend vond. ‘Aangenomen’ was het verhaal dat gedeeld werd bij terugkomst. Wat is een puberbrein toch grappig. Soms is er een spraakwaterval, soms is ergens over praten heel stom. Ik zie aan hem hoe hij zich een plek worstelt in de maatschappij. Het kleine lijfje heeft plaatsgemaakt voor een lang eind met groeiende spierballen, een baard in de keel en haren. Het weekend moet hij zijn spullen ophalen. Ik ben benieuwd waaruit dit zal bestaan, maar ik vraag maar even niet door. Hij vind heel vaak dat ik zeur, vandaar. Ik kijk naar hem. Wat een bink is het. Nu hij net naar de kapper is geweest, is ie zo stoer. Maar op andere momenten opeens weer even klein.
Het weekend breekt aan en ik vraag hem, omdat hij toch naar de winkel moet, om gelijk een pak suiker mee te nemen. Dit vond meneer een vervelende opdracht. Hij ging toch zijn spullen ophalen?! Moest hij dan ook ineens suiker kopen?! Zo irritant!! Mijn advies om een tas mee te nemen was ook zo stom. Zijn boosheid kwam ongetwijfeld voort uit het feit dat hij het misschien best een beetje spannend vond. Maar op dat moment kon ik zijn reactie niet zo goed hebben. Soms moet je gewoon even iets doen, ook al heb je daar geen zin in. Hij gaat naar de supermarkt, beetje overdreven als ik er nog eens apart voor heen moet toch?! Om mijn boosheid te laten blijken zei ik hem; “prima, dan haal je geen suiker. Maakt mij niet uit, ik eet het niet. Het is voor jullie, voor in de thee. Van de week is het op, dan zitten jullie zonder”. Na een kwartier werd mij om geld gevraagd voor suiker en ging hij op pad. Ik zag dat hij zijn rugtas om had.
Mijn telefoon ging. Hij stond in de supermarkt en zocht naar de suiker. Kon ik uitleggen waar het stond? Ik deed mijn best maar het lukte niet erg. Zijn irritatie was hoorbaar. Hij wist dit soort dingen toch allemaal niet?! Ik adviseerde om nog even te zoeken en om het anders even te vragen. Na een tijdje was het gevonden. Met de suiker, een sweater en een schort kwam hij thuis. De sweater is maat S, je hebt nu toch M? De M bleek op te zijn en men dacht dat dit ook wel zou passen. Het paste inderdaad. Het schort hoefde hij geloof ik niet aan. Geen idee waarom je die dan wel meekrijgt? Ook de enorme split aan de voorkant begrepen we niet. Maar het stond hem wel fantastisch. Net als de trui. Ik las de tekst die op de rug gedrukt staat; ‘Vraag gerust, ik help u graag!’ We hebben er samen erg om gelachen. Eerst de winkel maar een beetje verkennen en hopen op niet teveel vragen.