‘Lopen we weer het autistische rondje?’ vraagt collega Suus tegen lunchtijd. Het liefst maken we elke dag een wandelingetje, mits het tenminste niet stortregent of hagelt. Dit is nog een hele toer, aangezien we op verschillende dagen werken en het regelmatig noodweer is. Vooral tussen twaalf en één uur. De ene keer in de week dat het gemiddeld lukt is heerlijk. Zij loopt het autistische rondje al jaren met haar andere collega/vriendin. Het voelde een beetje als een eer toen ik mocht aansluiten. Waar iemand anders het bloedirritant vindt om elke keer hetzelfde blokkie om te gaan, vinden wij het zalig. Het rondje is in een rustige woonwijk en duurt precies een half uur; de duur van de pauze. Je kunt daardoor gedachteloos de zakelijke hectiek van je af laten glijden en het leven doornemen. Soms moeten we even stoppen omdat we zo hard moeten lachen. Een enkele keer ga ik zó op in een verhaal, dat ik verkeerd loop. ‘Rechtsaf’ hoor ik dan op zachte toon waarna ik direct corrigeer en richting het hertenkampje ga. Het duurde een tijdje, maar de route zit eindelijk in mijn systeem.
Toen ik vanmorgen de honden wilde uitlaten waren de riemen weg. Dan weet ik gelijk dat ons kind de laatste was die ze uitgelaten heeft. Mijn lief en ik zijn namelijk dol op vaste plaatsjes. De hondenriemen hangen aan de haak naast de voordeur. Meneertjekoekepeertje had ze onder zijn jas gehangen. Net zoals hij ook wel eens de schaar teruglegt in het verkeerde vak van de la. Ook al is ie dan maar twintig centimeter opgeschoven, ik zoek me gek. Waarna hij zich boos maakt waarom ik me zo aanstel.
Ik vind het grappig om te zien dat anderen het gelukkig ook hebben. In de boot van mijn ouders zei mijn moeder een keer ‘dat zijn de haakjes voor de washandjes’. Met andere woorden, ‘haal het niet in je hoofd om de theedoek daar op te hangen’. Aan onze haakjes in de badkamer mogen eigenlijk ook alleen de badjassen. Ik weet zeker als ik er uitdagend een spijkerbroek aan zou hangen, dat mijn lief die dan demonstratief op ons bed gooit. Daar zijn die haakjes niet voor! Toen de boot van mijn ouders werd verkocht, dacht ik even ‘zou de nieuwe eigenaar weten dat die haakjes voor de washandjes zijn?’
Nu ik erover nadenk is het bij ons thuis best ernstig gesteld. De afstandsbedingen liggen onder de tv, de rol vuilniszakken onderin de bak, de sleutels in het daarvoor bestemde kastje, het kleingeld in een potje. Echt alles heeft een vaste plek. In de keuken (waar ik de meeste tijd in doorbreng) is het een ramp als mijn lief dingen heeft verplaatst. Ik haat misgrijpen en dit gebeurt dan ogenblikkelijk. De servetten móeten in het bovenste laatje, de plastic zakjes en foliën in dat er onder. Nog eentje lager liggen de pennen en boodschappenlijst (met spaarkaarten), in de onderste de pleisters en pillen. Nee, niet alle pillen, alleen die voor regelmatig gebruik (een Paracetamolletje en hooikoortstabletje). Het echte werk (zalven, pijnstillers en spierverslappers) zit in de daarvoor bestemde box in de badkamerkast. Uiteraard alleen wat erin past. De voorraad staat weer in een andere kamer. Ik moet er zelf om lachen. Als ik ons kind hoor zoeken in de keuken kan ik vanuit de woonkamer roepen waar het ligt. Terwijl ik denk ‘laat gaan’ kan ik het niet laten gebeuren dat alles overhoop gehaald wordt in de speurtocht naar een paperclip of elastiekje.
Ik zie het direct als hij de vaatwasser heeft uitgeruimd. Dan staat een plastic maatbekertje bij het porselein, mijn kopje tussen de schaaltjes en blijven er dingen achter op het aanrecht. Daarvan weet hij niet waar het hoort. En dat snap ik, dan kun je maar beter geen risico lopen om op je kloten te krijgen dat je het verkeerd hebt weggelegd. Arm kind.
Is het autistisch? Misschien wel. Maar vooral heel rustgevend in deze drukke tijd waarin je de hele dag ‘aanstaat’ en van alles moet. Niet alleen van anderen maar ook van jezelf. Vaste plaatsen en rituelen geven rust en gemak. Het zijn de kleine dingen waar je van op aan kunt. Dan maar autistisch.