Onze familie is gek op koken en bakken. Toen mijn moeder ooit een zalige chocoladecake proefde bij een vriendin, vroeg ze gelijk om het recept. De naam van het heerlijks bleek een ‘Finse mokka koek’. Hij was geweldig; overgoten met een soort chocolade laag die smolt op je tong en was afgetopt met kokosstrooisel. Het werd een klassieker op verjaardagen en veranderde van een koek op de plaat, in een taart in een grote ronde vorm. Door de jaren heen zijn de ingrediënten van de toplaag verdubbeld (want die was het lekkerst) en verdween de kokos.
Het doorslaande succes schoof als een olievlek door naar andere gezinsleden. Wanneer er bij mijn broer en schoonzus een verjaardag was, bakte mijn moeder daags ervoor de taart. Iedereen hoopte altijd dat er wat over bleef voor de dag erna, wat nooit het geval was. Toen mijn moeder oma werd, vond ze de taart (voor de kinderen) ineens een beetje saai worden. Een donkerbruin gevaarte ziet er natuurlijk niet vrolijk uit. Ze bedacht een list. Zo ontstond een nieuwe traditie; dezelfde chocoladetaart maar dan met felgekleurde zachte snoepjes.
Ze waren zó mooi, dat er standaard op elke verjaardag een foto van gemaakt werd voordat het mes erin ging. En omdat je natuurlijk niet met een onverpakte taart over straat kunt, ging er transparant folie omheen. Het geheel werd dichtgeknoopt met veel kleurig gekrulde linten. Het moet gezegd; je kon ermee binnenkomen. Het fenomeen taartenwinkels bestond nog niet en het thuis bakken van feesttaarten deed niemand. Behalve mijn moeder. En wat waren ze leuk. Soms met roze biggetjes of apenkoppen, dan weer met spekjes, musketzaad (discodip), schuimbanaantjes of alles door elkaar. Er stonden Hollandse vlaggetjes in (het was tenslotte feest), ijsparapluutjes of kaarsjes. Of alles tegelijk. Inmiddels zijn de kleinkinderen van mijn moeder de dertig gepasseerd en maakt oma nog steeds (op verzoek) de taart.
Laatst was mijn lief jarig en had dit niet zo handig aangepakt. Als je vergeet tijdig vrij te nemen is het achteraf soms lastig te organiseren. Dit lukte dus helemaal niet meer. Het gevolg ervan was dat ze het hele weekend moest werken inclusief de avonden; top. De feestelijke dag leek zomaar aan onze neus voorbij te gaan. Behalve dat er getrakteerd moest worden in de zorginstelling waar ze werkt. De verstandelijk beperkte jongeren zijn daar geestelijk nog klein en verheugen zich natuurlijk op iets lekkers. Mijn lief besloot haar schoonmoeder te vragen om de taart. Ik vond het een geweldig idee maar inmiddels ook wel een beetje gênant. Mijn moeder wordt binnenkort 78 en nog steeds jagen we haar de keuken in voor de taart, nu niet eens meer voor een gezinslid! Ondanks dat ze het leuk vindt om te doen, ze nooit weigert en de taart elke keer weer mooier is, voelde ik me er ongemakkelijk bij. Dit keer bedacht ik een list.
Als we de taart nou samen zouden maken? Het recept had ik al, maar door de wijzigingen wist ik niet of dit nog klopte. Als ik de juiste ingrediënten/hoeveelheden zou vragen, kon ik met mijn moeder meekijken en doe ik het een volgende keer gewoon zelf. Ik vertelde haar het plan en gaf aan alleen nog zo’n grote taartvorm te moeten kopen. Dat bleek niet eens nodig want mijn moeder had er twee. Ook die van haar moeder (mijn oma) had ze nog bewaard dus die zou ze voor me meenemen. We hadden er zin in.
Daags vóór de verjaardag stonden mijn moeder en ik in onze keuken. Grote wolken meel en poedersuiker bedwingend was het verder inderdaad een vrij makkelijk recept. Afwegen, invetten, smelten, mixen en roeren, alles verliep prima. Af en toe wel even stoppen met kletsen, want anders vergiste ik me in de hoeveelheden. Toen ik me realiseerde dat de taart meegegeven zou worden, bedacht ik me dat wij dan zelf niets hadden. Gelukkig beschikken wij over grote voorraden bakvormen en ingrediënten, waardoor ik ter plekke besloot er nog een kleintje bij te maken. Voor ons. Binnen no-time stonden er twee baksels af te koelen.
Omdat ons kind en ik al meerdere keren uitgenodigd waren in de zorginstelling, leek het ons leuk om de taart te gaan brengen tijdens de shift van mijn lief. Best een beetje spannend om als vreemden binnen te vallen in de vertrouwde woonkamer van een paar binken. Maar wat was het geweldig leuk. We werden uitgebreid begroet, bevraagd en rondgeleid. De jongens hadden zich allemaal al uren verheugd op de taart en installeerden zich aan de keukentafel. Nadat de limonade was ingeschonken werd luidkeels lang zal ze leven ingezet. Eén van de boys zat toen al stiekem te smullen terwijl anderen nog bezig waren met het afpulken van Smarties, nijlpaardkoppen, schuimbanaantjes en rode autodropjes. Het was doodstil tijdens het eten en alle bordjes gingen schoon leeg.
Van één van de jongens kreeg ik spontaan een knuffel en een ander fluisterde ‘ik hou van jou’ in mijn oor. Volgens mijn lief houdt hij van alle vrouwen maar die knuffel, nee die kreeg lang niet iedereen. Nu geloof ik best dat die meegebrachte taart een handje hielp, maar wat hebben we genoten. Niet alleen het bezoek zal een vervolg krijgen, ik zal zeker ook de chocoladetaart-traditie voortzetten.