Je doet het niet in gezelschap. Niet op het werk. Niet aan tafel. En zeker niet als je verliefd bent. Het is ranzig en ongepast. Nou ja, in onze cultuur dan. Ik heb begrepen dat het in andere landen een heel andere betekenis kan hebben. Bij ons is het vies en onbehoorlijk. Maar ook vooral grappig, en dat begrijp ik niet zo goed. Is dat omdat het zo ongepast is? Is het lollig omdat je iets doet wat eigenlijk niet mag? Ja, onze kinderen lachen om poep en pies. Valt dit onder de categorie ‘onderbroekenlol’?
Maar wanneer laat je ze dan, en wanneer niet? Windjes. Op het werk laat ik ze niet, dat is echt asociaal. Maar wat als je die avond ervoor rijst met bruine bonen hebt gegeten met veel uien erin? Of een paar gevulde eitjes? Dan is bij mij de gasvorming niet te overzien. Ik probeer er echt rekening mee te houden maar soms ontkom je er niet aan. Tuurlijk kan en mag je ze op het toilet vrijuit laten gaan. Maar wat als er wachtenden zijn? Die toiletdeuren zijn niet geluiddicht. Dus echt vrij voel ik me dan niet. Zachtjes laten ontsnappen gaat meestal mis. Met een schel en iets te hard fluitend getoeter als gevolg. Zo erg, dat als ik de deur uitstap, het risico aanwezig is dat persoon ná mij vraagt; “was jij dat nou?” Vreselijk. Toen wij pas verliefd waren, deden we het ook niet. Windjes laten maakt je niet aantrekkelijk. Tenminste, ik heb nog nooit iemand horen zeggen; “jee, wat een leukerd, die laat van die harde windjes!”
Inmiddels zijn wij wat langer samen en dan hoeft gelukkig de boog niet meer zo gespannen te zijn. In onze prille jaren wilde er wel eens iets per ongeluk ontschieten. Inmiddels zijn we wat toleranter naar elkaar. Zelfs de waterdichte regel dat het in bed niet mag, is versoepeld. Maar alleen wanneer je je billen overboord gooit en het dekbed optilt, dan is het oogluikend toegestaan. Beetje na wapperen dan maar, als het echt te erg is. Helemaal als je er samen last van hebt. Dan is het best ellendig als je naast elkaar buikkramp ligt te hebben. Laat maar ff waaien dan, ben je samen weer opgelucht.
Vroeger bij ons thuis hadden we een andere truc. ‘Schijten onder andermans naam’ heette dat. Deze list werkt alleen in een zeer vertrouwd gezelschap, groter dan 2 personen. Het werkt als volgt. Je laat de wind onhoorbaar ontsnappen zonder een spier te vertrekken. Misschien moet je dit oefenen als je alleen thuis bent, want het is nog best een gedoe. Maar wanneer het lukt kun je er groot plezier van hebben. Want als je geluk hebt, ruikt hij niet. Dan kom je er opgelucht mee weg! Ietsje meer pech heb je wanneer hij wel ruikt. Maar dan nog kun je geluk hebben als niemand ‘m ruikt. Je moet er wel even op letten dat je je lijf de juiste richting in draait, zodat ie niet richting gezelschap wasemt. Met een beetje mazzel heeft niemand er erg in. Maar, en nu komt het, je kunt pech hebben wanneer iemand hardop laat merken dat het stinkt. Spreek direct je walging uit en vraag wie dit heeft veroorzaakt. De constateerder natuurlijk niet, dus dan moet het de derde (of volgende) persoon wel zijn. Ik geef toe, het is vals, maar in nood breekt nou eenmaal wet.
Nogmaals, dit is alleen te doen in vertrouwd gezelschap. Bij wie je, mocht je toch door de mand vallen, hard kunt lachen om zoveel smerigs. Dus nooit op je werk, bij de bushalte of je nieuwe schoonouders. Nou ja, mijn schoonouders ken ik al wat langer, maar daar durf ik het nog niet eens in de voortuin.