Regelmatig krijg ik reacties van mensen na het lezen op deze site. Van familie, die zich het verhaal nog kunnen herinneren. Vrienden die precies snappen wat ik bedoel. De meelezers van het eerste uur zijn al echt op de hoogte van mijn voorliefdes en irritaties. In het begin snapte ik niet waarom iemand zei ‘er is hier ook een Hema’ of ‘jij wil geen elektrische fiets he?!’ Nu weet ik hoe dat komt. (Ja, sommige kwartjes vallen laat bij mij) Sommigen attenderen me op stomme schrijffouten (fijn!). Vaak herkennen lezers zich in het onderwerp. Maar er komen ook wel eens reacties van mensen die niet wisten dat ik schrijf. Laatst kwam er feedback van een oud collega. Feedback is altijd interessant. Hij kon soms ‘de boodschap’ niet vinden in mijn verhalen. Hij gaf de tip om een verhaal in drie blokken te verdelen; inleiding, boodschap, slot. Ook meende hij te zien dat ik ‘nog zoekende’ ben. Het mondde uit in een gezellige mailwisseling maar zette me ook aan het denken.
Het klopt dat ‘de boodschap’ niet te vinden is. Ik heb namelijk geen boodschap. Zit er iemand te wachten op een boodschap van mij? Bloedirritant vind ik mensen die hun boodschappen door mijn strot proberen te duwen. Alsof ik zelf geen mening heb. Vertel gewoon een leuk of mooi verhaal, dan haak ik vanzelf aan. En misschien stel ik dan zelfs mijn mening wel bij. In een verhaal moet je kunnen wegdromen. Als er een boodschap wordt uitgedragen haak ik vaak af. Van mij dus geen boodschappen.
De boel indelen in drie blokken leest inderdaad lekkerder, dat vind ik zelf ook. Maar kan dat ook als je geen boodschap hebt? Er is bij mij vast wel een inleiding, want je moet ergens beginnen. Vervolgens klets ik een eind weg en ik eindig met…? Weet ik veel, ik doe maar wat. Om het geen eindeloze lap tekst te laten zijn, knip ik de boel hier en daar in brokjes. Ben ik dan toch zoekende?
Bij het inrichten van deze pagina maakte ik bewuste keuzes. Alleen verhalen, geen foto’s. Als er geen foto’s zijn, kun je je eigen voorstelling maken. Lekker rustig. Oké, één foto voor de gezelligheid dan. Maar toen mijn lief de door mij gekozen opties bekeek gingen de wenkbrauwen omhoog. Het werd te tuttig bevonden. Mijn lief doet ook de redactie. Ik tik wel eens een woord teveel in mijn haast, of te weinig. Of ik maak een achterlijke zin die niet loopt en veel te lang is. Mijn lief stoort zich soms ook aan mijn te korte zinnen. En daar stoor ik me dan weer aan. Net zoals de redactie, die wel eens een beetje achter loopt. Ik lever standaard op zondag of maandag tekst aan. Vervolgens bokt mijn redactrice op vrijdagavond dat het nalezen nog moet beginnen. Als ik op zaterdag, pas laat in de morgen een nieuw verhaal plaats, komt dat meestal omdat de redactie nog sliep. Of te druk was met andere dingen.
Maar mijn lief geeft me ook nieuwe inzichten. Zo kunnen mijn soms vastgeroeste plannen, opgefrist worden door nieuwe. Af en toe een nieuwe foto op de startpagina, dat is een leuk ideetje van mijn lief. Natuurlijk heb ik gesputterd, want die vrolijke tulpjes, das toch herkenning? Maar ik geef toe, na een paar maanden, best wel saai. En inderdaad is die strakblauwe lucht in december wel een beetje stom. Ik heb een paar leuke nieuwe profielfoto’s gekozen om te kunnen switchen. Niet meteen natuurlijk, later. Rustig aan. En wat denk je? Ik wist ineens wat ik leuk vond en wat ook herkenbaar is; oer Hollandse plaatjes. In de trant van tulpen, maar dan anders. Molens, koeien, klompen, dat genre. Mijn lief vind het vast weer mega tuttig, maar dat neem ik op de koop toe. Ben ik zoekende? Geen idee. Iemand die niet zoekt vindt ook niks.