Ik werkte nog maar kort bij mijn huidige werkgever toen iemand een keer iets voor ons achterliet. ‘Kijk maar meiden, wie het leuk vindt mag het meenemen!’ werd er geroepen. Waar de één direct aangaf ‘hè nee, dat is niks voor mij’, werd het door anderen enthousiast ontvangen. Ik wilde er niet als een aasgier op af en wachtte rustig mijn beurt af. Wat lag daar nou op tafel? Het bleken verschillende gedroogde bloemen te zijn, gelamineerd in formaat A5 (een halve A4). Ik vond ze top en koos de mooiste: met poederachtig gekleurde viooltjes, een bleke hortensia, nog wat ondefinieerbare frutsels en een bloem van het fluitenkruid, prachtig!
Mijn brein was geprikkeld en draaide op volle toeren. Dit is leuk! En mooier nog, ik kan dit ook maken! Wij hebben thuis een lamineerapparaat en lamineerfolie, ik hoef alleen nog maar bloemen te verzamelen en te drogen. Diezelfde zomer begon ik de natuur om me heen anders te bekijken. Het fluitenkruid (die vond ik het mooist in mijn kaart) tierde welig op het schiereiland bij ons aan de overkant en onze tuin stond volop in bloei. Alhoewel ik de pastelkleuren mooi vond, wilde ik ook wat meer pit. Op zoek naar knalkleuren dus. De donkerpaarse hortensia voldeed, net als de dieprood gebladerde struik op de parkeerplaats in de wijk. Zou het met lavendel ook lukken of was die te dik? Naast bloemen leek het me leuk om te combineren met groen. Onze Ginkgo Biloba boom heeft van die aparte bladeren!
Hoe zou die mevrouw die bloemen toen gedroogd hebben? Ik heb eigenlijk alleen maar boeken voor handen. Er bestaan echte droogpersen voor bloemen, leuk zeg! Maar die heb ik niet en om er nou gelijk eentje aan te schaffen? Ik zocht op internet maar vond alleen maar kleine en compacte exemplaren. Toch eerst maar een boek proberen, het echte werk kon altijd later nog. Volgende dilemma: welk boek gebruik je ervoor? Hij moet dik zijn, maar al die bladeren en takken kunnen ook vuil achterlaten. Best zonde, zeker voor iemand die altijd zo zuinig is op haar spullen. Terwijl ik speurend mijn ogen over mijn boeken liet glijden, stuitte ik op de dikke pil van Bart Chabot, over Herman Brood. Onze hond had het een keer te pakken gehad en de rug was een beetje uitgekauwd. Ik vond het zonde om weg te gooien omdat het een mooi verhaal was. Over het rauwe leven dat zo abrupt eindigde. Hier mochten best wat vlekken in komen vond ik, eigenlijk heel toepasselijk. Zo kwam het dat de boel verdween tussen de bladen van Bart.
Op een regenachtige najaarsdag schudde ik het boek leeg op tafel en begon te rangschikken per soort. Het lamineerapparaat aan het verlengsnoer naast me, mijn A4 formaat bladen erbij. Even wennen dat die bladen zo statisch zijn, alles kleeft gelijk vast wat je ertussen doet. Maar wat ging het goed! Na vijf A4-tjes ging ik bedenken wat ik ermee kon. Niet veel eigenlijk. Een strook lamineerfolie had leuker geweest, dan hadden het bijvoorbeeld boekenleggers kunnen worden. Ik had geen stroken, maar wel een snijapparaatje. Ik begon wat ruimte tussen de bloemen te laten en kon zo toch wat produceren wat mijn goedkeuring wegdroeg. Maar het snijapparaat sneed niet kaarsrecht waardoor het er niet gelikt uitzag. Een beetje rondom de bloemen wegknippen stond ook stom. Twee A4-tjes hebben lang in de woonkamer gestaan, mooi tegen een witte muur. Een paar voldeden als boekenleggers. Ik nam me voor om het volgend jaar nog een keer te doen, maar dan beter.
Vorig jaar zomer ging ik doelbewuster te werk. Ik wist inmiddels dat de hortensia’s het goed deden, dat viooltjes mooi zijn maar erg vervormen. Aan de vlinderstruik heb je niets, want die pluimen verkleuren van paars naar bruin. Lavendel lukt maar blijft wel wat dik. Op het schiereiland bloeide nu ook boterbloemen en in onze tuin hebben we prachtige witte bolhortensia’s. Ik plukte blaadjes van onze druivenplant, de zonnebloemen en al het moois dat ik tegenkwam. Wat zou het leuk zijn als het model boekenlegger vervangen zou worden door model ansichtkaart of nog kleiner. Na wat speurwerk was ik erachter gekomen dat er lamineervellen in vele maten bestaan. Top!
De probeermiddag van vorig jaar was nu ineens een soort productiemaatschappij geworden aan tafel. Ik had zoveel materiaal gespaard dat het vol lag. Het eerste kaartje dat ik door het apparaat schoof, kwam er niet meer uit. Shit! Het bleek helemaal opgevouwen binnenin te zijn vastgelopen. Om brand te voorkomen eerst maar de stekker eruit. Met een pincet en veel kracht kon ik de wokkel eruit trekken. Zonde van de bloemen zeg! Even goed kijken in welke positie het erin moest. Door de grote hoeveelheid materiaal was het niet erg dat er af en toe iets vastliep. Aan het eind van de middag had ik tientallen kaarten in twee maten.
Iedereen waarvan ik het vermoeden had dat hij/zij het leuk zou vinden, heeft wel zo’n kaartje gehad. Op een verjaardag, om beterschap te wensen of gewoon voor de gezelligheid. Beetje suf dat ik er nu pas achter kwam dat ik niet alles ‘goed om’ had gelegd. Bij een transparant blad van een klaproos is dat niet erg, want die is aan beide kanten mooi. Maar bij de boterbloem is de onderkant een stuk minder fraai dan de bovenkant. Bij het volgende productiemoment beter opletten! Ook kun je niets schrijven op een plastic kaart. Nou ja, wel met een watervaste permanent stift, maar dan is ie weer minder leuk om te bewaren denk ik. Als ik het ding in een andere kaart deed, dan kon ik daarin wat zetten. Om het bij elkaar te laten horen, perforeerde ik er een gaatje in en zocht of ik een lintje had in bijpassende kleur. De geproduceerde voorraad van afgelopen jaar is nu zo goed als op.
Mijn moeder vond de kaarten leuk en ook zij is nu enthousiast aan het drogen geslagen. Onafhankelijk van elkaar speuren we onze omgeving af naar bruikbaars. Dit najaar maken we er een dagje van, een middag redden we vast niet. Denk dat we er ook een tafel bij moet zetten, want alleen ik heb nu al drie boeken van Bart gevuld en tussentijds weer leeggemaakt om plaats te maken voor nieuw. Wat al gedroogd was ligt klaar in envelopjes, te wachten op het knutselmoment. Ik weet niet goed of de hobby uit de hand gelopen is of nu gewoon de juiste vorm heeft gekregen maar dit derde jaar kan het niet aan de voorbereidingen liggen.
Inmiddels heb ik ongeveer 15 kleuren lint, een knippertje voor één gat, een stapel leuke envelopjes, blanco kaartjes in vele kleuren en de voorraad lamineerkaartjes is aangevuld. Ik heb alles geplukt wat tot nu toe voorhanden was. Na twee jaar weet ik beter wat wel en niet mooi opdroogt. Mijn moeder heeft al geïnformeerd wanneer we gaan beginnen. Ik heb haar moeten teleurstellen want de hortensia’s bloeien nog niet. En dan kan het niet. Pas als alles uitgebloeid, verzameld en gedroogd is gaan we van start. Onze handen jeuken!