Ik ben op het werk als ik een appje zie binnenkomen: ‘De koffiemachine doet het niet meer’. He? Hoe kan dat nou, toen ik aan het ontbijt zat werkte hij nog. Ik doe mijn best om het nieuws niet mijn humeur te laten beïnvloeden. En ineens schiet me iets te binnen. Normaal maak ik dat ding altijd elke week grondig schoon van binnen. Maar ik ben twee weken ziek geweest, nu alweer een week aan het werk en voordat ik ziek werd…..ik kan me niet herinneren wanneer het voor het laatst gebeurd is! Ik durf te wedden dat het kreng vol prut zit op plekken waar het niet hoort en daardoor is vastgelopen. Voor nu maakt hij alleen maar herrie en komt er niets uit. Mijn lief kan zich redden met ons vakantie/boot/kampeer apparaatje en we hebben zelfs nog wat Sloveense cupjes over om erin te doen. Ook zij moet werken en we laten het daarom even voor wat het is.
Die avond bekijken we de binnenkant en die ziet er inderdaad ellendig uit. Het ergste spoelen we gelijk weg maar omdat het donker is bewaren we de rest voor morgen overdag, geen zin meer. De volgende middag schrobben en boenen we samen het hele ding tot ie brandschoon is. Alle onderdelen eraf en eruit totdat ie blinkt en er geen koffiekorrel meer te zien is. Hij lijkt wel nieuw. Toch zie ik in het boekje dat ie alweer acht jaar voor ons in actie is. Als alles weer in elkaar zit en we stoppen de stekker erin is het enige dat ie doet hetzelfde harde ratelende geluid maken. Hij spoelt geen water door zoals het hoort en er komt niets uit. Wel branden de lampjes die, blijkt uit het boekje, aangeven dat ie vies is en dat de koffieopvangbak vol is. Leugenaar.
Door de herrie die eruit komt vermoed ik dat er iets is losgegaan of juist vastzit. Goed, hij heeft wel wat overuren gemaakt de laatste jaren, maar is het na acht jaar echt einde oefening? Ik vertrouw hem niet. Aan de bovenkant zit het trechtervormige bonenreservoir. Vanuit die locatie zakt de boel door een pijpje richting het metalen maalgedeelte. Daar komt ook de herrie vandaan hoor ik als ik de bonen eruit geschud heb. Mijn lief schijnt met een zaklamp in het pijpje en we zien meer bonen zitten. Waarom vallen die er niet uit en waarom die herrie. Het boekje geeft als advies met een mes de boel te verwijderen. Alsof dat lukt want er zit een soort dakje boven waardoor je de hoek niet om kunt met je bestek. Handige tip. Maar ik laat me door De’Longhi niet het riet in sturen en ga het reservoir met een buigbare satéprikker te lijf. Ik leeg het waterreservoir nogmaals om het kreng weer ondersteboven leeg te kunnen schudden. Er blijft koffiegruis uitvallen en elke keer als ie weer volledig gevuld en in elkaar gezet is blijft hij het niet doen.
Ik wil erin kijken en mijn lief heeft ons huiskamergereedschapskistje al tevoorschijn gehaald. Geen één schroevendraaier of inbussleutel past. Ook in de schuur is niets bruikbaars. Mijn lief zegt dat buurman Richard vast een passend gereedschap heeft en speurt ondertussen het internet al af naar het nieuwste model volautomatische espressomachine. Als ik hetzelfde doe weet ik het zeker, ik zeg het niet maar ga ons kreng uit elkaar schroeven en kijken. Ik vond het huidige exemplaar al duur, inmiddels moet er nog minstens tweehonderd euro bovenop. Mijn lief vertrekt naar het werk en ik naar een paar huizen verderop. Gewapend met ‘een torque met in het hart een gaatje’ (aldus buurman Richard) begin ik bloedig doch vastberaden te schroeven. Ik app hem nog even met de mededeling dat het toch lachen zou zijn als ik hem aan de praat zou krijgen. Als de achterkant eraf is zijn daar printplaten, buizen, ‘de brouwunit’ (die hebben we al eens vervangen), heel veel snoertjes en dingen die ik nog nooit gezien heb. Het bonenreservoir dat ik eruit wil halen zie ik niet. De zijkanten moeten eraf. Na een paar minuten ligt het aanrecht vol met afdekplaten, schroeven, lampjes en andere koffiemachineonderdelen. Lang verhaal kort, hij doet het nog steeds niet, ik kan er niet bij en zie niets geks. Ik besluit een appeltaart te bakken, dan hebben we in elk geval wat lekkers en ik vind dat ik het verdiend heb.
Mijn lief komt thuis en is onder de indruk van mijn acties tot zover. Samen draaien we nog wat aan een instelling, wurmen voor de zoveelste keer een satéprikker erdoor en weer ligt het aanrecht vol gruis. Leuk hoor, zo’n supersonisch ding, maar wel storingsgevoelig. Je zou bijna weer verlangen naar de thermoskan met het koffiefilter. Alhoewel….dat filter klapte soms dubbel, ik vergat ook meestal hoe vaak ik al had opgeschonken, het was te sterk of te slap en je had ook altijd teveel of te weinig. Nee, ik ben gek op ons apparaat en mede daarom nu tot het bot gefrustreerd. Mijn lief gaat rustig verder met het bekijken van de nieuwste modellen en ik schroef voor de zoveelste keer het ding weer in elkaar. De herrie is voorbij en er komt zowaar weer een beetje ‘doorspoelwater’ uit! Snel vullen met bonen en nog een keer proberen. De opbrengst is een soort doorzichtige thee. Maar hij doet het! Het water is heet en hij lijkt te werken. Nu moet het nog gaan smaken. In de prutopvangbak liggen dit keer geen mooie sjoelschijfvormige resten, maar lijkt het op de resten uit een mega theezak. Het gaat mis bij het malen.
Nog een keer open, weer kijken, duwen en draaien. Twee radarwielen gaan stroef, een instelknop moet eruit want die zit verkeerd lijkt het wel. Weer alles uit elkaar, weer anders draaien, knop er weer op maar dan een kwart slag gedraaid. Weer in elkaar, vullen en testen. Nu moet de maling fijner zijn. Mijn lief vertelt (vanachter haar laptop) voor de vierde keer dat je minimaal drie kopjes moet tappen voordat je een veranderde instelling proeft. Ik tap me suf en blijf instellingen aanpassen. En dan langzaam, heel langzaam lijkt de smaak wel terug te komen. Hij werkt weer! En ik word thuis voor nog voller aangezien dan eerst, maar dat kan ook zomaar door de taart komen.