Het was dag twee dat ik met koorts en onophoudelijk knallende hoofdpijn in bed lag. Het enige dat ik wilde was slapen in de hoop dat het over zou zijn wanneer je wakker wordt. Na anderhalve dag in bed deed mijn lijf zeer van het liggen en kon alles me gestolen worden. Mijn lief kwam nog eens kijken hoe het ging en informeerde of we avondeten in huis hadden. Vlak voor de ellende begon had ik de weekboodschappen nog gehaald dus ik vertelde over de verse bietjes en het gehakt dat op moest. Haar gezicht stond ineens ook op standje hopeloos en ze gaf eerlijk toe niet te weten wat ze daarmee aan moest. Mompelend dat ze zich wel zou redden verdween ze weer naar beneden.
Ik lag wakker en hoorde gerommel in de vriezer. Het was duidelijk dat de bieten en gehakt het niet zouden worden. Stiekem moest ik een beetje lachen. In de vriezer lagen nog pizza’s dus verwachtte ik dat die geruisloos de oven in geschoven zouden worden, ze had gelijk. Als je nooit in de keuken staat dan is ineens een avondmaaltijd bereiden een gedoe. Het gerinkel van deksels en pannen begreep ik daarom niet. Ik hees me uit bed en stommelde naar beneden richting de bank. Vanaf daar zag ik mijn lief woest in de weer met het gehakt in een kom. Er was nog een pak spinazie opgeduikeld dus daarmee bleef ook zo’n ellendig supermarktbezoek bespaard. Ik informeerde of het lukte waarop mijn lief vroeg hoeveel eieren erin moesten? Na wat tips mijnerzijds ging het gerommel in de keuken verder. ‘Oh, en ik doe er ook altijd een teentje knoflook doorheen’ voegde ik er nog aan toe. Er klonk een diepe zucht omdat blijkbaar net de handen voor de zoveelste keer schoongewassen waren.
Eigenlijk willen wij zo weinig mogelijk varkensvlees eten, dus ik viel jammerlijk door de mand omdat er groot ‘half-om-half’ op het pak stond. Zo’n bal vind ik nou eenmaal malser. Weer gemopper vanuit de keuken, hadden we echt alleen maar vloeibare bakboter? Hoeveel moest daarvan dan in de pan? Kon ik even kijken misschien? En wanneer wist je dan wanneer de ballen erbij konden? En in welke pan bakte ik altijd? Hebben we daarmee echt genoeg jus? ‘Ja, je blust straks toch nog even af?’ Mijn lief staarde naar de tiptoetsen van de kookplaat en ik zag haar denken. Toen de juiste pannen op de verschillende zones stonden en alles aan was, zag ik haar blik richting afzuigkap. Kon het niet laten en schoot hard in de lach. Zoals ik me in onze loods voel, voelt mijn lief zich in onze keuken. We weten dat alles het doet en ergens ligt, maar waar en hoe?? Ik rolde mezelf weer op in een hoek van de bank.
Toegegeven; de geur die uit de keuken kwam was zalig. Omdat de tiptoetsen piepen, kon ik goed horen dat er continue wijzigingen werden aangebracht in de temperatuur onder de pannen. Mijn lief kon niet zien dat mijn mondhoeken omhoog bleven staan door de geluiden vanuit de keuken. Gezucht, gesteun en meer van dat soort kreten ving ik op. Argwanend informeerde ons kind of Floor gekookt had toen hij haar in de keuken zag staan. De ballen waren wat taai en bleek maar verder is er een prima maaltijd geserveerd.
Blijkbaar zaten die bleke ballen en het gestuntel mijn lief niet lekker dus de dag erna toog ze met een zelf opgesteld briefje richting supermarkt. ‘Bel me gewoon he, als je iets niet kunt vinden’ gaf ik haar bemoedigend mee. Toen ik haar prees omdat ze hier maar één keer gebruik van maakte gaf ze ook nog toe dat ze al een winkelmedewerker ergens naar had gevraagd. Bij terugkomst werd er geheel zelfstandig een heerlijk recept bereid en hebben we zelfs gesmuld. Dat de tagliatelle zo smakeloos was, was mijn schuld; ik was het zout vergeten. Ons kind had een bord met een kop erop en schepte ook de pan verse zalm met spinazie en pasta leeg. Ik vertelde mijn lief hoe lekker ik had gegeten en hoe blij ik was met haar hulp. En ook dat ik, ondanks mijn misère, zo ontzettend om haar gelachen heb. Daar knap je bijna van op. ‘Als dank mag je vrijdag de weekboodschappen doen’, fluisterde ik in haar oor. In een seconde zag ik haar blik verschieten, waarna we met zijn drieën hard gelachen hebben.