Ik sta graag in de keuken, blader alle receptenboekjes door en word altijd weer blij van iets nieuws en lekkers op mijn bord. Koken, bakken, grillen en frituren, helaas wil mijn lief dat laatste niet meer. Een lekkere stoofschotel, taart, rijst met een prutje of één of ander baksel, ik ben er gek op. Rijst koken lukte me eerst nooit, maar na ongeveer 30x opnieuw proberen kan ik het na jaren. De keren dat het een kleverige pap was vergeet je snel en inmiddels zijn we aan onze derde rijststomer toe. Soms heb je een hulpmiddel nodig.
Waar ik niet goed in ben is het bakken van brood. En omdat dit frustreert, ben ik er (jaren geleden al) mee gestopt. Waarom zou je brood bakken als je dat overal kunt kopen. Toen mijn lief in die periode in een elektronicawinkel ging werken, werd ze beste klant. Ineens hadden we allebei een nieuwe wekker (er bestonden nog geen mobieltjes), een dolby-surround systeem, een keukenmachine en een nieuwe tv. Toen er voor mij een groot cadeau tevoorschijn getoverd werd, was mijn reactie niet leuk. Het was een broodbakmachine en dat vond ik stom. Waarom bak je brood in een machine terwijl je een prima oven hebt? Weer een apparaat erbij. Mijn lief liet me merken hoe ondankbaar ik was en legde rustig uit dat je dit ding kon instellen. ’s Avonds alles erin mikken en de volgende ochtend wakker worden met de geur van vers brood. Met tegenzin gaf ik toe dat ik dit wel wilde proberen.
De volgende ochtend begon de test. Meel erin, beetje water en het juiste programma kiezen. Het mengen, rijzen en bakken duurde al met al ongeveer twee uur. Je moest er dus tijdig mee beginnen en niet pas als je al trek had. Of vooraf instellen, maar dat vond ik te ingewikkeld. Dan moest ik dat hele instructieboek doorlezen en daar had ik geen zin in. Of ik snapte het niet, dat ben ik vergeten. Het huis rook heerlijk. Als de piep ging was het klaar en dan begon de ellende; het brood moest uit de vorm. De vorm kon je makkelijk van het apparaat afpakken maar het brood zat muurvast. Dat kwam door de deeghaken die onderin zaten. Die bakte je namelijk mee in het brood. Met een lang mes of spatel moest je het brood uit de bakvorm wrikken. En als dat dan gelukt was, was je brood kapot en moest je alsnog de twee deeghaken eruit peuteren. Maar ALS dit dan gelukt was, was het smullen. Echt waar, man, man, man wat had je dan een lekker broodje. Dikke plak afsnijden, boter erop en een plak kaas; het water loopt me nog in de mond als ik eraan terugdenk. Maar ik bleef het een gedoe vinden en gebruikte hem dus weinig.
Tot mijn schoonzus een keer liet vallen dat ze graag een broodbakker wilde. Mijn lief bood aan om die van ons te lenen, hij stond hier toch maar wortel te schieten. Ons apparaat werd doorgegeven en ineens frequent gebruikt. Ze mocht hem van ons houden, zij was er immers wel blij mee. En niet lang daarna kregen we een beetje spijt. Het was toch eigenlijk wel heel lekker geweest, dat versgebakken brood. Maar iets wat je hebt gegeven vraag je niet terug dus bleef het erbij. Weer een nieuwe kopen deden we natuurlijk niet, dus aten we nooit meer versgebakken brood.
Tot een vriendin van ons een keer haar klaargezette assortiment spullen liet zien voor Koningsdag; daar stond haar broodbakker tussen. Ze gebruikte hem niet, wilde er vanaf en als wij geïnteresseerd waren, mochten we ‘m gelijk meenemen. Zo hadden wij ineens weer een broodbakker. Na het reinigingsritueel en grondige bestudering van het boekje ging de test beginnen. Toen dit niet het resultaat opleverde waarop ik hoopte, was ik er alweer klaar mee. Het apparaat verdween naar zolder. Geen zin om me te verdiepen in het feit of het aan mij lag of aan het ding.
Nu wij weer een opruimwoede hebben komt het apparaat weer tevoorschijn. Had ik het wel goed gedaan de laatste keer? Mijn lief besluit laatste pogingen te doen. Als het niet lukt kopen we een andere. Ik word op pad gestuurd voor een speciaal soort geweldig meel en dan kan het weer beginnen. Zij verdiept zich in de handleiding, ik vertel haar wat de Duitse teksten betekenen op het bedieningspaneel. Voor zover ik het weet. Het programma duurt haast drie uur en af en toe schrik ik op van gebrom, gegier en gepiep. Onder het apparaat zie ik allemaal zwarte frutsels liggen. Ik vermoed dat een rubber pootje vergaan is en door de trilling langzaam uit elkaar gevallen is. Gelukkig is het ding niet lek of het brood verbrand. Het middaguur is al ruimschoots gepasseerd als we eindelijk het versgebakken brood op tafel toveren. Het is niet zo mooi gerezen als we hoopten. De pitten en zaadjes zijn heerlijk, evenals de bovenkant van het brood. De onderkant is ook lekker, maar wel erg hard. Ons kind kijkt ons bedenkelijk aan en deelt (met volle mond) mee dat dit brood hem zijn beugel kost. Gelukkig had ik nog een halfje bruin liggen, dat kan hij opeten. Toch vinden we het brood lekker, zeker voor poging één. We besluiten volgend weekend weer een test te wagen, maar dan met melk i.p.v. water en op een ander programma. Anders kan ik altijd mijn moeder nog eens vragen om tips, want zij bakte vroeger elke avond brood. Ik realiseer me nu dat daar nog nooit een broodbakker aan te pas is gekomen.