Het is weekend en ineens prachtig weer. Een strak blauwe lucht en een heerlijke zon in de winterse kou. Na een drukke werkweek en een nog drukkere start van het weekend wil ik eruit. Het is een drang die onrustig maakt, het moet gebeuren. Zin in beweging, zon in mijn gezicht en wind door mijn haar. Vanmorgen probeerde ik al in de tuin te zitten met een koffie, maar zelfs met jas en sjaal waaide het te hard om het lekker te doen aanvoelen. Ik kijk uit naar het voorjaar maar wat duurt het nog lang. Ons kind is al de hele dag druk bezig met het afronden van een werkstuk dat morgen ingeleverd moet worden. Mijn lief moet werken dus thuis is er weinig gezelligheid. Door de felle zon kun je goed zien hoe onze woonkamervloer gilt om een stofzuiger en een emmer sop. De groetjes, vandaag mooi niet. Vaak wandel ik in het weekend met een vriendin en zelfs mijn moeder kan ik er soms voor porren. Vandaag is mijn vriendin druk en mijn moeder heeft andere plannen. Ik besluit de honden mee te nemen.
Alsof ze drie maanden binnen hebben gezeten, zó enthousiast reageren ze als ik de riemen omdoe. Het nabijgelegen recreatiegebied is heerlijk voor ze, maar door de regen van de afgelopen dagen nu te blubberig. Ik heb geen zin om ze bij thuiskomst gelijk te moeten douchen dus besluit een andere route te nemen. Ze kunnen hierdoor niet los rennen, maar ik heb niet de indruk dat ze hiermee zitten. Vrolijk trippelen ze met me mee, terwijl ze het liefst aan elke grasspriet blijven staan om te ruiken. De natuur staat op knappen, overal zijn alweer knopjes en probeert er nieuw groen tevoorschijn te komen. We passeren krokussen en sneeuwklokjes en vooral heel veel fietsende mensen. Ik was niet de enige die eruit wilde. Het lijkt overal druk.
Waar het in de tuin vanmorgen nog te koud was, merk ik nog voordat ik de straat uit ben dat ik veel te dik gekleed ben. Die sjaal moet losser, de handschoenen uit en het bovenste deel van mijn jas los. Heb ik nou de verkeerde sokken in mijn wandelschoenen? Ik twijfel maar besluit stevig door te stappen. Het gaat straks vast beter.
Met mooi weer lijkt iedereen zoveel vrolijker. Ik kom meisjes tegen op skeelers, fietsers stappen af bij bankjes aan de waterkant. Joggers passeren ons en massa’s andere honden. De kleinste exemplaren hebben de grootste praatjes. Regelmatig wordt er hard over en weer geblaft. Onze grootste sukkelt gewoon met me mee, die blaft naar niemand. Wel zo lekker rustig. Ondertussen begint mijn rechter kleine teen te irriteren. Alsof de stiknaad van je sok eroverheen loopt terwijl je schoen te krap zit. Ik besluit op de terugweg een beetje af te snijden. Gekkenwerk om zolang weg te blijven terwijl het niet meer lekker is.
Mijn linker teen begin ik ook te voelen, terwijl de rechter nu echt een beetje gaat sputteren. Er zit weinig anders op dan de pas te versnellen en terug te lopen. Getver, onder een brug ligt allemaal glas. Ik probeer de honden ertussendoor te manoeuvreren. Het lijkt te lukken want ze reageren er niet op. In mijn veel te warme winterjas begint het ondertussen steeds heter te worden. Ik ben er klaar mee en zet nu stevig koers huiswaarts. Het is nog maar een paar straten.
Als ik een kwartiertje later eindelijk thuis kom, wil ik eerst bijtrekken in het zonnetje. Het is al tegen etenstijd, dus het kan nog net. Evengoed is het heerlijk. Met een kop hete thee en mijn benen op de tuintafel trek ik helemaal bij. Eerst die ellendige schoenen uit en mijn twee tenen bekijken. Het kan niet goed zijn. Dat klopt want op allebei zit een grote bloedblaar.
Na het eten valt het me op dat de honden nog steeds uitgeteld op het kleed liggen. Ik verruil mijn spijkerbroek voor een joggingbroek en verwen mijn voeten met een zalfje en schone sokken. Als ik daarna mijn slippers wil aandoen, merk ik dat dit haast niet gaat. Ondanks dat ze heel zacht zijn, zitten die ellendige blaren enorm in de weg. Op mijn sokken blijven lopen wil ik niet, want daarvoor had ik toch eerst de vloer willen schoonmaken. Wat een getrut. Ik begrijp ineens wel waarom ik geen gegadigden heb voor mijn wandelingen.