Iemand zei mij laatst; “heb jij altijd chips in huis? Mijn man vindt dat niet goed.” Jee. Ja, wij hebben altijd wel wat liggen, kan me niet herinneren dat ik er ooit commentaar op heb gekregen. Niet om nou te zeggen dat ik niet zonder kan, maar ik vind het wel gewoon lekker om in huis te hebben. Dus is het altijd in huis. De ene keer wat meer dan de andere keer.
Maar wij zijn thuis met z’n drieën, en hebben alle drie andere voorkeuren. Bij het doen van de wekelijkse boodschappen hou ik daar wel een beetje rekening mee. Zou toch sneu zijn als je net zin hebt in een schaaltje, maar dat je smaak er niet bij zit. Een schaaltje ja, want met je hand in zo’n zak, dat vind ik zo vies. Niet alleen omdat ik altijd mijn vingers zit af te likken nadat ik een chip in mijn mond heb gestoken. Dan is het niet fris om met die afgelikte vingers weer die zak in te gaan. Behalve als je de hele zak in je eentje leeg eet. Dan maakt het niet uit. Als je met je hand in de zak gaat, zit je hand steeds vol met zout. Dat vind ik ook niet lekker. Nee, het eten van chips valt nog niet mee.
Ik heb dan ook het liefst een eigen schaaltje schaal. Ons chips-eetpatroon is grappig. Mijn lief is een matige gebruiker. Dat valt helaas erg op naast iemand zoals ik. Zij neemt een klein dessertschaaltje met daarin ongeveer een flinke handvol. Ons kind neemt een flinke soepkom vol en heeft dan genoeg. Ik neem diezelfde soepkom, maar alleen omdat de sla-schaal commentaar zal opleveren van mijn gezinsleden. Maar eigenlijk heb ik die liever. Een flinke kop dan maar op die soepkom. Wel voorzichtig afpakken in het begin, want anders valt alles eraf. Als je de inhoud een beetje door elkaar schudt als hij bijna vol is, kan er meer in. In ken mijn trucs voor het beste resultaat. Het lekkerst is het met de kom op schoot, want dan kun je gewoon rustig dooreten. Als de kom leeg is wil ik altijd meer. Enkel en alleen omdat ik weet hoeveel calorieën erin zitten, doe ik het niet. Meestal niet. Sterk zijn lukt niet altijd. Een hele zak leegeten lukt mij prima, geen buikpijn, niet misselijk, nergens last van. Nou ja, van mijn geweten een beetje. Maar er zit weinig in die zakken hoor, het meeste is lucht. Soms kom ik weg met dat excuus.
Ons kind heeft, als hij zijn schaaltje leeg heeft meestal genoeg. Ook als er dan nog maar een paar chipjes in de zak zitten, dan doet hij keurig een clipje op de zak om deze vervolgens te laten liggen. Als ik zin heb in de opengebroken zak, kan ik mijn verontwaardiging nooit camoufleren als ik zie dat er nog maar een paar inzitten. Hoezo zijn die niet gewoon opgegeten?! Zowel mijn kind als mijn lief (die doet het ook) zeggen dan doodleuk; ‘ik had genoeg de vorige keer’. Daar begrijp ik niets van.
Toen ik vandaag thuiskwam met de wekelijkse boodschappen, vulde ik de chips aan op de daarvoor bestemde plank in onze gangkast. Het viel me voor het eerst op hoeveel we in huis hebben. Naturel ribbelchips voor mijn lief of peper-en-zout, om soms af te wisselen met Hartbreakers. De Sensations Thai sweet chilli vinden we allebei lekker, maar niet altijd. Ze zijn een beetje pittig en daar moet je zin in hebben. Ons kind heeft sinds kort de Lays Strong ontdekt, maar ik denk dat dit komt omdat erop staat ‘perfect met bier’ dat is natuurlijk stoer. Die zijn pas echt pittig, maar ook die lust ik graag. Hij en ik zijn niet zo moeilijk; haast alles is ok. Chipito’s, Nibbits, Paprika of Bolognaise. Ook de Patatje Joppie smaakt top.
Ik schoof de boel in de kast een beetje in elkaar om ervoor te zorgen dat de zakken niet op je hoofd vallen bij het openen van de deur (ze staan hoog). Ineens zag ik hoe decadent dit eigenlijk is. Er stonden meer dan zeven verschillende zakken. Nou ja, eentje was er nog uit het kerstpakket en van de week zaten er ook twee in een verassingspakket dat ik van mijn baas ontving. In een andere voorraadkast liggen nog zakjes om dipsaus mee te maken, ook lekker. Oh ja, en bij die doos van mijn baas was ook een pot dip met Guacamolesmaak. Achteraan zag ik nog Pepsels en een doosje nootjes. Wat heerlijk; het is weekend!