Toen ik klein was bestonden er geen dvd-tjes en videobanden, er was overdag geeneens tv. Op Nederland 1 (of 2?) was alleen op woensdagmiddag kindertelevisie. Leuke verhaaltjes werden aan mij voorgelezen en toen ik wat ouder was, las ik zelf. De radio werd gebruikt door mijn ouders en ik had een pick-upje. Een draagbaar geel dingetje met een handvat eraan. Volgens mij was ie van mijn broer geweest die een betere had aangeschaft. Het gele dingetje bestond uit twee helften. Als je de bovenkant eraf pakte, was dat de box waar het geluid uitkwam. De onderkant, daar kon je je singeltje of elpee opleggen. (Voor de jonge lezers onder ons; een singeltje duurde 2x 3 minuten, een elpee ongeveer 2x 30 minuten). Je bleef ze constant omkeren omdat het allemaal zo snel voorbij was.
Als je jarig was kon je een nieuwe plaat cadeau vragen. Dat
was fijn! Maar omdat dit maar 1x per jaar was, schoot dat voor je collectie
niet echt op. Gelukkig was mijn broer bijna 6 jaar ouder dan ik, waardoor hij
nog wel eens iets afdankte. De verzamelwoede die ik toen had, had hij niet, dus
kreeg ik af en toe iets toegeschoven. Of ik jatte pakte het gewoon van
hem. Van hem waren de singeltjes van The Rolling Stones, Madness en Meneer De
Groot (een typetje van André van Duin) en de LP van Grease. Man, man, man, die
laatste was zo geweldig. Alle kleine meisjes zoals ik waren verliefd op John
Travolta en je wilde zijn zoals Olivia Newton John. Van Sinterklaas kreeg ik
dat jaar zelfs een voetlange witte nachtjapon met kant aan alle uiteinden en
afgezet met wit lint. Net als Olivia. Dat Sint dat toch elke keer weer wist. Ik
heb ‘m gedragen tot het een soort babydoll was geworden, zo mooi bleef ik ‘m
vinden. Mijn moeder had eer van haar naaiwerk.
Ik zelf had, toen ik klein was, vooral sprookjesplaten. Iets was je tegenwoordig een luisterboek zou noemen. Per elpee werden er 6 sprookjes verteld. En die vond ik heerlijk. Wegdromen in een spannend en mooi verhaal, ik deed het toen al. Hans en grietje, Doornroosje en de Gelaarsde kat. Maar mijn grootste favoriet allertijden was toch wel Assepoester. Het treurige mooie meisje, gekleed in lompen, dat zo vals behandeld werd door haar boze stiefzusters en stiefmoeder. Ik weet niet wat voor mij zwaarder woog; de overwinning van het onrecht of de pracht en praal. Ik had de elpee zo vaak gedraaid, dat ik het hele verhaal uit mijn hoofd kende. Dat wil zeggen, ik kon het woordelijk vertellen. Inclusief klemtonen, toonhoogtes en tempoversnellingen. Maar omdat ik nog maar een jaar of 5 geweest moet zijn, deed ik dat fonetisch. Er ging hier en daar iets mis omdat ik niet alle woorden kende. Het weerhield me er niet van.
Mijn opa (van vaderskant) vond dit zo machtig mooi, dat hij het wilde vastleggen. Opa had een cassettedekje zo groot als een sigarendoos maar mét een microfoontje aan een snoer erbij. Het zal op een zondagmiddag geweest zijn (want dan gingen we altijd naar opa en oma) dat de daad bij het woord gevoegd werd. Het was bijna kerst en de kerstboom bij mijn opa en oma was altijd een soort spektakelstuk. Als ie stond, werden wij daarover geïnformeerd en deze middag kwam ik ‘naar de kaarsjes kijken’. Ik was graag bij opa en oma en tegen kersttijd was het nog fijner. Opa had het microfoontje in de fruitschaal gepositioneerd tussen de sinaasappels en ik mocht ervoor zitten, op de zachte schapenwollen vloerbedekking. Opa sprak zelf het intro in waarna hij naar me knikte en ik mocht beginnen.
Vol overgave vertelde ik het verhaal van Assepoester. Toen het cassettebandje afgelopen was moesten we even stoppen. Opa draaide het om, sprak in ‘Tanja vertelt verder’ en ik mocht door. Terwijl ik vertelde over ‘Peteboei’ (Petemoei) moest iedereen zijn lachen inhouden, anders zou dat hoorbaar zijn in de opname. Opgewonden vertelde ik over de gemene stiefzusters, de fee en de baljurk. En niet te vergeten de prachtige glazen muiltjes. Balschoentjes, ooooooow wat een leuke balschoentjes! En de prins die uiteindelijk vroeg; “Wil je met me trouwen, lief meisje?” Het antwoord was natuurlijk; “Graag Prins!”. Nog tot jaren daarna waren dit gevleugelde uitspraken in ons gezin. Als iemand nieuwe schoenen had, was er altijd wel iemand die zachtjes opmerkte; “wat een leuke balschoentjes!”
Het cassettebandje is nog ergens, ik kwam het jaren geleden tegen. In onze schuur heeft mijn lief gelukkig nog steeds een oude cassetterecorder. Die mag nooit weg. Onze stemmen kun je bijna niet meer horen, zo oud is het tapeje. Maar het lukt nog. Als ik mijn ogen dichtdoe, zit ik weer als klein meisje naast de kerstboom bij opa en oma. Mijn eigen stemmetje horen is hilarisch. De stem horen van mijn opa grijpt me elke keer weer aan, alsof hij er weer even is. Ik heb hem al 30 jaar niet meer kunnen horen, wat heerlijk dat hij toen deze opname maakte.