Het begon ooit heel onschuldig. Mijn collega complimenteerde me met mijn leuke sweater en informeerde waar ik deze had gekocht. Alsof ik commissie van de winkelketen kreeg prees ik het ding aan. Hij was heerlijk comfortabel en wat helemaal geweldig was, was dat er een borstzakje op zat. Daar kon je lekker je sigaretten indoen! Nu ik het schrijf schaam ik me kapot. Denk niet dat ik direct ontslagen word als ik nu rond zou lopen met vijfentwintig Camels (ja echt) in mijn borstzak, maar gok minimaal wel op een gesprekje met mijn baas. Maar goed, twintig jaar geleden was het doodnormaal om op de werkvloer te paffen, dat deden de meesten trouwens.
De collega had me gevraagd of ik het erg zou vinden als ze deze trui ook zou aanschaffen. Natuurlijk vatte ik dit op als een compliment en zo kwam het dat zij een paar dagen later ook in dat donkerblauwe ding rondliep. Ook haar borstzakje werd voor hetzelfde doel ingezet. Door die keer durfde ik later met een gerust hart aan haar te vragen of zij het erg vond als ik die leuke gele zou kopen die zij op dat moment droeg. Dat dit het begin was van een langdurige toekomst hadden we nooit kunnen vermoeden.
Onze trouwjurken hebben we bewust niet samen aangeschaft. Alleen de witte kleur hadden we vooraf afgesproken om niet voor paal te staan op onze trouwdag, je moet tenslotte ook qua uiterlijk een beetje bij elkaar passen. Nee, we waren in andere winkels geweest en hadden niet dezelfde. Maar toen mijn tranen waren opgedroogd was het eerste dat me opviel toen ik haar in trouwjurk zag staan; hij leek verdacht veel op de mijne. Het haltermodel, de sleep en de smalle tailles, alles kwam overeen. Gelukkig had ik die bolero niet en zij niet die veren hoed met bijpassende handschoenen.
Tijdens het samenwonen begonnen de basics al vrij snel overeen te komen. Dezelfde katoenen hemdjes, t-shirts en slips. Godzijdank zijn we niet even groot en kunnen we aan de maat zien wat van wie is. Toegegeven; ik heb wel eens gedacht dat ik haar onderbroek aantrok maar achteraf bleek dat mijn eigen reet gewoon te dik geworden was. Dat viel een beetje tegen. We willen niet steeds hetzelfde kopen maar het loopt vaak zo. ‘Het is zo’n lekker werkjasje Tan, ik zou ‘m ook nemen als ik jou was!’ Naast het feit dat ik ‘m inderdaad ook leuk vind, is het bloedirritant dat ie dan inderdaad niet duur is, wind- en waterdicht en dat ook de capuchon eraf kan. Een werkjasje dragen we tijdens het klussen, dus geen mens die het ziet. Inmiddels is die van haar natuurlijk versleten en hangt die van mij nog haast nieuw in de kast. Ik slijt meer keukenschorten, die ik haar overigens niet hoef aan te prijzen.
De zo onschuldige start heeft inmiddels vervelende vormen aangenomen. Ik ben door de jaren heen gezwicht voor de Sketchers (‘Zo zacht en comfortabel, die moet je ook nemen!’), hetzelfde merk spijkerbroek (‘Stretch! Ook in jouw lengtemaat en zo goedkoop!’), leren pantoffels en joggingbroeken koop ik nu ook bij Decathlon. In onze nieuwe (dezelfde) schoenenkastjes staan zelfs ook een paar legerkisten in mijn helft.
Regelmatig lachen wij ons suf om de ANWB-stelletjes die iedereen wel kent. Dezelfde (elektrische) fietsen en het liefst ook dezelfde jassen. Best jammer dat mijn lief niet van fietsen houdt, want nu kan ik niet showen dat we heus niet alles hetzelfde hebben! Zij heeft een sportieve Gazelle, ik een degelijke traditionele Burgers-fiets. Als mijn lief dit leest zou ze zeggen; ‘ja, ook alleen omdat ze die Gazelle niet meer in het assortiment hadden!’.
We doen er echt alles aan om geen ANWB-stelletje te worden. Ik wil niet zoveel hetzelfde! Maar als je ouder wordt, merk ik dat comfort de boventoon gaat voeren. Doordat je zolang samen bent, raak je ongemerkt met elkaar verweven en gun je je partner dat waar je zelf zo blij mee bent. Ik heb me nu weer over laten halen voor hetzelfde ‘inbetween-jasje’. Ja, ook in dezelfde kleur! Een andere kleur was beter geweest, maar die groene was een poepkleur, rood haalt mij niet op en donkerblauw kan altijd en staat me nou eenmaal. Volgens die mevrouw van het kleurenadvies die direct zag dat ik het ‘herfsttype’ was. Binnenkort gaan we er een paar dagen tussenuit. Ik hoop dat het bloedhete dagen worden, dan kan het heerlijke nieuwe jasje in onze koffer blijven.