Toen wij jaren geleden iemand zochten om stroom aan te leggen in onze toenmalige boot, viel de offerte natuurlijk tegen. Kan me, gedurende mijn hele leven, geen offerte herinneren waarbij ik dacht ‘dat valt mee zeg!’. Maar er waren weinig andere opties, dachten we. Elektra is iets waar je verstand van moet hebben. Een beetje uitproberen is hiermee, gezien de mogelijk desastreuze gevolgen, geen goed plan. We zaten met accu’s, 12-volt bedrading in verschillende kwadraten, een doos vol kabelschoentjes en veel nieuwe instrumentjes. Mijn lief had alles wat oud was verwijderd, dus alles moest vervangen. Juist op dat moment kwam buurman Richard vragen of het bootje van zijn zoon een tijdje bij ons mocht liggen. Toen hij zag dat er een boot in onze achtertuin stond, was hij meteen geïnteresseerd. Mijn lief ging hem voor, en nog hetzelfde moment zaten buurman en buurvrouw gezellig in onze boot. Mijn lief vertelde trots wat ze allemaal had gedaan en al heel snel informeerde Richard wie de stroom ging aanleggen? Het viel deze kenner blijkbaar op dat alleen dit onderdeel nog niet af was. Eigenlijk direct bood hij aan om dit voor ons te doen. Hij vond dat wel leuk. Blij en verrast namen wij zijn aanbod aan.
Ik kende Richard tot die tijd eigenlijk niet zo goed. Zolang we hier wonen woont hij met zijn vrouw op de hoek, we groeten elkaar en daar bleef het meestal bij. Hoe gezellig was het nu. Wanneer je iemand vaker en langer ziet, spreek je elkaar ook. Buurman Richard is een ras Amsterdammer; type recht voor zijn raap en hart op de tong. Hij kent veel mensen en vertelt mooie verhalen. En voor ons ontzettend fijn; hij kan alles. Nou ja, bijna alles. Aan schilderen heeft hij een hekel. Hij kan het wel maar doet het niet graag. Zolang ik me kan herinneren roept hij al ‘dit jaar ga ik mijn huis schilderen’. Het is er nog steeds niet van gekomen. En dat komt niet alleen door het gebrek aan zin, vooral een tekort aan tijd speelt hierin een belangrijke rol.
Omdat echt handige mensen schaars zijn, worden ze continue door iedereen ingeschakeld. Daardoor zijn ze altijd druk, maar Richard spant de kroon. Hij kan moeilijk nee zeggen omdat hij het nou eenmaal leuk vindt om mensen te helpen. Dat merkte ik meteen doordat zijn telefoon heel vaak gaat. Door de snoeiharde muziek die staat ingesteld als ringtone is dat een hilarisch moment. Omdat hij zich nooit (zichtbaar) druk maakt, neemt hij het ding ook nooit meteen op. Wanneer hij de persoon aan de andere kant van de lijn te woord staat, eindigt het gesprek bijna altijd met de uitspraak; ‘Ik kom wel even kijken’, om er vervolgens achteraan te zeggen; ‘maar ik weet nog niet precies wanneer hoor!’ Langzamerhand begrepen we hoe dat kwam.
Naast allerlei hand en span diensten voor vrienden en bekenden, doet hij meer. Klussen in het buurthuis in het winkelcentrum bijvoorbeeld. Hij onderhoudt de tuin van buren die op leeftijd zijn. Ook helpt hij als er problemen zijn met de computer. Je mag altijd zijn gereedschap lenen of zijn aanhangertje. Hij heeft in onze kruipruimte gelegen om krachtstroom voor ons aan te leggen. Toen hij hoorde dat onze kookplaat kapot was, toverde hij er direct één voor ons tevoorschijn. Nee natuurlijk wilde hij er niets voor hebben, en nee, hij hoefde hem ook niet terug. Hij was al lang blij dat hij er iemand mee kon helpen. Als vanzelfsprekend hielp hij mee toen het aansluiten niet direct lukte. Ik ken niemand die dat soort attributen in de schuur heeft liggen en weggeeft. We koken er nog steeds op. Hij is met mijn lief mee gegaan om onze boot op te halen in Leeuwarden. Maar ook om onze motor (die tweehonderd kilo weegt) na revisie terug te halen uit Friesland. Hij heeft hem ontkoppeld en eruit gehesen. Na terugkomst hees hij hem er weer in en sloot hem aan. Onze vorige boot heeft hij te water gehesen. Laatst zag ik in de schuur een zaagmachine staan. ‘Van Richard gekregen’ zei mijn lief toen ik er verbaasd naar stond te kijken, ‘Hij vroeg of wij ‘m konden gebruiken’.
Zijn kinderen heeft hij verschillende keren verhuisd. Niet alleen de huizen, maar ook tuinen, schuren en aanliggende opstallen werden door hem aangekleed en opgeknapt. Hij is mantelzorger voor zijn vader en wil niets horen over dat dit allemaal bijzonder is. ‘Dit behoor je voor elkaar te doen’ zegt hij dan. Iedereen kan altijd bij hem terecht. Richard geniet al geruime tijd van welverdiend pensioen maar slaapt nooit uit en is altijd al vroeg onderweg. Soms met de auto maar meestal per fiets. Altijd in dezelfde fluorescerende oranje werkjas. Jong van lichaam en geest. Tijd om oud te worden heeft hij niet.
Naast alle klussen voor anderen heeft hij ook zelf een project; zijn eigen boot. Wat fijn is, is dat deze vlakbij huis ligt in de haven aan de overkant. Een nadeel hiervan is dat hij ook hier het manusje van alles is. Hij kent er iedereen, weet welke boot waar ligt, kan alle machines en hijsapparatuur bedienen, heeft sleutels, verzorgt de website en adviseert. Doordat hij alles weet en kan wordt hij continu bevraagd en gestoord. Als je iemand anders iets vraagt in de haven, wordt je altijd doorverwezen naar Richard. Zijn eigen boot is hierdoor regelmatig niet af gekomen. Ik heb wel eens gedacht dat hij niet aanwezig was, maar mijn lief onthulde toen een geheimpje. Richard sluit, zodra hij erin zit, zijn boot weer hermetisch af. Zo lijkt het alsof hij er niet is en kan hij eindelijk even doorwerken aan zijn eigen klussen. Zodra iemand ziet dat zijn buiskap opengeritst is, is hij het haasje en wordt hij aan de praat gehouden, of erger; gevraagd of hij ‘even’ kan helpen.
Het heeft dusdanige vormen aangenomen dat het bijna niet leuk meer is. Alle bootbezitters in de haven gaan deze zomer heerlijk uit varen, behalve Richard. Zijn boot lijkt door dit alles nog het meest op onze rommelige schuur. Hij vertrouwde ons laatst toe dat hij meestal op de fiets naar de haven gaat. Zodra iemand zijn auto opmerkt wordt hij besprongen. Toen ik zijn boot voor het eerst zag, viel me direct de naam op. Hij had haar vernoemd naar zijn vrouw. Wat mooi! Ik heb het er nog voorzichtig ingegooid bij mijn lief, als tip. Het is er niet doorheen gekomen. Richard vertelde dat dit niet zijn eerste boot was. Ook zijn vorige boten waren naar zijn vrouw vernoemd.
Eén van de eerste keren dat Richard aan de deur kwam (altijd keurig aanbellen, nooit plotsklaps je tuin in wandelen) waren wij niet huis. Ons kind was er wel maar kon niet zo goed onthouden wie er geweest was. Zijn mededeling dat ‘Gerard’ er was, houden we sindsdien in stand. ‘Komt Gerard nog?’ is en blijft bij ons de gevleugelde uitspraak. Hopelijk vindt hij het niet erg.
De elektra in onze boot is aangelegd, heerlijk! Hoe vaak ik Richard tijdens de klus ook iets aanbood, hij sloeg alles af. Koffie drinken doet hij thuis. Ik begrijp het wel; buurvrouw ziet haar man anders nooit. Als hij ook nog blijft koffiedrinken komt hij helemaal nooit meer weg. Ik voel me er soms een beetje schuldig over.
Het te water hijsen van onze nieuwe boot paste dit keer echt niet in Richards agenda. Stiekem vonden we dat wel een beetje jammer, maar volkomen begrijpelijk. Aangekomen bij de haven, met de boot op de trailer, ging eerst het hek niet open. De vervanger van Richard wist niet waar de sleutel lag. Toen dit na een paar telefoontjes was verholpen stonden we voor een dichte loods deur. Om te water te kunnen moet je deze doorrijden. De vervanger vertrouwde mij toe ‘de wanhoop nabij’ te zijn, omdat hij niemand kon bereiken. De tranen sprongen in onze ogen toen na een kwartier Richard ten tonele verscheen. Ook hij kon wel janken, maar niet van blijdschap. Binnen een minuut had hij de loods deur open en gaf nog een paar instructies voor het hijstraject. Hij heeft zó vaak voor ons klaargestaan, dat ik vast de helft nog niet heb genoemd. Ook dit keer was het zonder hem weer niet gelukt.
Onze buurman Richard. Ik kan me niet herinneren dat ik hem ooit in ‘normale’ kleding heb gezien. Altijd de werkschoenen aan, inclusief kale neuzen. Het is heel suf, maar als ik in de straat een knaloranje jas voorbij zie schuiven, denk ik ‘oh, er zijn werkzaamheden’. Aan de weg, in de groenvoorziening of aan lantaarnpalen. Maar het is altijd Richard, op weg naar iemand die zijn hulp nodig heeft. Zijn vrouw hoorde ik laatst zeggen; “Ik wou dat je mijn buurman was!”
Misschien is het niet slim om iedereen te vertellen over Richard. Het zou mensen op ideeën kunnen brengen die hem nog meer tijd kosten. Toch wilden we dit verhaal kwijt. Als klein eerbetoon aan een mooi mens. Bedankt Richard, je hebt ons weer top geholpen!