Een vriend van mijn vader tipte hem dat er een groot blok marmer te koop was. Niet zomaar een steentje, maar een blok van meer dan een meter lang en bijna zo hoog. En niet voor een pak geld, maar voor het vriendenprijsje van ik meen vijftig euro. Het hoefde alleen maar te worden opgehaald in Hoorn. En dat was wel een struikelblokje. Want zo’n gevaarte mik je niet achterop je fiets en je auto zou door zijn chassis zakken. Ons aanhangertje is oud, dus voor dat doel onbetrouwbaar. Daarbij hadden we geen idee wat het blok woog. Je legt het niet even op de weegschaal. Een weegbrug zou kunnen wegen, maar dan moet ie eerst ergens ingeladen worden. En hoe til je dat ding op? Lang verhaal kort, er gingen wat hersenspinsels aan vooraf. Wat zo’n buitenkans kon hij niet aan zijn neus voorbij laten gaan. Een beeld maken uit zo’n enorm blok marmer, dat had hij nog niet eerder gedaan.
De vriend kon een hijssysteem te leen regelen, dat alleen op de ophaalplek gebruikt kon worden. Mijn vader maakte een loodzware kar op wielen en bedacht een tilsysteem voor thuis. Er werd een aanhanger gehuurd; een tandemasser. Waarvan ingeschat werd dat deze het gewicht kon dragen. Mijn lief ging mee als chauffeur. Mijn vader ging over de steen en ik gok mijn moeder over de financiën. Ieder zijn specialisme. Omdat onze tuin iets groter is dan die van mijn ouders (en de buren bij ons nog niet zeurden over het getik) kwam het blok bij ons te staan. Het gekke is dat ik me de hele operatie niet goed meer kan herinneren. Het moet een onmogelijke klus geweest zijn, maar die ging een beetje langs mij heen. Het was september 2006.
Het bedachte tilsysteem werd door mijn vader opgehaald bij de sloop. Het moest een metershoge dik metalen driepoot worden met een katrol en kettingen eraan. De poten ging hij ophalen bij de sloop. Maar omdat hij op de fiets was, en de poten niet te tillen waren, nam hij er twee mee. Op zijn nek. Levensgevaarlijk in het verkeer. Nog steeds een wonder dat het elke keer goed gegaan is. De dag erna terug voor de derde poot. Het blok stond uiteindelijk dus bij ons en mijn vaders handen jeukten. Van klei had hij al een modelletje gemaakt van hoe het worden moest. Hij zei altijd lachend; ‘het beeld zit er al in hoor, het moet er alleen nog uitgehaald worden’. Meerdere keren per week kwam hij op de fiets om aan zijn beeld te werken. Toen het seizoen veranderde en hij meer last kreeg van vocht en kou, bedacht hij een nieuwe list. Hij bouwde er een tentje omheen. Zo zat hij droog en uit de wind en kon hij lekker doorwerken. Hij kwam haast nooit binnen om iets te drinken, hij kwam om te werken. Waar hij zo enthousiast aan begonnen was, voelde soms ook als een blok aan zijn been. Waar was hij aan begonnen? Maandenlang was hij onafgebroken aan het werk. Op de oude foto’s leek het alsof het gesneeuwd had. Dit was echter al het gruis en stof dat om hem heen lag. Alles was wit. Onze hond én ons kind zorgden er altijd voor dat hij vrolijk werd.
In juni 2007 was het beeld zo goed als af. Negen maanden is er bloedig aan gewerkt. Er is een voluptueuze, op haar zij liggende dame uitgekomen. Ze kon mee naar de tuin van mijn ouders. Omdat er toch zeker honderd kilo afgebikt moest zijn, durfde mijn lief het aan om het ding in ons aanhangertje te vervoeren. De driepoot met de kettingen en katrol werd weer uit de kelder getoverd. In de tuin kwam ze te liggen op een contrasterende antracietgrijze steen, die op een hardhouten kist rustte. De steen had mijn vader geregeld bij de plaatselijke steenhouwerij, de kist had hij zelf in elkaar getimmerd en verstevigd. Er kon een olifant op gaan staan. Ze lag met haar rug naar de schutting. Ze is nog wat gepolijst hier en daar en voorzien van een impregneer laag.
Het is juli 2020. Dertien jaar later. De dame is achterover gezakt door het gewicht en leunt tegen de schutting. De kist waarop ze rust staat een beetje op instorten. Het straatwerk eronder is weggezakt. Elke storm houden we ons hart vast dat ze niet door de schutting valt, de tuin van de buren in. Mijn ouders waren het er al over eens dat hij wel naar ons toe mocht. Wij vinden ‘m prachtig.
Zo kwam het dat van de week de hele operatie weer van voren af aan begon. Maar nu zonder mijn vader, die altijd precies wist hoe de dingen moesten. Gelukkig was mijn broer er om te helpen. Nou ja helpen, eigenlijk heeft hij het ding voor ons verkast. Mijn lief heeft een zware kar getimmerd op een loodzwaar onderstel. Nu we de foto’s terugkijken van toen, zien we dat hij precies lijkt op die van mijn vader toen. Mijn moeder heeft met gevaar voor eigen leven de ellendige driepoot weer tussen de spinnen door, uit de kelder getoverd. Mijn broer hees de dame omhoog op de kar. Mijn moeder rolde haar de steeg door. Op slimme zware pijpen kon ze de aanhanger ingerold worden. Mijn broer wipte haar met een breekijzer steeds een eindje op, waardoor het lukte. Ons aanhangertje zuchtte en pufte maar redde het tot ons huis. De driepoot werd weer opgezet en mevrouw weer gehesen met de hijsband om haar middel. Ze rust nu op de door mijn lief getimmerde kar. We zijn teruggereden voor de steen die nog onder haar gelegd moet worden. Dat werd te gek in één ritje. De betimmering om de hardhouten bak is zo slecht, dat die maar weg moet. Mijn lief zal er iets nieuws voor maken. De oude hardhouten bak bleek nog zo sterk, dat ie niet uit elkaar ging. Daar komt mijn broer nog eens voor terug.
De dame ligt nu op haar zij in onze tuin. Nog op de kar, kijkend naar de bloeiende Zonnebloemen. Door het buiten liggen was ze vies geworden. We hebben haar afgesopt met groene zeep. Het ietwat weggedropen impregneer ging niet weg, ook niet met de hogedrukspuit. Maar wat is ze opgefrist. We zullen binnenkort een zacht schuurpapiertje langs haar billen halen. Ook haar haren zijn nog vuil. Mijn vader heeft haar nog geprobeerd bij te werken hier en daar, maar is halverwege gestopt. Het was te veel werk. We zullen het van hem overnemen. Ze komt hier mooi tot haar recht. Waar ze ooit tegen de schutting lag, kun je nu om haar heenlopen. Vanuit het keukenraam zie ik haar liggen. Ze glanst ons tegemoet. Wat fijn dat ze weer thuis is.