We waren achterin in de twintig, smoorverliefd en besloten dat we een zonnige strandvakantie verdiend hadden. Omdat het budget niet heel groot was, kozen we voor een reisje naar Spanje. Wist je dat je soms met de bus daar al voor honderd gulden kunt zijn? Nou ja, voor een klein beetje extra heb je er ook nog een appartement bij. Totaal in de ban van dit soort prijzen boekten wij een busreis naar Benidorm. De folder bij het reisbureau vertelde ons dat we al binnen 24 uur op onze bestemming zouden aankomen.
Na lang wachten achter ons tochtige station konden we eindelijk instappen in de ‘luxe touringcar’. Ik meende me te herinneren dat ik extra beenruimte had besteld, vijftig gulden lichter en niets van gemerkt. We waren Amsterdam nog niet eens voorbij of we reden al een file in waar de rest van de ochtend geen eind meer aan zou komen. Dat we nog ongeveer zes locaties moesten aandoen voor idereen was opgehaald, had ik in mijn naïviteit niet eens bedacht. Toen het hele spul compleet was meldde de buschauffeur dat het toilet in de bus NIET gebruikt kon worden i.v.m. een defect. Natuurlijk zou hij regelmatig stoppen en verzocht ons vriendelijk om die momenten te gebruiken voor ons toiletbezoek. Oh ja, hij verkocht wel gekoelde frisdranken. Mijn lief en ik keken elkaar aan en dachten samen hetzelfde; deze meneer beunde wat bij en had duidelijk geen zin in het schoonmaken van zijn sanitair of het ledigen van de inhoud ervan. Dat hij op elke stoplocatie joviaal met gratis spijs en drank werd onthaald, deed onze wenkbrauwen fronsen.
Aan het eind van de avond begon iedereen zich klaar te maken voor de nacht. De passagier voor me legde zijn stoel plat waardoor hij heerlijk op mijn knieën lag. De mevrouw achter me vroeg of ik dat alsjeblieft niet wilde doen, want dan zat ze zo rot. Top. Mijn enkels waren eind van de middag al kogelrond van het stilzitten dus dit kon er ook nog wel bij. Hangend tegen mijn lief of met mijn hoofd bonkend tegen het raam telde ik de uren af tot het weer licht werd. We kwamen er niet achter wie nou de hele tijd van die vieze onhoorbare windjes zat te laten. Ook het gezaag, geknaag en geboer van onze medereizigers hield ons uit de slaap. Wat een stank. Waar wij dolblij waren die ochtend even de benen te kunnen strekken, kwam de rest maar nauwelijks in actie. Toen wij met frisgewassen tanden en ledematen weer instapten, constateerden we dat onze reisgenootjes die drang totaal niet hadden. Iedereen ruftte zachtjes verder.
Bijna een dag later dan ons beloofd was begon de verdeling van de vakantiegangers weer. Uitgebreide stops bij hotels en appartementen waarbij je soms hoopte dat het niet die van jou zou zijn. Reisleiders die elkaar overdreven begroetten en de chauffeur die zwetend de juiste koffers uit de bergen bagage stond te sjorren. Na nog heel veel uren verder kwamen wij aan bij de appartementenwolkenkrabber Torre Levante die wij geboekt hadden. Ergens heel hoog in de lucht gooiden wij onze koffers in een hokje met balkon en uitzicht op zee. We vonden alles goed, we waren er!
Direct de eerste dag op het strand was zo heerlijk dat ik niet in de gaten had dat o.a. mijn voeten zwaar aan het verbranden waren. Door de blaren op mijn wreef kon ik het enige paar (nieuwe) schoenen de rest van de vakantie niet meer aan.
Op de lokale markt liepen we ‘Bolle Jan’ tegen het riante lijf en vroegen aan mevrouw Froger of zij ons met haar man wilde fotograferen. Een nog best jonge meneer Froger naast twee piepjonge meisjes in modieuze oversized kleding. We rookten allemaal nog en waren volgehangen met goud, geheel volgens de laatste mode van toen.
Restaurant Het Gemeste Schaap werd gerund door twee dames en stond bekend om de enorme porties die geserveerd werden. Vastbesloten dat schaapje wel even te zullen wassen vielen wij aan op ons menu. Ik besloot ook de schaal bij geserveerde patat, genoeg voor een voetbalelftal, zeker niet te laten staan. Na de vraag ‘of het gesmaakt had’ toonden wij trots de leegtes op tafel en schalks een glimp van openstaande broeksknopen.
Overal in het centrum hadden we al aanplakbiljetten gezien (en flyers in onze handen geduwd gekregen) van ‘Sticky Vicky’. Een fenomeen dat wij tot dan toe niet kenden: een wulpse dame die van alles uit haar doos zou kunnen toveren. Toen we van het eerste ongeloof waren bekomen, won onze nieuwsgierigheid het toch van de gêne. In een joelende zaal vol geilaards en andere nieuwsgierigen, duurde het uren voordat het saaie voorprogramma was verstreken. En het moet gezegd; Vicky haalde nog net geen complete bankstellen uit haar kruis. Ondanks dat we hard gelachen hebben, vonden we het toch een sneue manier om zo je brood te moeten verdienen.
Wat hebben we genoten en wat was het heet. Zó heet dat als je een ijsje kocht op de boulevard, het gesmolten was wanneer je weer aankwam bij je ligbed op het strand. Overdag moest je rennend over het zand omdat het wegbrandde onder je voeten. In de plaatselijke karaoke bar zongen mijn lief en ik uit volle borst ‘Dancing Queen’ van ABBA en hadden veel sjans. Menig Spanjaard verdraaide zijn nek bij het zien van twee jongedames hand-in-hand. In waterpark ‘Aqualandia’ roetsjten we in opblaasbanden en bikini’s van enorme glijbanen met monden vol zout van het lachen. We kwamen er iets te laat achter dat het geen zoet water was. We gingen naar de dolfijnenshow en hadden nog nooit gehoord dat dit dierenleed was. In ‘Benidorm Palace’ bezochten we een dinnershow met de meest geweldige artiesten: van acrobaten tot vuurspuwers en koorddansers. We borrelden tijdens een Spaanse flamenco show, dwaalden over de begraafplaats en deden een poging tot waterskiën die er op de foto’s overigens geweldig uitziet.
Ik geloof dat we zelfs op de heenreis van deze vakantie al besloten hadden dat we nóóit meer met een bus op reis zouden gaan. Nu ik terugdenk aan deze tijd, ruim een kwart eeuw geleden, stemt het me melancholisch. Zo heerlijk dat er daar tegenwoordig geen mannen met aapjes meer op de straathoeken staan. Sticky Vicky geniet hoop ik al jaren van een royaal pensioen. Hoe grappig zou het zijn als we nog één keer zo’n bus zouden instappen voor een reisje naar Benidorm. Ik weet zeker dat we ons weer net zo zouden verwonderen en vermaken als toen. Ik haal het fotoalbum van zolder en val van mijn stoel van het lachen. Ik neem me voor om het vanavond aan ons kind te laten zien, die over tien jaar net zo oud is als wij toen. En ondanks dat we niet meer in die mini-jurkjes met korte truitjes zullen lopen, ben ik stiekem nog net zo verliefd.