De visite is net weg om 16.00 uur als mijn lief besluit dat dit het moment is om de nieuwe kookplaat te installeren. In de handleidingen lees ik dat montage uitsluitend door een erkend installateur dient te geschieden. Ik heb haar hoog zitten maar vind het evengoed spannend. Temeer omdat er een deel uit ons keukenblad gezaagd moet worden. De nieuwe plaat is een stuk breder dan de oude en ik kijk er naar uit om eindelijk wat meer kookruimte te hebben en ook meerdere grote pannen kwijt te kunnen.
Ons blank eiken aanrechtblad wordt gedoogd door mijn lief. Toen we hem achttien jaar geleden uitzochten vonden we hem geweldig. Maar omdat zij opdraait voor het onderhoud, heeft ze er inmiddels een spuughekel aan. Eens in de zoveel jaar komen er kale plekken op de plaatsen waar hij intens gebruikt wordt. Dan moet er worden weggeschuurd en opnieuw gelakt. En dit proces moet dan, wil je een kneiterharde laag hebben, een paar keer herhaald worden. Een grote keuken is leuk, maar niet als je er steeds aan moet klussen. Ik snap het maar kan er geen afstand van doen. Dat de zaag er nu in moet baart mij zorgen. Als het misgaat is het ding naar de knoppen en moeten we negen strekkende meter vervangen. Ik doe mijn best om mijn doemgedachten niet de overhand te laten krijgen.
Bij een vorige schuur- en laksessie kreeg mijn lief de oorspronkelijke kookplaat niet los. Die was waarschijnlijk de keer daarvoor iets sneller teruggelegd dan de lak was uitgehard. Toen ze er uiteindelijk geïrriteerd een schroevendraaier tussen wrikte gaf het glas niet mee en was ie kapot. Daar knapte ik niet van op toen ik die dag thuiskwam uit mijn werk. Terwijl ik die dag in onze berging het eten (dat in huis was) stond te koken op gas, kwam er een prachtig bericht. Buurman Richard had ons een kookplaat aangeboden die werkeloos in zijn schuur lag. Financieel kwam het natuurlijk helemaal niet goed uit om een nieuwe te kopen en dit gaf ons tijd om te sparen en oriënteren.
Inmiddels koken wij denk ik alweer twee jaar op de plaat van Richard tot hij laatst informeerde of we hem nog nodig hadden. Wat gaat tijd toch altijd snel voorbij. We wisten wat we wilden en bestelden online een nieuwe. Ook spannend, want komt zo’n glazen plaat wel heel aan? Tot zover geen vuiltje aan de lucht. De doos kwam, de inhoud was onbeschadigd en prachtig en mijn lief had nieuwe zaagjes aangeschaft voor de decoupeerzaag. Bij de nieuwe plaat zat een snoer maar geen stekker. De benodigde Perilex (aan een snoer) werd aangeschaft en eraan geknutseld. Alles vier keer controlerend want stel je voor dat je dit verkeerd doet.
De plaat van Richard was er uitgehaald en het juiste formaat van het nieuwe gat getekend. De diepte was hetzelfde, alleen moest er aan beide zijkanten een stuk uit. Eerst vier gaten boren om de zaag er in te krijgen. Eerste stap gelukt. Tijdens het boren en zagen was ik de assistente met de stofzuigerslang. Niet dat het veel hielp maar ik wil graag het gevoel geven dat we het samen doen. Na het verwisselen van één zaagje halverwege, ging het helemaal goed. Opgelucht wisselden we een blik van verstandhouding. Mijn lief sjouwde de nieuwe plaat naar het gat en ik tilde het snoer. Hij paste niet. Maar waarom niet? Alle afmetingen klopten toch? Ook zat de positie van het snoer iets meer naar het midden waardoor de nieuwe stekker niet door het oude gat in de achterwand paste.
Als je ondersteboven in de kast keek zag je een metalen stang de kast in model houden. Die zorgde ervoor dat het gat ietsje krapper werd van voren. De plaat kon nog iets naar achter geschoven worden, maar dan zaten de zojuist bevestigde ophangrandjes verkeerd. Plaat weggesjouwd en op de bank gelegd. De ophangrandjes losgehaald, opnieuw voorgeboord en een centimeter naar achteren verplaatst. Extra gat in de achterwand gezaagd voor de stekker. Plaat gesjouwd, weer erin, weer niet passend. Mijn buik liet me weten dat het zes uur geweest moest zijn en ik verlangde naar avondeten. Omdat mijn lief bloedig door ploeterde, hield ik mijn mond daarover. Opnieuw de plaat eruit en gekeken. Mijn lief (nog niet hersteld van griep) zat nu ondersteboven in het kastje en samen hoopten we dat ze er niet door zou zakken. Tientallen malen sjouwen, kijken en niets hielp. Ons huis was een grote chaos. Op de eettafel lagen twee enorme bestekladen, op de bank twee pannenladen. Het aanrecht stond vol pannen, er lag een plint in de kamer en overal was stof en zaagsel. Het was inmiddels acht uur en ik stelde voor om te stoppen. Aan mijn lief kon ik zien dat ze, als dit nog langer zou duren, ze straks een beuk op het kreng zou geven en hij kapot zou zijn. Om half negen aten we die avond een patatje uit de airfryer.
De volgende dag waren we uitgerust en hadden we frisse moed. Mijn lief beitelde wat plekken uit het gat en raspte hier en daar wat weg. Na verbuigen van het ophangsysteem lag de plaat, na nog ongeveer vijftien pogingen, ineens in het gat. Wauw! Nu alleen nog de stekker erin. Het stopcontact bevindt zich tegen de muur erachter, net boven de vloer. Als je op je buik of rug ligt, kun je er net bij. De oude stekker was rond, de nieuwe had een onderkant die het snoer de hoek om legt (ik weet niet hoe het heet). Lang verhaal kort; die stekker paste niet in het stopcontact want de onderkant zat tegen de vloer. Als je de stekker ondersteboven zou houden zou het gaan, maar dan pasten de mannetjes niet in de vrouwtjes van het stopcontact. Er werd iets lelijks geroepen. Ik dacht bloedig na. Kon de oude stekker aan het nieuwe snoer gezet worden? Mijn lief zat al te schroeven. De erkende installateur schoot weer door mijn hoofd.
Toen ze even later de stekker in het stopcontact deed zaten we in donker. Toch iets verkeerd gedaan? Ik durfde niet te vragen of de plaat het nog deed. Dat zou ook weinig zin hebben, want dat weet je pas als je hem aansluit. Ons kind kwam uit zijn kamer, sloeg het tafereel gade en ging doodgemoedereerd zitten in de enige vrije stoel. Na wat te eten vertrok hij weer naar zijn kamer. Buurman Richard (oud-installateur) werd geappt. Hij was ziek maar wilde wel even meekijken via de telefoon? Foto’s en info gingen over en weer. Een tijdlang werd er geschroefd, geappt en gebeld tot het gelukt leek te zijn.
Mijn lief legde voor de honderdste keer de plaat in het gat en stak met ingehouden adem de stekker in het stopcontact. Ik betrapte mezelf erop dat ik een stap naar achteren deed. Er klonk een vriendelijk piepje en daar bleef het bij. Voorzichtig staarden we naar het blad alsof het elk moment kon exploderen. Mijn lief (deed ook een stap achteruit) en drukte op de aan/uitknop. Alle lampjes gingen branden en wat zag het er mooi uit! Opgelucht en dolblij haalden we adem en begonnen aan de schoonmaakklus. Zij de woonkamer en ik de keuken. Ondertussen las ik in het instructieboek hoe onze nieuwe aanwinst werkte. Die avond zaten we, alsof er nooit iets gebeurd was, aan de aardappelen met prei en rundervink. ’Als het gisteravond nog langer had geduurd, had ik er een beuk op gegeven’ biechtte mijn lief op. Wat ben ik trots op haar, mijn mensenkennis en met onze hulp in bange tijden; buurman Richard!