Met drie vrouwen en ons kind gingen we een paar dagen naar Valkenburg. Onzin om dan alle toiletartikelen in drievoud mee te zeulen. ‘Ik neem de föhn mee!’ riep mijn lief enthousiast. Ik vroeg me nog even af of die niet tot de standaard uitrusting van de badkamer van ons appartement behoorde. Maar beter mee- dan om verlegen natuurlijk. Opgewekt propten we de halve inboedel in drie koffers en een fikse weekendtas in de kofferbak en begonnen aan de rit. De vakantie was begonnen.
De receptioniste van onze accommodatie onderbrak het stofzuigen en heette ons allerhartelijkst welkom. Het plein waar wij geparkeerd stonden bleek slechts een tijdelijke plek te zijn. Met de overhandigde sleutel konden wij (tegen betaling uiteraard) onze auto verkassen naar de ‘parking’ van het complex. Deze zou wat lastig bereikbaar zijn, door paaltjes in de binnenstad. Er werd een plattegrond overhandigd met de rijroute die er inderdaad indrukwekkend uitzag. Mijn lief besloot direct de auto daarnaartoe te verkassen en wij konden dan alle spullen alvast op onze kamer installeren. Mijn vraag ‘zal ik met je meegaan, dan kan ik de routekaart lezen?’ werd subiet van de hand gewezen. Onnodig, we hadden toch een routeplanner? Ook de kaart hoefde niet mee.
Na wat morrelen aan de toegangsdeur met een sleutelkaart die het niet deed, werd deze gelukkig vervangen door de receptiedame. Het was nog even belangrijk dat wij wisten dat het frontje van onze vaatwasser eraf was. Dat vonden wij niet erg, hij deed het toch wel?. Als we liever niet de bedbank wilden gebruiken, konden we trouwens ook de extra slaapkamer met stapelbed nemen. Vol bewondering betraden mijn moeder, ons kind en ik het appartementencomplex. Het klopte inderdaad; alles was nieuw. Het voelde bijna onbehoorlijk om met onze schoenen over de nog zo heerlijk geurende vloerbedekking op de trap te lopen. Vanuit de openslaande deuren in onze woonkamer keek je op de aangrenzende rivier De Geul. De klanken van het zacht stromende water en (even verderop naar links) het geroezemoes van de terrassen gaven echt een vakantiegevoel. Op ons mini balkon stonden zelfs twee stoeltjes. Onze slaapkamer had prachtig uitzicht op de kasteelruïne. De badkamer was zó schoon en wit, dat we er zelfs zonder slippers wilden lopen. Het duurde even voordat we er erg in hadden dat er (nog) geen spiegel hing, wat gek. De extra slaapkamer had de afmeting van een bezemkast; je kon alleen zijdelings langs het stapelbed manoeuvreren. Ik hoopte maar dat er geen water zou komen uit de niet afgedopte buizen van de wasmachine.
Ondertussen begonnen we ons af te vragen waarom mijn lief zolang weg bleef. Mijn moeder meldde dat ze geen internetverbinding had. Nee, ze vond het niet erg maar het was wel een beetje onhandig. Ze kon geen berichtjes versturen, niets ontvangen en niets opzoeken. Na een hele lange poos verscheen mijn lief geïrriteerd ten tonele. Ze had de halve stad vier keer gezien en kon nergens door omdat er aan twee kanten paaltjes stonden van de straat waar ‘de parking’ was. Dat wist ik al, want daarom hadden we die kaart gekregen. Dat was de reden dat ik aanbood om even mee te rijden. Soms kan ik heel wijs mijn mond houden. We trokken de deur achter ons dicht en hadden een heerlijke dag en avond. We genoten van bezienswaardigheden, het centrum en het bourgondische leven. Laat op de avond dook ik onder de douche en probeerde mijn lief nog lang het internet van moeders aan de praat te krijgen wat niet lukte. In de badkamer was geen wisser en ook geen prullenbakje. Morgen maar even melden.
Frisgewassen (maar met vogelverschrikkerhaar) informeerde mijn moeder de volgende ochtend waar de föhn was. Met platte slaapplekken in haar haar kwam mijn lief tot de ontdekking dat ze het ding vergeten was. Subiet werd besloten dat we zó niet op pad konden. Om het ontbijtbuffet niet te missen togen we als een speer richting HEMA. Konden we gelijk een spiegel aanschaffen. Mijn moeder merkte op dat haar internet nog steeds niet werkte. Ik voelde lichte irritatie opkomen bij mijn lief. Een nieuwe dag was begonnen maar; haar haar zat niet, er moest internet geregeld worden, we hadden nog geen koffie gehad én we hadden haast. Het buffet was gereserveerd, betaald en tot half elf open dus we moesten opschieten.
Nee natuurlijk gingen we niet ná de HEMA naar het buffet, de haren moesten eerst in model! Toen mijn lief gehaast de stekker van de nieuwe föhn in het stopcontact deed plofte het licht uit. Eén stekkerpool was zwart. Was er eindelijk een föhn, maar nu geen stroom? De enige man in ons midden moest het ding in de woonkamer uitproberen. Arm kind. Daar bleek alles gelukkig te werken en hij werd niet geëlektrocuteerd. Het haar van mijn lief werd gemodelleerd, mijn moeders haar kon zo wel. We hadden nog een halfuurtje voor het ontbijt. Ging mijn lief dan nog even naar het internet op de mobiel kijken?
De eetzaal van het complex was heerlijk. Modern, kleurrijk en vol bloemen. We vulden onze bordjes met pistolets, croissantjes, scrambled eggs en vers fruit. Mijn lief had geen tijd om te eten want er moest gebeld worden met de internetaanbieder. Toen moeders weer verbinding had, snakte mijn lief inmiddels naar ontbijt en koffie. Na het indrukken van de cappuccino knop, plofte het melkschuim vrolijk maar krachtig in de rondte. Zat het eindelijk in model, had ze een guts melk in haar haar! Haar stemming daalde tot min vier. Tot overmaat van ramp vroeg moeders of iedereen even wilde lachen voor de foto. We meldden de gebreken bij de receptie. Die avond hadden we weer licht. De spiegel, de wisser en prullenbak moesten denk ik nog aangeschaft worden. De föhn mocht niet in de badkamer gebruikt worden, dit stopcontact was alleen voor scheerapparaten.
Op een paar kleine dingen na hadden we een heerlijke week. Een badkamer zonder spiegel is, zeker met drie vrouwen en een ijdele man, best onhandig. De wc-borstel viel steeds van de muur en er lekte iets in de nieuwe koelkast. Ondanks dat ik het ding elke ochtend helemaal afdroogde, was hij elke dag weer nat. De ‘parking’ middenin het centrum was prehistorisch. De aan ons toegewezen plek één links achterin de hoek was een hele uitdaging. Vooral als parkeerder twee zijn auto iets uit het midden zette, dan pasten wij er haast niet tussen. Terwijl mijn lief aan het wroeten was om erin te komen, had ik tijd de locatie te bekijken. Er groeide planten door de muren en de stenen brokkelden hier en daar af. Net toen ik me afvroeg waarom er netten aan het plafond bevestigd waren, zag ik dat er op meerdere plekken dakdelen inlagen. Heel logisch dat er een bordje hing ‘op eigen risico’. De netten sloten niet aan, dus met een beetje pech kreeg je een dakpan op je auto of erger: op je hoofd. Wat hebben we genoten!