Mijn halfjaarlijkse tandartscontrole staat op de agenda en eraan voorafgaand fatsoeneert de mondhygiëniste de boel zodat ik fatsoenlijk voor de dag kom. Het is fijn dat deze twee expertises onder één dak zitten waardoor ik alleen een kamer hoef op te schuiven. De spanning die ik vroeger had wanneer ik naar de tandarts moest is gelukkig verleden tijd. Het scheelt ook dat, wanneer er iets aan de hand is, je altijd een nieuwe afspraak moet maken. Geen nood dus tijdens het eerste bezoek. Op voorhand voel ik overigens prima aan dat ik het Sjakie ben, namelijk wanneer het gereedschap van de mondhygiëniste in een kies blijft haken. Dan krijgt de tandarts een cijferlettercombinatie door waarvan ik weet dat dit de locatie van het rampgebied betreft. Tot zover mijn ervaringsdeskundigheid, ik lag dus in de frisgroene stoel van de mondhygiëniste.
Om goed te kunnen zien waar de plak en aanslag zat, wilde ze de boel even kleuren. Ik voelde een soort watje langs mijn tanden gaan waarna ik in de spiegel mocht kijken. Mijn god, alsof ik een slok uit de inktpot had genomen. Oh ja, ik zag inderdaad ook wat randjes waar beter gepoetst had kunnen worden. Voor de driehonderdste keer keek ik aandachtig hoe ik de kop van mijn elektrische tandenborstel moest zetten om overal bij te kunnen. Treurig dat je daar op je vijftigste nog les in moet krijgen.
Met een soort mini hogedrukspuit werd het goedje (en de ergste plak) vervolgens te lijf gegaan. Dat de bril die ik daaraan voorafgaand op kreeg transparant was, had niet gehoeven. Na de eerste spetters die gelukkig niet in mijn ogen kwamen, kon je er toch niet meer doorheen kijken. Ondertussen lag ik te filosoferen hoe ik steenrijk kon worden door de uitvinder te worden van deze hogedrukspuit, maar dan voorzien van warm water. Ik lig namelijk liever brilloos met natte ogen dan met die ijskoude douche in mijn mond die ik tot in mijn tenen voel. Toen het kreng uitgespoten was kon het echte werk beginnen.
Het krasse gekrab van het haakje in mijn mond blijft onprettig. Het gehark in je pockets en geprik in je tandvlees onderga ik alleen omdat ik weet dat het een goed doel dient. Als dit niet zo zou zijn, ben ik bang dat ik de persoon al lang een dreun verkocht zou hebben. Gelukzalig ervoer ik dat het gereedschap inmiddels het einde van het traject genaderd was en nog nergens in was blijven steken. Zou ik misschien lekker weer een keer niets hebben? Nog even polijsten en ik had weer een zalig frisse en gladde mond. Kom maar door met de tandarts, lekker idee dat ik straks fluitend alleen een afspraak maak voor over een halfjaar.
De tandarts was druk. Omdat zijn andere patiënte meer werk bleek dan verwacht, kon mijn controle afspraak wel tussendoor. Dan hoefde ik niet langer te wachten en kwam hij wel even naar de stoel waarin ik toch al lag. Rap ging hij van start en begon dit keer gelukkig niet over foto’s of cijferlettercombinaties. Tot slot informeerde hij of ik nog ergens last van had. Nou ja, aan de bovenkant van mijn hoektanden voelt het wat ruw. Toen ik het aanwees werd slechts de reden ervan geconcludeerd: beschadigd tandglazuur door ouderdom. Top, bedankt. En of ik me nog kon herinneren dat die ene achterste kies vorige keer eigenlijk al heel slecht was? Die meer dan dertig jaar oude mega-amalgaanvulling stond op instorten en zou nu echt wel door een kroon vervangen moeten worden. Er was toch nog wat over van mijn tandartsvergoeding van dit jaar?
In plaats van met het gelukzalige gevoel dat ik eerder had, ging ik nu naar huis met vier nieuwe afspraken in mijn agenda. Oké, één ervan was ook de controle afspraak voor komend jaar. De zoveelste kroon kon dit jaar nog een feit zijn. Fijn, dan zit ik in elk geval weer met een fonkelend gebit aan de kerstdis. Dag fijne decemberbonus, waarschijnlijk was je evengoed wel grotendeels mijn mond ingegaan, maar dit was niet direct de manier die ik voor ogen had!