Bij ons thuis werden twee kranten gelezen. In onze familie moest veel leeshonger gestild worden. In mijn herinnering lagen er dan ook altijd kranten op tafel. Uit mijn kindertijd herinner ik me ‘De Typhoon’, dat was het huidige Noordhollands Dagblad. Ook hadden we ‘De Waarheid’. De Waarheid verscheen voor het eerst in 1940, tijdens de Duitse bezetting, als één van de belangrijkste illegale kranten in het verzet.
Voor een kind is een krant oersaai. Naast het feit dat je er weinig van snapt, zijn de lappen tekst te groot en de foto’s meestal nietszeggend. Voor mij kwam daar als bijkomend nadeel bij dat je er zwarte inkthanden van kreeg. Ik was gek op lezen, maar niet in de krant. Toen wij in de eerste van het Zaanlands Lyceum dan ook de opdracht kregen om dagelijks de krant te gaan lezen, werd dit door de meesten niet enthousiast ontvangen. In het begin bladerde ik er nog wel eens door, maar veel verder kwam ik niet. Deze werkhouding heeft er ongetwijfeld mede toe bijgedragen dat ik na een jaar naar een andere school moest vertrekken.
Toen mijn lief en ik een paar jaar samen waren, namen we toch een abonnement op de krant. Zij moest wel heel weinig te doen hebben wilde ze er een keer in lezen, meestal keek ik ‘m even door. Opstaan deden wij standaard veel te laat en na een werkdag had ik geen zin meer in die lap. Het gevolg was een eeuwige stapel op tafel waarbij alleen de zaterdageditie kans maakte om gezien te worden. De rest was dan op dat moment alweer oud nieuws. Gelukkig kon je er wel fijn de ramen mee afplakken in een nieuw huis waar nog geen gordijnen waren. Ze gingen in de kattenbak, er werden schilderklussen mee gedaan en je kon er enorm grote sinterklaascadeaus mee maken. Toen wij een keer besloten om te gaan bezuinigen werd de krant als eerste geschrapt. Een enkele keer kocht ik ‘m nog op zaterdag, maar omdat ik liever op vrijdag boodschappen doe, raakte ook dit in de vergetelheid.
Maar na een tijdje merkte ik dat me veel nieuws ontging. Soms ben je te laat voor het journaal en op de radio in de auto naar je werk is een muziekje gezelliger. Vooral het streeknieuws miste ik. Vriendin Natas appte gelukkig nog wel eens een foto als er iets betrekking had op ons werk en mijn moeder belde als er een bekende in stond. Andere zaken gingen volledig langs mij heen. Ineens waren overal nieuwbouwwijken, zag ik dat er gesloopt of gekapt was, winkels verdwenen waren en meer van dat soort dingen. Zoals het meestal bij ons thuis gaat; mopper en pruttel ik een tijdje waarna mijn lief besluit dat het zo niet langer kan.
Tegenwoordig lezen wij (nou ja, ik eigenlijk) de digitale krant en dat is erg jofel. Aan digitaal lezen zitten veel voordelen. Het allerfijnste is dat je er geen vieze vingers van krijgt. Verder is hij er elke dag, is het voordelig en hij is nooit natgeregend. In tegenstelling tot vroeger, maak ik tijd voor ontbijt en lees daarbij standaard het Noordhollands Dagblad op de iPad. Er ligt nooit meer zo’n opdringerige stapel op je tafel en ik ben eindelijk weer op de hoogte.
Toch moet ik toegeven dat het ook wennen is. Een schilderklus met het zondagskrantje blijft behelpen. Een vlieg doodmeppen doen wij nu met een elektronische verknetteraar. Laatst was er een internetstoring en was er geen krant. Had echt de pest in bij de aan het ontbijt. Verder snap ik niet waarom er in een digitale krant ook puzzels staan. Geen idee hoe je die moet maken als je dat zou willen. Verder app ik wel eens een foto door van een stuk dat voor iemand interessant is, want iets uitknippen kan niet meer.
Van de week heb ik wat geld klaargelegd in ons gangkastje. Het ligt er nog, want de folders die we altijd zo leuk vinden komen nooit meer en volgens mij is alleen de zondagskrant bezorger geweest met een nieuwjaarskaartje. Het is even schakelen maar lang leve de digitale krant.