Het is alweer jaren geleden maar soms denk ik er nog wel eens aan. De bloedhete dag dat mijn lief en ik naar het strand zouden gaan. We waren vroeg opgestaan en hadden er zin in. Ergens naartoe met de auto voelt vaak als een soort schoolreisje. Als we vroeg vertrekken ontbijten we altijd in de auto dus nemen we broodjes en drinken mee voor onderweg. Zodra we de straat uit zijn is het begonnen. Maar dit keer waren we de straat nog niet uit maar stonden de auto nog vol te laden met badlakens en tassen.
We keken op van een hevig snikkend geluid. In de nog doodstille straat liep een mevrouw helemaal overstuur heel hard te huilen. Haar ogen gezwollen en echt van de kaart. Ik ben vergeten of ze ons nou aansprak of wij haar. In ieder geval konden we het niet over ons hart verkrijgen om quasi nonchalant in de stappen en weg te rijden. Wat was er aan de hand met deze mevrouw? Met horten en stoten kwam er een onduidelijk verhaal waaruit bleek dat ze na een ruzie met haar vriend op straat gezet zou zijn. En nu kon ze nergens naartoe. Of wij haar misschien een tientje konden geven? Argwanend zochten mijn lief en ik oogcontact en besloten eigenlijk direct om geen geld te geven. Maar daar voelden we ons ook weer ongemakkelijk bij. Want iemand onder deze omstandigheden laat je ook niet aan haar lot over.
We vroegen haar waar ze naartoe moest. Ook dat bleef vaag maar als wij haar bij het station konden afzetten, dan zou ze al erg gered zijn. Na een instemmende blik over en weer besloten we haar een lift te geven. Ik weet niet hoe andere mensen dat ervaren maar ik vind het best ongemakkelijk om een wildvreemde in je auto te laten stappen. We zaten dus niet erg op ons gemak.
Om de mevrouw enigszins op haar gemak te stellen, bleven we met haar in gesprek. Dat ze in de war was, was wel duidelijk want er kwam een onsamenhangend verhaal uit. En toen mijn lief een hap in haar brood zette, gaf de mevrouw wanhopig aan dat ze haast doodging van de honger. Ze had nog niets gehad vandaag. Hadden wij misschien ook een broodje voor haar? Ik overhandigde haar een belegde snee brood waarin ze direct een grote hap nam. Ze kon het nog net binnenhouden maar schreeuwde met volle mond ‘gatverdamme wat is dit voor smerigs, is dit zoutloos brood ofzo?!’ Ik draaide me naar haar om en keek in haar snot dat vanuit haar neus haar bovenlip over gelopen was en zich vermengde met het brood. “Dit lust ik niet, eten jullie dit maar op!’ riep de mevrouw en gaf ons, haar zojuist gekregen broodje terug. Ik vertelde haar naar waarheid dat het geen zoutloos brood was en vroeg haar om het toch maar zelf op te eten. Misschien knapte ze er een beetje van op?
Toen ze ons vroeg of wij op de hoogte waren van de incestaffaires van (wijlen) prins Claus, keken wij elkaar vragend aan. Natuurlijk had zij daar alle bewijzen van in huis liggen. En zo ratelde ze maar door. Die arme Claus kreeg allerlei verwensingen naar zijn hoofd geslingerd van de, inmiddels wild geworden, mevrouw. Toen wist ik het zeker; deze dame is totaal van de kaart. Hoe kwamen we in godsnaam van haar af? Waarom hadden we haar meegenomen? We waren inmiddels in de buurt van het centrum en ze zat onophoudelijk te kakelen en te schreeuwen op onze achterbank. Toen ze zag waar we waren, zei ze ‘zet me er hier maar uit hoor, dan red ik me wel’. Hadden we echt geen tientje? Ja dat hadden we wel, maar waren zeker niet van plan om dat aan haar te geven. Ze stapte uit en verdween de stad in. Een uur later dan gepland konden we toch nog naar het strand. Het was waarschijnlijk een halfuurtje later dan gepland maar het voelde veel langer.
Wat zou ze gedaan hebben in de stad? Zou ze andere mensen hebben aangeklampt? Zou ze echt ruzie hebben gehad? Was het drank, drugs? Echt honger had ze vast niet, anders had ze het broodje wel opgegeten. We zijn er nooit achter gekomen en hebben haar nooit meer teruggezien. Een enkele keer denk ik er nog wel eens aan terug. Hadden we het anders moeten doen? Hadden we haar toch het geld moeten geven? Zouden we het weer doen? Het was echt heel sneu maar we hebben nooit meer een onbekende laten instappen.