In de tuin van mijn bonus-schoonvader was ik verbaasd over het aantal groene afvalbakken die hij overal had staan. Vroeger dacht ik dat dit een ‘Kliko’ heette, pas later wist ik dat dit een merknaam was voor een verrijdbare afvalcontainer. Die dingen bedoel ik dus. Ik begreep waarom het er zoveel waren: de tuin was groot en na een keer snoeien zouden ze vast allemaal vol zitten. Alleen hoe ze er gekomen waren, dat raadsel wilde ik graag ontfutselen. Toen ik ernaar vroeg haalde hij doodgemoedereerd zijn schouders op. Als hij vond dat hij tekort kwam belde hij met een neefje en werd er eentje bij hem thuis afgeleverd. En nee, dat familielid werkte niet bij het afvalverwerkingsbedrijf die ze in voorraad had, maar woonde ernaast.
In die periode had ik nooit kunnen bedenken dat wij ooit op deze plek zouden komen wonen. Ineens waren wij dus de illegale bezitters van een serie groenbakken. Mijn lief vond het vervelend (niet dat illegale maar de hoeveelheid) ik vond het wel fijn. Waar anderen klagen dat ze niet weten waar ze de boel moeten laten, hadden wij ruimte zat. En nee, ik zette ze nooit allemaal tegelijk aan de weg maar we konden de boel wel kwijt. En ondanks dat we genoeg bakken hadden, zijn we meerdere keren naar het brengstation geweest met aanhangers vol met tot pakketten gebonden takken. Een grote tuin met veel groen geeft nou eenmaal veel groenafval.
Een tijdje geleden waaide er tijdens een storm een lege bak door de tuin en ging de deksel kapot. Mijn lief was blij en vroeg mij om te bellen zodat het ding opgehaald zou kunnen worden. Ik vond het wel zonde, want dan hadden we er eentje minder. Toen ik de afvalverwerker belde met de mededeling dat we een kapotte bak hadden, stelde hij me direct gerust. Deze zou eenvoudig omgeruild worden voor een andere en hij informeerde waar we woonden. Ik hoorde dat hij wat intikte waarna hij zei: ‘Ik zie dat u een hele grote tuin heeft, ik kan u blij maken! Ik kan ervoor zorgen dat u een dubbelgrote bak krijgt!’ Ik reageerde verheugd waarna hij er nog een schepje bovenop deed: ‘Als u wil, kan ik u zelfs twee dubbelgrote bakken aanbieden?!’ Ik bedankte hem hartelijk maar gaf aan dat dit niet nodig was. Mijn lief zou me zien aankomen. Dat laatste zei ik er niet bij. Toen ik haar vrolijk vertelde dat de kleine kapotte zou worden verruild voor een grotere werd ze daar niet blij van. Het grote exemplaar is heerlijk, er kan lekker veel in en hij is veel stabieler dan die kleine smalle.
Een paar weken geleden stonden er twee kleine groenbakken in een hoek. Mijn lief vertelde dat ze zou bellen om ze op te laten halen, want ze waren kapot. Door jarenlang in het felle zonlicht gestaan te hebben was een deksel helemaal verdroogd en vergaan, de andere had een afgevallen wiel. Dit keer zou ze er echt bijzeggen dat ze er GEEN nieuwe voor in de plaats wilde hebben. We hadden immers de grote al. Kon ik anders niet even bellen? Ik weet niet meer wat ik voor ontwijkend antwoord heb gegeven, maar dit keer was ik dat niet van plan.
Een paar dagen later stonden de bakken bij de voordeur om meegenomen te worden. Blijkbaar had ze toch zelf gebeld. Toen ik na werktijd thuis kwam, vroeg ik of het gelukt was, en de bakken opgehaald waren. Mismoedig antwoordde mijn lief: ‘ja, en wat denk je, we hebben er weer een dubbelgrote voor in de plaats gekregen!’ Ik denk dat ik dit weekend lekker de haag en de Wilgenbomen ga snoeien en alle afgevallen herfstbladeren op ga vegen. Lang leve de groenbakken!