Toen mijn lief en ik verkering hadden, gingen we eens een dagje naar het Dolfinarium. De discussie dat daar arme dieren in gevangenschap worden gehouden uit financieel oogpunt, daar hadden we toen nog nooit van gehoord. Ja, ik realiseer me nu hoe oneindig lang geleden dit was. Het was een prachtige dag en we genoten met volle teugen. De dolfijnenshow, de voedertijd van de zeeleeuwen en de Roggen die je kon aaien. We waren jong en genoten. Toen we ineens een stokoud dametje in een rolstoel zagen, met haar net zo oude man duwend erachter, keken we elkaar aan. Dit was echte liefde! Dat je op die leeftijd nog zo heerlijk samen een mooie dag kunt beleven. We hadden ons al eerder voorgenomen om heel oud te worden, maar die dag besloten we dat we het dagje Dolfinarium tegen die tijd nog een dunnetjes over zouden doen. Dit is inmiddels alweer een kwart eeuw geleden. We zijn er dus nog niet, maar wel lekker op weg zeg maar.
Als ik terugdenk vind ik leeftijd maar een grappig ding. Als kind is je verjaardag het hoogtepunt van het jaar. Ik kan me herinneren dat ik de dagen aftelde voordat het zover was. Een mooi cadeau krijgen van je ouders en de hele dag feest met visite. Met oma de stad in voor een cadeautje (‘je moet zelf maar wat uitzoeken lieverd want ik weet het niet’) dat was het leukst. Op je verjaardag mocht je de klassen rond met traktaties, werd er voor je gezongen en mocht je kiezen wat er werd gegeten.
Als je jong bent wil je altijd iets wat er nog niet is. Oud genoeg zijn om naar school te gaan, naar de disco of je rijbewijs halen. Toen ik oud genoeg was om mijn rijbewijs te halen, interesseerde me dit helemaal niets. Mijn oudere omgeving had er blijkbaar zelf altijd reikhalzend naar uitgekeken en vond het nodig mij eindeloos lastig te vallen met de vraag wanneer ik lessen zou nemen. ‘Omdat ik nu nog jong ben en het ook makkelijk zou kunnen betalen’. Het rijbewijs is gehaald, daarover later nog wel eens. En ineens ben je oud genoeg om te trouwen en een gezin te stichten.
De verjaardag van je eigen kind, jeetje wat is dat mooi. Het is even aanpoten de weken voorafgaand, maar dan heb je ook wat. Als ik nu terugblader in de fotoalbums van ons kind, dan geniet ik met terugwerkende kracht. Ons vrolijk versierde huis vol lieverds die allemaal kwamen vieren dat ons binkie weer een jaartje ouder was. Sommige cadeaus waren zó goed, dat ze nu nog dienst doen. Zoals de grote, zelf gemaakte speelgoedkist van mijn vader. Jarenlang hebben we daar, aan het eind van de dag al het speelgoed in gekieperd zodat het huis weer netjes was. De kist is inmiddels drie verfkleuren verder en doet nu dienst als deken en beddengoedkist. En hij is verhuisd van de woonkamer naar de overloop. De verjaardag van ons kind is nog altijd heerlijk, met dat verschil dat hij nu het liefst wil dat er bier in huis is.
Onze eigen verjaardagen, ik kan me niet meer herinneren wanneer we die voor het laatst gevierd hebben. Tuurlijk is het super gezellig. Maar ook een uitputtingsslag door de hoeveelheid werk, tenzij je een paar dagen vrij bent. Bedenken hoe en wat je wil, boodschappen doen, het huis schoon maken en vooraf koken en bakken. De dag zelf is hier altijd een gekkenhuis en baal ik dat ik onze bezoekers niet echt heb kunnen spreken. Sommige heb je soms al een tijdje niet gezien maar door de drukte lukt het niet om gezellig even bij te kletsen. Iemands glas is net leeg of er moet alweer afscheid genomen. Als je diep in de nacht dood lam in bed valt is je huis nog een grote zwijnenstal waarin een bom is ontploft en alles kleeft. De dag erna ben je weer aan de schoonmaak om de maandag erop weer uitgeput naar je werk te kunnen. Wij slaan dus tegenwoordig lekker over.
Wat ik ook gek vind, is dat ik soms moet nadenken over mijn leeftijd. Ja, ik weet het wel maar ik moet er vaak even over nadenken. Eerst even uitrekenen. Raar toch? Ik denk dat het komt ik het niet meer belangrijk vind.
Ik hoorde mijn oma wel eens zeggen; ‘we hebben zo gelachen met de meiden!’ Waarop ik vroeg ‘meiden?’ De dames varieerden namelijk tussen de 80 en 90 jaar. Voor mijn oma bleven het meiden. Haar lijf werkte niet meer mee maar in haar hoofd was ze nog altijd die meid van toen. Nu pas begrijp ik dat gevoel. Onze vriendinnen, waarvan er een aantal ook al de vijftig gepasseerd zijn, zijn voor mij ook gewoon nog meiden. In de ogen van ons kind allemaal ouwe wijven, net als wij.
En voor je het weet ben je ineens op een leeftijd dat steeds meer mensen je ontvallen. De oudste generatie is weggevallen en je schuift zelf een generatie op. Ik zit nu in de middelste categorie en dat voelt gelukkig nog wel veilig. Ik heb nog een groot deel voor de boeg. Tenminste, dat ben ik van plan. Ik zal mijn lief er nog eens op wijzen, want met dat moordende werktempo hoop ik wel dat zij het ook volhoudt. Want dat hadden we afgesproken; samen heel oud worden en leuke dingen blijven doen. Mocht je een van ons ooit horen zeggen ‘wij gaan voor het Dolfinarium’ dan weet je wat we ermee bedoelen. Tot dan!