Mijn lief vraagt mij regelmatig; ‘waarom schrijf je nooit eens wat voor werk je doet?’ Ik sputter dan meestal wat terug in de trant van dat het er niet toe doet. Als ambtenaar van de Burgerlijke Stand is het voltrekken van huwelijken slechts onderdeel van mijn werk. Ik schrijf daar bewust niet over omdat verhalen te herleiden zouden kunnen zijn, naar personen die mij niet kennen en andersom. Ik kan me voorstellen dat je niet ongevraagd je verhaal ergens terug wil lezen. De mensen over wie ik wel schrijf, weten het en vinden het goed. Maar soms laat een verhaal me niet los, zo ging het ook met deze.
Een van mijn leukste collega’s (Natasja) zou een huwelijk voltrekken voor vrienden. Als je daarvoor gevraagd wordt is dat heel speciaal. Maar het levert ook druk op, want de voorbereiding kost veel tijd omdat je het goed wil doen. In tegenstelling tot een kosteloos of kort zakelijk huwelijk, moet je voor een uitgebreide ceremonie een mooi verhaal op papier zetten. En dan leg je de lat hoog. Het is belangrijk dat de inhoud klopt en je wil dat mensen er warm, blij en gelukkig van worden. Alles gaat in overleg met het (echt)paar en je schrijft het zoals zij het willen. Niet langer en niet korter.
In dit geval was het nog een beetje spannender. Het paar had een huis laten bouwen en bedacht hoe gaaf het zou zijn om iedereen uit te nodigen voor de housewarmingparty en dan, zonder dat iemand dit wist, aan te kondigen dat ze op die avond zouden trouwen. In hun eigen huis. Maar omdat je wettelijk verplicht bent om getuigen te hebben (en je ook hun identiteitsbewijs vooraf nodig hebt) moesten ze het wel vertellen aan de getuigen. En de wederzijdse ouders wisten het, maar dit clubje moest zweren dat ze hun mond zouden houden tegen de overige genodigden. Ook Natas mocht niets vertellen en vond het rete spannend. Zij wist dat ze die avond (quasi relaxed) op het feest zou staan als vriendin, maar ook dat ze na de aankondiging in toga moest en de ceremonie zou leiden. En er zou een bode meegaan voor de assistentie. Omdat Natas er vol van was, had ze mij een paar weken daarvoor in vertrouwen verteld wat haar vrienden en zij van plan waren. Ik kende tenslotte niemand en weet wanneer ik mijn mond moet houden. Ik zou het aan niemand zeggen en snapte gelijk hoe geweldig leuk dit was.
Het huwelijk zou plaatsvinden op een vrijdagavond. Maar in de week die eraan vooraf ging, miste ik Natas op het werk. Was ze ziek? Had ze vrij genomen ter voorbereiding? Ik wist het niet en informeerde. Ze bleek met ernstige buikklachten opgenomen te zijn in het ziekenhuis! Natas in het ziekenhuis? Ik wist dat ze halfdood moest zijn want normaal gesproken is zij is het ‘niet lullen maar poetsten’ type. Een aspirientje/spierverslapper/pijnonderdrukker erin en niet zeuren. Naast het feit dat ik met haar te doen had, schoot gelijk het huwelijk door mijn hoofd. Hoe dan?? In eerste instantie kon ik haar niet bereiken, later appten we wat heen en weer en nog veel later sprak ik haar eindelijk. Een geperforeerde blindedarm met buikvliesontsteking had ervoor gezorgd dat ze met spoed geopereerd moest worden. Maar ze had de speech al klaar en hoopte gewoon vóór vrijdag weer thuis te zijn en het huwelijk te voltrekken. Ik kon me niet voorstellen dat dit zou lukken maar wenste haar sterkte en ze beloofde me op de hoogte te houden.
Op de ochtend van het huwelijk sprak ik haar weer. Ze lag nog in het ziekenhuis maar zou straks ontslagen worden. Ik had ernstig het gevoel dat ze mij (en zichzelf) op gemak probeerde te stellen om het bevriende bruidspaar maar niet af te hoeven bellen. Ik ken haar langer dan vandaag. Maar toen sloeg de angst me om het hart. Als zij vanavond beroerd zou worden, voorafgaand of tijdens de plechtigheid, dan valt alles in duigen. En omdat een bode geen huwelijk mag voltrekken, bood ik aan om in plaats van de bode mee te gaan. Mocht er iets misgaan, dan kon ik het overnemen en kon de plechtigheid in elk geval doorgaan. Ze stemde toe. Wat voor mij een bevestiging was dat ze nog lang niet fit was.
En dat klopte ook wel. Want toen ik die avond bij haar thuis kwam, liet ze me haar gezwollen buik zien. Ze leek wel zwanger. Haar broek kon niet dicht, tussen knoop en knoopsgat zat een lang stuk elastiek. Truitje erover en straks de toga, en je zag er niets van. De pijnstillers waren gelukkig nog niet uitgewerkt. Ik was blij dat ik er was, want ze was nog zo slap als een dweil. Maar vervolgens schoot me iets anders door het hoofd. Ik ken daar niemand! Hoe verklaar ik wie ik ben en wat ik daar kom doen? Het bruidspaar was het ingefluisterd, maar er hoefde maar één persoon te vragen ‘hoe ken jij Sietze en Marleen eigenlijk?’ en ik zou met een mond vol tanden staan. Natas wuifde mijn angst simpel weg en zei; ‘dan zeg je toch gewoon dat je van de sportclub bent!’ Ja duh, makkelijk praten. Ik weet niets van sport en ken het team ook niet. En ik kan ook niet zo goed liegen. Maar we moesten gaan.
De housewarming was in volle gang toen we aankwamen. Er stond een foodtruck voor de deur van een prachtig, indrukwekkend nieuw huis. We werden met een knipoog ontvangen door het paar en kregen een rondleiding. Het was geweldig georganiseerd; een grote partytent in de tuin inclusief cocktailbar en bedienend personeel. In de woonkamer stond een indrukwekkend buffet vol heerlijkheden. Veel drankjes, muziek en gezelligheid. De man van Natas sloot aan bij zijn vriendenclub maar ik verliet Natas geen seconde. Stond ze nog rechtop, ging het nog goed met haar? Als een soort waakhond stond ik maar een beetje te glimlachen naar iedereen, biddend dat niemand een gesprek met me zou aanknopen.
Halverwege de avond nam het stel het woord. Met een lange ingepakte plank in hun handen, bedankten ze iedereen voor hun komst. Om het huis officieel te openen, zouden ze de plank symbolisch uitpakken en scheurden een helft van het papier eraf. De plank werd in de lucht gehouden en er stond op; ‘Wij gaan trouwen’. Een luid gejuich steeg op. Er werd geklapt, gefloten en gefeliciteerd. Toen het ergste tumult was weggetrokken, scheurden ze de rest van het papier eraf en er stond; ‘over 20 minuten’! Toen ontplofte de kamer zowat. Mensen vielen elkaar in de armen, er was ongeloof, tranen, gejoel en gegil en vooral heel veel blijdschap. Ik sprak mezelf met dichtgeknepen keel toe, dat ik niet moest gaan janken in een huis waar je niemand kent. Het was mooi en indrukwekkend. Het paar excuseerde zich en ging zich boven omkleden. Ondertussen werd er in het feestgedruis koortsachtig getelefoneerd met mensen die nog opgetrommeld moesten worden of op de hoogte werden gesteld. ‘Ja, ze gaan trouwen ja, nee NU’ werd er geschreeuwd.
Het paar ging de trap op naar boven, vergezeld door moeders en een klein handje intimi. Ook Natas ging mee om zich te verkleden, dus ik ook. En zo stonden we ineens op het intiemste moment van iemands leven, in de slaapkamer van het stel. Ik voelde me ineens nog ongemakkelijker. Het paar leek de rust zelf. Namen de tijd, nog een drankje en genoten vooral van het moment. Ik wist niet zo goed waar ik kijken moest, hoe vaak sta je in de slaapkamer van onbekenden waar deze mensen zich ook nog verkleden. Natas had niet veel kleur op haar wangen en wilde wel even zitten. Ik bedacht me ineens dat, mocht zij nu uitvallen, ik de speech niet had gelezen. Ik zou de juiste mensen in het verhaal, niet eens kunnen aankijken omdat ik niet wist hoe zij eruit zagen. Niet alleen Natas deed erg haar best om relaxed over te komen, ik ook.
Toen iedereen op zijn mooist was, kwamen we als een soort van musicalsterren de trap weer af. De gasten applaudisseerden en dromden zich om het stel heen. Natas stond in de hoek van de kamer, het stel zat op twee stoeltjes tegenover haar. De kamer klapte haast uit elkaar, zo vol was het. Ik wurmde me tussen de onbekenden door en wist uiteindelijk een plek te bemachtigen vlakbij Nastas. Ogenschijnlijk volkomen relaxed, startte ze met de speech. De aanwezigen grepen elkaar vast en je kon een speld horen vallen. Maar eh, waarom stond die meneer zo dicht tegen me aan? Ging alles nog wel goed? Ook ogenschijnlijk relaxed verloor ik Natas geen seconde uit het oog. Maar eh, was ik nu ineens ‘de bode’? Weer hartkloppingen. Ik ben nog nooit bode geweest. Moet ik nog iets? Gelukkig nam Natas alles voor haar rekening en leek het net alsof er niets aan de hand was.
Toen het jawoord was gegeven en de akte ondertekend, was er opnieuw gejuich en overal tranen. Ik kon ze wegslikken, maar bij mij waren ze vooral van opluchting. Natas had het weer geflikt. De meneer die zo dicht bij me stond steeds bleek de vader van de bruid te zijn. Die wilde natuurlijk ook vooraan staan. Er was taart en veel champagne. En ondanks dat het niet mocht vanwege de medicatie, deed Natas zich tegoed aan een flinke borrel. En terecht! Ook wij vielen elkaar in de armen. Dat we deze geweldig intense avond met elkaar mochten beleven, zal ik nooit vergeten.