Het is nog druk rond etenstijd bij de kassa van de supermarkt. Ik heb geen eten in huis dus na werktijd scharrel ik nog snel wat bij elkaar. Achter de kassa zit een jong meisje en ik sluit aan in de rij. Als ik bijna aan de beurt ben, belt het meisje van de sigarettenbalie met het meisje achter mijn kassa. ‘Doet de pin het niet? Hij zou het wel moeten doen’. Ik kijk om me heen en zie iedereen gewoon pinnen. Pinstoringen zijn meestal op grote schaal, dus ik vermoed geen problemen. Een Oost Europese mevrouw staat ineens met een pakje sigaretten voor mijn neus en vraagt dwingend ‘can i pay?!’ Ze heeft zich in de rij gewurmd en beduusd om haar brutaliteit sla ik haar gade. Ze heeft nogal haast en spreekt halfbakken steenkolenengels. Onder haar arm zit een enorme krat boodschappen. Ondertussen doet ze ogenschijnlijk pogingen om contactloos de sigaretten te betalen. Als dat na twee keer niet gelukt is, vraagt de vriendelijke kassière of ze haar pas ín het apparaat wil steken. ‘No, no, no’ is de reactie van het mens, dat is kennelijk niet de bedoeling. Ik voel nattigheid van mijn kruin tot aan mijn tenen. Het lijkt mij een mooie truc om de meisjes om te tuin te leiden. De draak (zo noem ik haar maar even) stuift terug naar de sigarettenbalie.
Ondertussen worden mijn boodschappen gescand en pak ik mijn tas in. Net als ik de winkel wil uitlopen vliegt er een andere kassière richting onze kassa en vraagt of de sigaretten bij ons betaald zijn. Nee, ook niet bij ons. Het meisje vliegt naar buiten, achter de draak aan. Ik kijk om me heen of iemand van het personeel haar volgt. Gaat die lieverd er echt in haar eentje op af? Zo vriendelijk oogde de draak anders niet. Als ik mijn boodschappen in mijn fietsmand prop, zie ik het meisje aan een jongen op straat vragen of hij gezien heeft welke kant de draak op ging. Hij wijst. Nu word ik echt nieuwsgierig. Ik fiets naar de jongen en vraag of het meisje echt in haar eentje richting draak is gegaan? (Oké, ik zei ‘vrouw’, maar dan weet je over wie ik het heb) De jongen beaamt het en zegt dat ze haar al heeft gevonden. Ik zie ze ineens samenlopen, druk pratend aan het eind van de straat. Ineens ontploft mijn rechtvaardigheidsgevoel.
Ik sprint naar ze toe en hoor hoe de draak hardlopend blijft beweren dat ze de sigaretten betaald heeft. Het meisje houdt vol dat dit niet zo is. Een welles-nietes waar ze natuurlijk niet uitkomen. Ik weet eigenlijk nog steeds niet waarom, maar ik heb de draak klemgereden en haar dwingend gevraagd om haar kassabon. ‘No, no, no, she can see that i have pay’ houdt ze vol en wijst naar het meisje die wanhopig volhoudt dat het niet zo is. In een flits zie ik het pakje sigaretten liggen bovenop de krat boodschappen van de draak. Ik gris het eraf en geef het aan de kassière. ‘You did not pay!’ bijt ik de draak toe. Lang geleden dat ik iemand zo hard heb zien weglopen. Die rare buitenlands sprekende vent die maar naast haar bleef fietsen is ineens ook verdwenen. Gek zeg.
De kassière bedankt me uitbundig en ik loop nog een stukje met haar mee. Met nog klappende knieën moet ik toegeven dat ik dit misschien niet had gedurfd als het een meneer was van twee meter. Maar voor nu voelde ik me helemaal een beetje trots. Stomme draak!
Ik neem me voor om de dag erna terug te gaan naar de supermarkt en de bedrijfsleider te vertellen wat een stoer personeel hij heeft!