Ik haat de bouwmarkt. Nou, nou, zou je denken, wat een harde woorden. En dat snap ik, is ook zo maar ik kan het uitleggen. De meeste mensen gaan naar de bouwmarkt om leuke spullen te kopen. Een nieuwe ventilator, een gezellig toilet garnituurtje omdat het oude nog wel netjes is maar gedateerd. Een nieuwe spiegel voor in de gang, een emmer latex om de boel eens lekker op te frissen of een smaakvolle lamp omdat je wel eens wat anders wil. Als dat zo was bij ons, dan had ik het vast erg leuk gevonden.
Als wij naar de bouwmarkt gaan, hebben we om mee te beginnen, een lijst met daarop honderdachttien dingen die we nodig hebben. Een lijst ja, geen lijstje. En de dingen op die lijst moet je zoeken op ongeveer 13 afdelingen. Even naar de buurt-Gamma hier vlakbij is dan ook geen optie. Een enkele keer trappen we er nog wel eens in, maar ik kan me niet herinneren dat we er ooit voor iets geslaagd zijn. Het is uitverkocht, niet de juiste kleur of de verkeerde maat. Bij de Praxis spaar je voor Airmiles dus dat merk je bij het afrekenen in je portemonnee. Een Hubo hebben we hier niet dus dan blijft al snel de Hornbach over. Op zich echt een hele fijne winkel. Hij is voordelig, je kunt er goed parkeren voor de deur en hij is groot. Wat betekent dat je er meestal wel slaagt. Hij is wel aan de andere kant van de stad, maar daar zeur ik niet over. Maar omdat wij, zoals ik al aangaf nooit voor leuke spullen naar de bouwmarkt gaan, begint daar de ellende.
Als ik me de hele week heb verheugd op een relaxed weekend, is het meest ellendige als mijn lief zaterdagmorgen aangeeft dat we ‘straks even naar de Bouwmarkt moeten’. En dat ik dan even mee moet, ‘als het kan hoor, anders niet’, omdat het zoveel of zo zwaar is. Ik vind het toch ook niet leuk om altijd in mijn eentje te moeten sjouwen? Nee, dat klopt. En daarom ga ik vaak (eigenlijk zo min mogelijk, alleen als mijn snor drukken niet lukt) mee. Saampies de auto in. Mijn lief in werktenue, ik net gedouched in een frisgewassen shirtje met dito broek. ‘Ga jij zó mee? Je kan wel vies worden hoor?!’ Naast het feit dat we erheen moesten, kan alleen die opmerking me al bloedchagrijnig maken, nog voordat we weggereden zijn. Met het mooie weer in de auto vind ik ook al nix, maar op de fiets kunnen we niets meenemen, vandaar. Derde irritatiepunt al. Ik probeer me altijd in te houden en gezellig te doen, maar het lukt nooit. Als we eerst maar zo snel mogelijk terug zijn, dan heb ik de rest van de dag nog voor andere dingen.
Als ik pech heb, moet de heenreis gecombineerd worden met iets anders op verschillende locaties. Mijn lief kent mijn nukken en weet al dat het niet handig is om dit vooraf aan te kondigen. Deze berichtgeving ontvang ik dus altijd pas onderweg. Net als ik opgelucht denk dat we er bijna zijn, moeten we ineens nog even een pakketje afleveren in het winkelcentrum. Ook moet er regelmatig worden omgereden voor hondenvoer dat bij de supermarkt niet verkrijgbaar is. Of voor een boodschap die ik gister had kunnen meenemen, maar toen zei mijn lief dat ze niets nodig had. Dit alles resulteert erin dat we nooit op tijd aankomen, maar meestal op het heetst van de dag als het inmiddels al kokend druk geworden is in de winkel.
De laatste check op de parkeerplaats; hebben we de lijst mee? Hoe vaak is het niet gebeurd dat die nog op tafel lag, vreselijk. Op de gok naar de bouwmarkt is afschuwelijk. Je komt er bij thuiskomst altijd achter dat je bijna alles hebt, behalve dat ene waarvoor je eigenlijk in eerste instantie heen moest. De controleronde gaat nog even door; hebben we de boutjes die we moeten ruilen omdat ze te kort waren? Het bonnetje? Nee, zit die echt in je andere tas?! Om even aan te geven hoe vaak mijn lief daar komt; de rolmaat zit standaard in de tas. Kent u iemand (geen bouwvakker) die dat ook heeft? Nee toch! Het enige voordeel dat we er zo vaak komen, is dat ze ons kennen. Mijn lief rekent al jarenlang af bij dezelfde gezellige no-nonsens kassière die er ook vandaag weer is en altijd vraagt of we een btw-bon willen. Van de week vroegen we haar of ze ook wel eens vrij is? Ze is er namelijk altijd. Wat vandaag echt heerlijk is, want nu is het geen drama dat we het bonnetje vergeten zijn.
Wordt morgen vervolgd….