Of het ouderdom is weet ik niet. Omdat ik altijd alles opschrijf, vergeet ik meestal weinig. Maar dat neemt niet weg dat ik soms regelmatig heel suf doe.
Dat je naar buiten gaat en in de achtertuin niet meer weet wat je er kwam doen. Na een tijdje doelloos en drollig gestaan te hebben, ga ik dan meestal maar weer naar binnen. Tot ik in de verte de vuilnisman hoor aankomen en moet hollen met de grijze container, omdat ie anders een maand vol blijft staan.
Op de lagere school schreef meester Koos al in mijn poëziealbum dat ik mijn gymspullen regelmatig vergat. En mijn bril, maar die zat natuurlijk gewoon in mijn tas. Toen ik groot was kreeg ik van mijn baas een keer een enorme surprise, in de vorm van een vraagteken. Beide keren was ik verbolgen.
De keren dat ik bij de fietsenstalling mijn fietssleutel niet meer kon vinden, zijn niet te tellen. Koortsachtig die ellendige veel te volle tas doorploegen, om erachter te komen dat je je fiets niet op slot hebt gezet. Ik geef toe dat ik ook wel eens in paniek was omdat ik dacht dat mijn fiets gestolen was. Nadat ik mezelf tot orde maande, kwam ik erachter dat ik die ochtend was afgezet door mijn lief. Of de bus had gepakt omdat het zo regende. Maar verder gaat het wel met me hoor. Ik vertel haast nooit iemand van die keer dat ik een pak melk naast de borden had weggezet. De hele koelkast heb ik overhoop gehaald. Ergens was toch nog melk??
In de auto rijden mijn lief en ik meestal verkeerd, omdat we zo gezellig aan het kletsen zijn. Honderden afslagen zijn wij al voorbij gereden. Kwam ook wel eens omdat we in een grote discussie zaten of gewoon suf en vredig om ons heen keken. Niet opletten helpt ook niet tijdens het autorijden. Als ik oude medicijnen wil afgeven bij de apotheek, resulteert dit er altijd in dat het pillendoosje wekenlang in mijn fietsmand ligt. Ik ga namelijk altijd op de automatische piloot naar mijn bestemming. En ja, dan kom ik langs de apotheek. Maar ik vergeet het altijd. Zo erg dat mijn lief laatst de neusdruppels, die over de datum waren gelijk bij het restafval mikte. Mijn gedrag is bekend in ons gezin. Maar mijn lief heeft er gelukkig soms ook last van. Toen ik zojuist boodschappen ging doen, stond nog steeds die tas met lege flessen achter de bestuurdersstoel. Al dagenlang. Voor mijn lief niet erg, gewoon vergeten. Maar voor mij irritant, want ik zit met mijn knieën tegen het stuur als mijn stoel niet verder naar achter kan door die stomme tas glas. Hoezo vergeet je die? Het rammelt toch bij elke bocht die je maakt? Oké, laat ik niet lullig doen, misschien hele oude oren? In elk geval drie jaar ouder dan die van mij. Ik heb ze nu weg gemikt.
Regelmatig gaat bij ons op onmogelijke tijden de bel. Nadat we elkaar verschrikt hebben aangekeken (ook omdat we altijd bh-loos in jogging broek hangen) blijkt het mee te vallen. De meneer die iets van ons overneemt van Marktplaats had toch gezegd dat ie kwam? Jahaa, vergeten. En dan zijn wij nog samen. Het komt ook voor als ik alleen thuis ben en zo’n persoon belt aan. Omdat mijn lief het vergeten is te melden en er zelf niet is. En ik niet weet welk bedrag ze zijn overeengekomen. Top. Echt superhandig wij samen. We dobberden ooit midden op het IJsselmeer toen de tandarts van mijn lief belde om te vragen of de afspraak nog doorging. Inlogcodes en wachtwoorden zijn ook zo’n drama. De wereld is bijna volledig digitaal. Maar het is me wel eens een beetje teveel. Tuurlijk kan ik een beveiligde lijst maken met daarop een overzicht van wachtwoorden. Ik heb inmiddels een zakelijke én een privé-versie. En omdat alles digitaal is, zit iedereen altijd en overal met zijn neus in de computer of mobiel. Vroeger lag bij ons de tv-gids op tafel, nu wordt tijdens het eten de Ziggo-go-app geraadpleegd wat er die avond op de buis is. En als iemand zich iets afvraagt, wordt dit direct in Google opgezocht. Of die bloedirritante Siri heeft al antwoord gegeven. Handig maar zo ongezellig.
Laat ons dan af en toe maar iets vergeten. Dan kun je, nadat je van je black-out bekomen bent, tenminste nog lachen om jezelf.