Omdat je nergens meer bent zonder internet doe ik dapper mee. Zolang alles geïnstalleerd en werkend is, kan ik me redelijk redden. Mijn lief is onbewust mede geselecteerd op handigheid, dus als ik weer een vastlopertje heb, weet ik aan welke bel ik kan trekken. Zonder lief ben ik nergens in deze. Want als iets niet doet wat ik wil, heb ik geen geduld en is het resultaat dat ik het bijltje erbij neergooi. Maar da’s niet handig, want dan bereik je je doel niet. Ik doe dus pittig mijn best om bij te benen. Maar als tikkeltje vastgeroeste taart is dat soms knap lastig.
Neem nou deze website. Ik vind ‘m hartstikke leuk. Ik kan ook zelf mijn verhaaltjes plaatsen en als er toch een stomme fout in blijkt te zitten, dan weet ik hoe ik die kan herstellen. Met dank aan oplettende kritische meelezers zoals mijn moeder en mijn lief. Ja zelfs meester Koos tipte mij laatst dat ik af en toe iets schrijf dat grammaticaal niet helemaal correct is. Oeps. Fouten bij anderen vallen mij altijd direct op. Maar als ik een verhaaltje in mijn hoofd heb, knal ik die gewoon binnen een kwartier of halfuur op het digitale papier. En dan valt het me soms inderdaad niet op dat ik een woord vergeet, dat een zin veel te lang of te kort is, of erger. Ik dek mezelf dan ook graag in met de tekst ‘het is maar hobby he?!’. Maar het leest natuurlijk veel leuker als je niet afgeleid bent door stommiteiten. Maar waarom ik deze alinea eigenlijk begon, is hoe deze website tot stand is gekomen. Ik kan dat natuurlijk niet zelf. Ben je gek. Want dan moet je je er tot de bodem in verdiepen. En daar heb ik helemaal geen zin in. Omdat het niet leuk is en omdat het weken duurt. Bij mij in ieder geval wel. Bij mijn lief soms ook, maar die klaagt er niet over. Die zit gewoon avonden lang voor alle shit waar ik niet uitkom, achter de laptop. Te zoeken, door te linken, handleidingen te lezen en aantekeningen te maken. Net zolang tot het gelukt is. Dat doorzettingsvermogen en het geduld, daar kan ik nog een punt aan zuigen.
Ik heb tijdens het maakproces van deze site eigenlijk alleen maar commentaar geleverd en gezeurd over hoe ik het niet wilde hebben. Discussies over kleuren, foto’s en mogelijkheden waren eindeloos. Omdat ik wel weet wat ik wil, maar niet hoe het moet. Concessies zijn eigenlijk geen optie. Ik ben lastig voor mezelf, maar vooral voor mijn lief. Nu het klaar is kan ik me redden. Maar wee gebeente als er iets tegenzit of anders moet, en dat is nu.
De pagina waarop ik mijn verhaaltje twee keer per week plaats, opent niet. Ik moet ineens mijn domeinnaam ergens toevoegen ter beveiliging. Hoezo, wat is dat voor onzin? Ik doe dit al maanden en ineens moet er iets. Er komt al wat stoom uit mijn oren. Nadat we alles doorgelezen en geïnstalleerd hebben, moeten we vijf minuten wachten. Zegt de instructie. Na tien minuten werkt het nog steeds niet. Ook niet na afsluiten van het internet. En ook niet na het opnieuw opstarten van de computer. Op het werk bel je dan gewoon even de helpdesk waarna je weer fluitend verder kunt. Maar de helpdesk van mijn website is alleen op werkdagen aanwezig. Logisch natuurlijk, mogen die mensen ook van een weekend genieten. Maar ik plaats verhaaltjes in het weekend! Een grijze woeste waas verschijnt voor mijn ogen.
Mijn lief vertrekt naar de bouwmarkt. Voor de 23e keer deze vakantie. Nog naroepend; ‘we kijken er straks nog wel even naar!’ Weg goed humeur. Hoe krijg je mij in de gordijnen, nou zo. Mijn flut excuus dat het ‘maar een hobby is’ klopt al lang niet meer. Het moet en het zal. En ook gewoon nu, want het is al bijna zaterdagmiddag. Maar nu werkt het niet. Van de week had ik mijn moeder aan de telefoon. Ze had de pest in want ze moest ergens een account voor aanmaken wat niet lukte. Ik begreep het volkomen. Ik heb van de week nieuwe foto’s aangeschaft, als achtergrond voor de site. Mijn lief vind dat ik ook eens moet kunnen switchen. Ik was net zo blij dat alles gewoon werkte. Maar het klopt, ik heb iemand nodig die mij af en toe een schop onder mijn kont geeft. Want anders gebeurt er bij mij niets. Het uitzoeken van die foto’s ging prima hoor, ik weet precies wat ik wil. Maar het afrekenen lukte natuurlijk weer niet. Ik was er alweer klaar mee. Mijn lief moest eraan te pas komen en helpen. Net als nu. Maar dat gaat niet, want mijn lief is naar de bouwmarkt.