Mensen die doen alsof vroeger alles beter was hebben denk ik in een hol gezeten de laatste jaren. Ik ben best gelukkig met het feit dat er bij ons geen oorlog is, we gewoon boodschappen kunnen inslaan en ook nog kunnen zeggen wat we willen. We wonen warm en droog, kunnen naar ons werk en hebben daarbij ook nog vervoermiddelen tot onze beschikking. Als we niet fit zijn gaan we naar de dokter en de tandarts zorgt ervoor dat de boel niet wegrot. En mocht dat nou toch gebeurd zijn, ik lees net dat een kunstgebit volledig wordt vergoed in ons pakket. Nou kijk ik daar niet naar uit, maar tot zover dus geen enkele reden tot beklag.
Maar door al onze welvaart vind ik de dingen we heel ingewikkeld worden. Als we een nieuwe wasmachine kopen let ik inderdaad op het energielabel. Maar nu moet ons huis er ook één hebben. Het energieverbruik moet omlaag, de aarde warmt op, de ozonlaag is flinterdun en zonder warmtepomp ben je eigenlijk maar een kneus. Het woord ‘duurzaamheid’ komt per dag minstens achtendertig keer voorbij. De mensen die het het hardst roepen gaan het vaakst op vakantie met het vliegtuig en verbruiken de meeste energie. En maar klagen dat alles zo duur is. Want er moeten natuurlijk wel aardbeien gegeten worden in de winter en wil men de huizen koel geblazen hebben in de zomer.
Ik val volledig uit de toon met mijn bruine bammetjes want die zijn inderdaad niet koolhydraatarm. En ja ik drink ook melk en heb geen zin om van gedachten te wisselen waarom dat niet goed zou zijn. Ons kind vroeg laatst ‘wij worden toch niet vegetarisch?’ Ik begrijp zijn ongerustheid. We worden steeds dikker want we eten te vaak, teveel, te vet, te zoet, te zout en vooral te ongezond. Niet alleen ongezond voor onszelf maar vooral voor het milieu en klimaat. Daarnaast drinken we teveel en bewegen we te weinig. Gelukkig werkt iedereen aan dat laatste door een elektrische fiets te kopen.
Ondanks onze vrijheid van meningsuiting is gedachteloos iets zeggen lastig geworden. Er is altijd wel iemand die zich gediscrimineerd of aangesproken voelt. Dat mag natuurlijk, maar inmiddels wordt alles omgegooid om dat te vermijden. Ik haal de clichés nog maar eens uit de mottenballen: de Negerzoen en de Jodenkoek zijn al van naam veranderd. Ben ik net zover dat ik als zwarte Piet getransformeerd ben in roetveeg, is het pak weer niet goed. Té rolbevestigend. Moet ik uitleggen dat die zwarte panty niet bedoeld is om donker te lijken? In een gele lijk ik op een olifant, dat zwart kleedt nog een beetje af! De pepernoten moeten glutenvrij zijn, Halal en/of veganistisch. Ik denk dat ik voortaan maar alleen een hand geef. Eh, excuus, ik bedoel natuurlijk een elleboog. Alhoewel, daar heb net in geniest. Waarom is alles zo moeilijk?!
Net als ik een beetje zwelg in zelfmedelijden dat soms omslaat naar dwars en recalcitrant, zie ik het laatste interview met Wubbo Ockels. Nu weer heb ik een brok in mijn keel. Die mooie man die (er alles aan gedaan heeft om de wereld te verbeteren en in leven te blijven) met zijn laatste adem ons probeert te doordringen van de feiten die zo belangrijk zijn. Er is geen reserve wereld, kijk naar die blauwe lucht die er nog is. Onze mentaliteit deugt niet. We moeten echt recyclen, zonnepanelen nemen en een elektrische auto. De mensheid is zó sterk, we kunnen ervoor kiezen om de wereld te vernietigen of te redden. Met het laatste beetje lucht doordringt hij ons van de noodzaak en de ernst.
Nee, wij zijn inderdaad niet vegetarisch. Maar na het zien van de documentaire ‘Gamechangers’ begrijp ik het. Wat vaker een vis of helemaal geen vlees werkt prima. En je moet het inderdaad kunnen betalen want het is een investering maar wij hebben nu ook zonnepanelen. Alle lampen in huis waren lang geleden al vervangen door enorm zuinige ledverlichting. Verder eten wij inderdaad graag onbewerkt voedsel. Daarbij denk ik vaak terug aan de woorden van mijn vader: ‘ons lijf is een ingenieuze machine, daar moet je zuinig op zijn’. En ik kan het makkelijk de schuld geven aan de overgang, maar eerlijkheidshalve word ik inderdaad steeds een beetje zwaarder. Koolhydraten kun je vaker weglaten. Het koolhydraatarme bammetje dat collega Ellen laatst voor me had meegenomen smaakte prima. In mijn tas zit standaard een grote dunne opvouwbare tas waardoor ik nooit een plastic exemplaar hoef te kopen. Het grappige is dat ik knettergek word van het aantal keren dat ik hem weer op moet vouwen. Hij is elke dag in gebruik. Natuurlijk scheiden wij het afval (papier, plastic, gft en glas) en hebben we een regenton. Kleding die een beetje kapot is (maar nog leuk) wordt gerepareerd en we zijn trouwe klanten van de schoenmaker. Restjes eten kunnen prima de dag erna nog. Overgebleven ingrediënten gaan weer in een ander recept. Oude appels gaan in de flappen en rimpelig citrusfruit wordt geperst. Op die manier gooien wij haast nooit eten weg. Die elektrische auto komt er nog wel eens. Na die panelen eerst weer sparen.
Het laatste interview met Wubbo en de documentaire ‘Gamechangers’, deze twee uitzendingen zorgden ervoor dat we er stil van waren. Je begrijpt ineens de noodzaak en dat maakt het ‘gezeur’ geen gezeur meer maar van levensbelang. Al doen we allemaal maar een beetje ons best dan scheelt het al zoveel. En ja, het is nu af en toe nog schakelen. Maar als ik de doos Sinterklaasdecoratie van zolder haal, zie ik hoe snel je eigenlijk went aan nieuwe dingen. Zo kort geleden was Piet nog zwart en inmiddels is de nieuwe versie al doodnormaal geworden. Als we wat minder naar elkaar wijzen en elkaar tegemoet komen moet dit toch een keer goedkomen? Als alles wat nu anders moet, straks normaal is voor ons kind en onze kleinkinderen, dan komen we een heel eind.