Zoals altijd als er iets leuks op de planning staat spring ik na de eerste tonen van mijn wekker uit bed. Het Damloop-weekend is gestart en ik ben er dol op. Ik denk dat ik vier keer de 16,1 kilometer heb gerend (daarover een andere keer meer) en drie keer de acht ‘by night’. De keren tussendoor dat ik niet getraind had, wandelde ik de wandeltocht van twintig kilometer. Ook afgelopen jaar zijn er alleen maar kilo’s bijgekomen en staan de hardloopschoenen onaangeraakt in de kast. Deze keer samen met mijn lief dus aangemeld voor de wandeling, gezellig. Starten op de Dam in Amsterdam en eindigen (langs de Dam in Zaandam) bij het Veldpark.
Het heeft weinig om het lijf maar al met al moet je toch het één en ander organiseren vooraf. Bij de bakker had ik de mueslibollen al laten wegleggen en in de keuken lag een stapeltje; stempelkaart, zakdoekjes, dat soort dingen. De saldo’s op de ov-kaarten waren gecheckt. De weerberichten kondigden bloedheet aan dus had ik weinig zin in die warme rugzak. Ergens moest ik nog een buideltas hebben liggen. Die ging op het stapeltje in de slaapkamer, bij mijn korte broek, die lekkere zachte sportbeha en vocht afdrijvende shirt. Toen ik mijn wandelschoenen ernaast wilde zetten bedacht ik me dat deze wel enorm warm zouden zijn. Bij het stapeltje van mijn lief zag ik haar hardloopschoenen staan. Net zo comfortabel maar een stuk lichter, minder hoog en luchtdoorlatend. Top idee! Naast mijn stapeltje gingen ook mijn hardloopschoenen. Mijn lief bleek voorafgaand aan haar avonddienst nog snel langs de kampeerwinkel gescheurd te zijn. Ze had mijn buideltasje zien liggen en had ook geen trek in die rugtas. We vullen elkaar lekker aan.
Ooit ben ik een keer zo dom geweest om vanuit onze wijk al in de bus te stappen richting Amsterdam. Om er na afloop van de dag achter te komen dat de bussen natuurlijk niet meer kunnen rijden vanaf de finish naar ons huis. Nog een halfuur moeten lopen als je het eind al in de bek hebt is geen feest. Sindsdien fietsen wij ’s morgens naar de finish en stappen daar pas op de bus.
Klokslag acht uur zaten we die ochtend op de fiets om een kwartier later te ontbijten in de 391 naar Amsterdam Centraal. ‘Jeetje wat ben jij druk en uitgelaten, het lijkt wel of je nooit de deur uitkomt’ verzuchtte mijn lief. ‘Praat eens wat zachter, ik ben net wakker!’ Ik moet lachen om mijn eigen gedrag. Als ik ergens heel enthousiast over ben gedraag ik me inderdaad als een puber op schoolreisje. Met in mijn ene hand een appel (die paste niet meer in het buideltasje) probeerde ik een minuutje stil te zijn.
Aangekomen op de Dam werd de eerste stempel op de kaart gezet en kreeg je een appel voor onderweg. Beetje stom dat ik dat vergeten was, want dat is elk jaar zo. Wat is een wandeling in de vroege ochtend toch heerlijk door de binnenstad van Amsterdam. De ontwakende straatjes en al het verkeer dat baalt van het evenement omdat ze nergens door kunnen. Kletsen met wildvreemde mensen en vooral heel veel kijken. Naar de panden, het mooie groen maar vooral naar de medewandelaars. Ik kan er geen genoeg van krijgen.
Een oud baasje loopt in zijn eentje en op een bijzonder soort slipper. Om ons heen horen en zien we mensen mompelen en wijzen. Het is het zooltje van een teenslipper maar in plaats van bandjes is er een touwtje om zijn voet geregen. Met het knoopje achterop zijn hiel. Ik zou hem aan willen spreken en willen vragen wat het verhaal erachter is. Zou hij dit gewend zijn, gewoon fijn vinden of misschien geen geld hebben voor iets anders? Net als ik me realiseer dat ik het niet durf te vragen dwaal ik af. Dit had een constructie van mijn vader kunnen zijn. Geen poespas of opsmuk maar gewoon een touwtje.
Op de pont richting Amsterdam-Noord spot ik mijn nicht Esther, ook zij doet elk jaar mee. Twee dames achter ons complimenteren ons met onze taskeuze, dat loopt fijn met dit weer! Ik vertel maar niet dat wij nooit iets aan het toeval overlaten en alles weer met militaire precisie is voorbereid. Mijn lief en ik lijken wat dat betreft op elkaar. Samen verwonderen we ons dan ook over alles wat iedereen op zijn rug meezeult. Meestal nog in die ellendige stoffen rugtasjes met van die touwtjes eraan die in je schouders snijden. Hoezo kwel je jezelf zo? Enorme tassen met bungelende attributen eraan die bij elke stap rondflappen schuiven voorbij.
Ondertussen zijn wij ook stiekem een beetje afgeleid door alle vormen en maten billen. Waar ik zelf zou denken ‘ik draag een wat langer shirtje’ kun je hier je ogen uitkijken. Niet alleen hele grote schuddende achterwerken, maar ook de platte knijpkontjes zorgen ervoor dat onze blikken elkaar regelmatig kruisen. Door de felle zon schijnt de stof ook nog door wat voor mij niet altijd gehoeven had. Als ik een camera op kruishoogte gehangen zou hebben, zou ik een geweldig fotoboek kunnen samenstellen met alleen maar de konten van vandaag.
Naast onze op hol slaande fantasie hebben we ook groot respect voor veel deelnemers. Zoveel mensen met steunkousen, knieversteviging, overgewicht, ze doen het allemaal maar. Echtparen waarvan de één de ander duidelijk op sleeptouw neemt, zo mooi. Uitbundige meidengroepen, stoere collega’s en stokoude dames gaan monter voorbij. Een huilende mevrouw wordt getroost bij de stand van KWF. Ik kijk even weg want het raakt me. Voor ons is dit gewoon een gezellige dag maar voor zoveel anderen een streven, confrontatie of mijlpaal.
Op het laatste stuk in Zaandam kletsen we een tijdje met een gezellige meneer die overduidelijk veel wandelervaring heeft. Hoe bereid je je voor op de vierdaagse van Nijmegen? (Wij hebben geen ambitie, het was belangstelling!) Is de korte variant in Alkmaar ook leuk? Trainingstips en ervaringen worden uitgewisseld. Na de finish in het Veldpark trakteren we onszelf op een rosétje en een AA-tje en laten ons vallen in het gras. Het was een heerlijke dag.
Mijn lief en ik hebben, toen we elkaar net kenden, ons voorgenomen om samen heel oud te worden. Vandaag is er een nieuw voornemen bijgekomen: zo lang mogelijk meedoen aan deze geweldige wandeltocht!