Wat is dat toch dat we altijd op z’n voordeligst op de foto willen? Waarom schamen we ons zo voor onze derrieres, pukkels en kwabben? Ik heb dat natuurlijk ook. Geinig hoor, als je een leuke kiek schiet van mijn broer en mij, gebroederlijk in de keuken. Maar toen ik mijn billen zag wist ik gelijk dat deze foto niet bewaard ging worden. En al helemaal niet gepost op sociale media. Misschien had ik ook niet die joggingbroek aan moeten doen. Maar je gaat toch niet beeldig staan zijn als je gaat bakken en braden? Ik niet tenminste. De foto die mijn lief maakte, van boven naar beneden genomen, was nog de leukste. Geen bil te zien. Top. Ik zag laatst een bloedmooie Amerikaanse dame een kookvideo opnemen. Prachtig in de make up, elke haar in de plooi, perfecte lang gelakte nagels en een wit truitje aan. Tuurlijk is dat mooi. Tuurlijk heb ik dat ook wel eens. Maar dan is het slimmer om even je haar op te steken en een handschoentje aan te doen tijdens het gehakt kneden. Maar je zag het gelijk; dit kon niet werken. Met veel moeite knipte ze wat zakjes open en roeren ging nog net. Maar als ze voorover zou buigen zou haar haar besmeurd worden. Kaas raspen lukte haar niet. Het deeg was een kansloze missie. Als ze de boel mooi had willen houden natuurlijk. En dat wilde ze. Een enkele keer probeer ik het ook wel eens stoer zonder schort. Het gevolg is steevast dat de kip ploft en ik een vetvlek op mijn buik heb die er nooit meer uitgaat. Ik zal maar niet vermelden wat ik dan tegen die kip roep. Ook gek eigenlijk, want tegen de rode pastasaus roep ik nooit iets. Terwijl die net zulke dramatische gevolgen geeft.
Ik geef toe dat ook ik er een beetje rekening mee hou. Echt heel regelmatig knip ik een stuk van de foto af, om hem een beetje toonbaar te maken. Meestal de onderkant van mijn lijf. Of een hangend oog. Maar elke dag alles weg schilderen, bijzondere poses aannemen of zo’n achterlijke Duck face, dat gaat me echt te ver. Ik ken mensen die alleen maar in dezelfde positie op elke foto staan. Van boven genomen, armlengte, beetje van opzij, lipjes getuit en borstjes vooruit. Prachtig mooi. Echt. Maar het is toch minstens zo leuk om ook een keer te zien hoe je er volledig weggeblazen door de storm als een soort vogelverschrikker uitziet? Laat elkaar een beetje lachen. Herkenning schept een band. Ik vind het echt leuk om te zien hoe fijn iedereen het heeft en hoe iedereen geniet. Maar hoe geinig is het om te zien hoe dingen soms jammerlijk mislukken? Moet je niet ontzettend lachen als je je eigen te dikke onderkin ziet in de camera van je mobiel, omdat hij nog op de omgedraaide foto stand stond? Of van die keer dat je er in een vergadering achter kwam dat je twee verschillende sokken aanhad en er een Henkie aan je neus hing. Dat je mascara weg geregend was of die keer dat je nog met de blauwe zwembadsloffen aan, op de parkeerplaats stond. Hoe leuk zou het zijn als we ons eens van onze minst mooie kant lieten zien. Het is maar een foto hè, het zegt niets over wie je bent. Of ik nog goeie voornemens heb? Nou zoiets lijkt me geweldig.