Ooit ben ik eens met de auto naar Frankrijk op vakantie geweest, maar dat is het enige dat ik me er nog van herinner. Met de auto naar een vakantieadres ver weg rijden voelt voor mij op de één of andere manier niet relaxed. Je moet namelijk goed opletten want je kent de weg niet. Daar komt bij dat chauffeur zijn niet mijn hobby is. Herinner me ineens ook zoektocht in Praag waarbij we in een kokend drukke stad de terugweg naar ons verblijf zochten. We gingen een verkeerde bocht om en hadden gelijk een dikke bekeuring in onze mik omdat we hier blijkbaar niet in mochten. Daar heb je geen erg in als je je hersens breekt met de route en de omgeving. En tegen een autoritaire besnorde buitenlandse agent maak je geen spats.
Dit jaar was het plan om met de auto naar Slovenië te rijden. Het moest maar eens afgelopen zijn met mijn getrut. Iedereen die vaker met de auto reist is enthousiast dus waarom ik niet. In de Praag periode zaten we nog met de kaart op schoot. Wel eens Tsjechische plaatsnamen geprobeerd te lezen? Tegen de tijd dat ik het kon uitspreken had mijn lief de afslag alweer gemist. Daar werd het niet gezelliger van. Mijn moeder opperde dan voorzichtig ‘hadden we er daar niet af gemoeten?’ mijn vader was verstandiger, die zweeg. De TomTom-periode (waarbij je altijd wel een update gemist had) ligt ook achter ons, dus lang leve de kaarten van Google. Met drie mobieltjes, oplaadsnoeren, bluetooth en een bak data die nooit op komt kan er niks misgaan.
Georganiseerd als wij zijn besloten we toch maar weer lid te worden van de ANWB. Ik probeer de rampscenario’s over autopech of ongelukken uit mijn hoofd te zetten en dat lukt nu eenmaal beter als ik weet dat ik iemand kan bellen die ons dan komt redden. Bij de ANWB krijg ik altijd zo’n gezellig kneuterig Hollands gevoel. Het neigt naar de Hema, met als enige verschil dat de winkel duurder is. Ik raadpleegde ook nog even de route omdat het zo’n mooi gezicht is op de wereldkaart. We gaan dwars door Duitsland en Oostenrijk en dan zijn we er al. Verheugd kom ik erachter dat er ook allerlei tips te vinden zijn die je moet weten als je die kant op gaat.
Ik kom er snel achter dat onbezorgd instappen en wegrijden iets te naïef was. Wist ik veel dat er van alles verplicht is om bij je te hebben? Maar terugdenkend aan die Tsjechische snor gaan wij dit varkentje vooraf goed wassen. We checken de basis; de auto is in orde, de verzekeringen, de accommodatie geboekt, ik heb de Google-vertalen app op mijn mobiel evenals de digitale versie van mijn zorgverzekeringpas en die van de ANWB dus. We bestellen nog een koffer want met die weekend-Samsonite redden we het niet.
Voor Oostenrijk blijken we een vignet nodig te hebben dat is aan te schaffen via de site of de winkel, fijn! Voor Slovenië is er alleen een website. De tip dat je hem ook bij de grens kunt aanschaffen of de VVV aldaar vind ik té riskant. Zul je net zien dat die grenspost onbemand is of er iemand staat die alleen Sloveens spreekt. Geen idee hoe laat we zullen aankomen en waar die VVV winkel dan is. Google maps stuurt ons er vast heen. Maar of we daar nog zin in hebben na zolang rijden? Die tent kan wel gesloten zijn. Nee, alle risico’s sluiten wij graag uit.
Ik heb nog nooit een vignet besteld. Voor Oostenrijk kun je online kiezen uit de opties 10 dagen, 2 maanden of een jaar. Wij gaan 18 dagen en als alles meezit rijden we alleen op de eerste en de laatste dag door Oostenrijk. Twee vignetten dus nodig voor 10 dagen. Tot zover snap ik ‘m. Na afronden van de bestelling lees ik dat ze over een paar dagen worden thuisbezorgd. De website voor het Sloveense vignet is in het Engels. Meestal red ik me daar prima mee, maar het vignetten-jargon ken ik niet. Op de plaats waar een land ingevuld moet worden twijfel ik tussen Nederland en Slovenië. Moet dat zijn waar je vandaan komt of waar je naartoe gaat? Met die nog steeds aanwezige snor in mijn gedachten durf ik niet te gokken. Ik zoek op internet naar andere sites die Sloveense vignetten aanbieden. Ik volg een Nederlandse aanvraag en krijg antwoord op mijn vraag. Als ik opgelucht mijn bestelling probeer af te ronden, wordt gevraagd naar mijn creditcard nummer. Zucht, die hebben we niet. Ik vraag een vriend of hij, in ruil voor een tikkie, kan helpen. Dit wil hij natuurlijk, maar hij geeft aan dat er ook andere sites zijn waarbij je gewoon per bank kunt betalen. Ik snap het, maar die link op de ANWB site vond ik nou eenmaal betrouwbaar.
Ik bel met de ANWB en vraag of ik het Sloveense vignet ook in de winkel kan aanschaffen? De vriendelijke mevrouw beaamt het en ook dat ik dan gewoon kan pinnen. Top. Kan ik daar gelijk de verplichte gevarendriehoek, verbanddoos en drie veiligheidshesjes aanschaffen. Als de meneer in de winkel vraagt wie me heeft gezegd dat het vignet in de winkel te halen is, weet ik genoeg. Als troost scoor ik een fijn sneldrogend afgeprijsd (en nog goedkoper door de ledenpas) t-shirt. Wel geeft hij me nog vier (?!) gratis routekaarten mee en vraagt of we van plan zijn de grote steden in Duitsland te gaan bezoeken. Eeeh, nou nee, ik denk het niet. Maar stel dat? Daar heb je namelijk een sticker voor nodig.
Een paar dagen later liggen de Oostenrijkse vignetten op de mat. Met behulp van de ANWB-website snap ik welke voor welke datum is en tref ik ook een plak-instructie. Nee, van lukraak bevestigen is geen sprake. Het ding bestaat uit een plakdeel en een bewaardeel. Die van de eerste 10 dagen moet eraf als we die van de 2e tien dagen erop doen. Volgens de winkelmeneer moet je dan wel even je föhn gebruiken, want die sticker hecht als een gek. Ik heb niet gevraagd hoe je je föhn gebruikt in je auto in het buitenland.
Gelukkig vullen mijn lief en ik elkaar lekker aan: zij heeft een dag later een Sloveens vignet aangeschaft op een andere site zonder de benodigde creditcard. Hier blijkt geen sticker aan vast te zitten, maar betreft een registratie. Voor de zekerheid is ook die Duitsland sticker gekocht, die blijkt een jaar geldig. Alleen om dit soort gedoe zijn we al aan vakantie toe. De stapel routekaarten is trouwens weg geknald, veel te ouderwets. Bij het inpakken van de auto kwamen we nog twee gevarendriehoeken tegen. Toen de heenreis was begonnen kwamen we erachter dat in élk Duits- en Oostenrijks tankstation alle benodigde vignetten verkrijgbaar waren. In onze eerste vakantieweek in Slovenië kregen we een e-mail; de bestelde koffer was gearriveerd.