De grootste ergernis van mijn vader was altijd het gebrek aan tijd. Als kind vond ik dat stom. De dagen duurden eindeloos. Maar dat was in de tijd dat ik naar school ging. Ik had geen idee hoe het zou zijn om hele dagen te werken. Zijn leven lang keek hij uit naar zijn pensioengerechtigde leeftijd omdat er dan eindelijk meer tijd zou zijn. Nu ik zelf volwassen ben snap ik zijn frustratie.
Als ik na een drukke werkdag thuiskom staat er geen eten op tafel. Bij sommige mazzelaars of verwende apen wel, maar bij mij niet. Ik doe boodschappen voor een week vooruit, maar de boel moet rond etenstijd nog wel in elkaar geflanst worden. Nou vind ik in de keuken staan niet erg, maar het kost wel veel tijd. Zeker als je van een verse bereiding houdt. Gelukkig worden er wel handen toegestoken bij het dekken en afruimen van de tafel en het vullen van de vaatwasser. Een vaatwasser vind ik nog steeds een luxe. Ons kind probeert het ding steevast te ontwijken maar realiseert zich niet wat een weelde het is om niet met de hand te hoeven afwassen. Ook niet erg om te doen, maar heel tijdrovend. In de vaatwasser kun je van alles in stoppen maar als je pech hebt moet ie eerst nog uitgeruimd worden. En tegen de tijd dat de boel dan weer aan kant is moet je hollen om het nieuws van half acht te halen. We moeten natuurlijk wel een beetje op de hoogte blijven van het wereldnieuws.
Ik had graag de krant gelezen maar weet niet wanneer. Toen er een steeds hogere stapel op tafel lag, informeerde mijn lief voorzichtig wanneer ik dacht die dingen eens aan te raken. We hebben het abonnement opgezegd. Gelukkig is er NU.nl maar tegen de tijd dat ik daar tijd voor heb, vallen meestal mijn ogen dicht.
Toen ons kind bijna 15 jaar geleden werd geboren, ging ik één dag korter werken. Ik kan me nu niet meer voorstellen hoe ik vroeger alles gedaan kreeg terwijl ik vijf dagen werkte. Zodra het weekend is moeten er boodschappen komen, puilt de wasmand uit en gilt het sanitair om een natte lap. Als dat allemaal afgevinkt kan worden ligt de was klaar om te vouwen, staat het onkruid in de tuin tot je knieën en moeten er struiken worden gesnoeid. De wetenschap dat ik al mijn kasten nog moet opruimen, maakt me onrustig. Iemand met verzamelwoede kan namelijk slecht afstand doen van dingen. Die bergt alles netjes op. Maar mijn kasten zijn vol en zelfs zo erg, dat mijn schone stapeltje was er niet meer in past. Niet alleen mijn kledingkast moet worden opgeruimd, ook mijn nachtkastje, mijn badkamerkastje en mijn twee laatjes in de keuken. Naast het feit dat ik er geen zin in heb, weet ik niet wanneer ik eraan moet beginnen.
Natuurlijk wil je ook je sociale contacten af en toe een beetje onderhouden. Vrienden en familie vinden het ook leuk om ons weer eens te zien. (Ja echt!) Ik opper het nu even niet want mijn lief weet ook niet hoe het ingepast moet worden. Die is ook druk. Niet met boodschappen of in de keuken, maar wel met de klussen in en om het huis. Het opknappen van het bootje, de verlichting van ons huis die het regelmatig laat afweten, het schilderwerk, het lijmen van het oor van mijn Keulse pot, het zoeken naar een andere auto, onderdelen voor het bootje, het vullen van de aanhanger met zooi en talloze andere vervelende klusjes die ik gelukkig niet hoef uit te voeren.
De laatste maanden heb ik heerlijk gegeten, maar nauwelijks gesport. Sporten moet je eigenlijk niet inplannen maar gewoon doen. Ik heb allerlei slappe excuses om niet te gaan. Mijn maatje is ermee gestopt, het regent, het is te donker, te laat of te druk. Als je lang niet bent geweest, holt je conditie achteruit. Wat ook niet meehelpt in je motivatie. Het resulteert erin dat ik 7 kilo te zwaar ben en nu echt van de spreekwoordelijke bank moet komen. Maar was ik maar op die bank, ik zit nooit op de bank! Een enkel keertje kruip ik er wel eens op, aan het eind van de avond, maar dan val ik in slaap.
Natuurlijk moet de hond nodig in bad, heb ik nog 11 fantastisch leuke boeken liggen die nog niet gelezen zijn en moeten mijn fietsbanden nog worden opgepompt. Mijn winterjas moet nog gewassen en op de mediabox staan ongeveer 15 programma’s, films en series die we nog wilden zien. Er schieten allemaal nieuwe verhalen door mijn hoofd maar ik weet soms niet wanneer ik ze kan uittypen. Dus schrijf ik steekwoorden in mijn boekjes om ze in een vrij halfuurtje op papier te zetten. Ik zou wel eens een maand lang niets willen moeten. Geen huishouden, geen werk, geen gezeul met boodschappen of spullen, alleen maar doen waar je zin in hebt. Lekker lezen en schrijven. Op de een of andere manier lukt dat nooit. Zoals het er nu naar uitziet duurt het nog 20 jaar voordat ik met pensioen mag. Ik ga heel erg mijn best doen om dit maandje tijd voor mezelf nog vóór die tijd in te plannen. Alle tijd toch?