We hebben een oud bootje gekocht. En net als de vorige en die daarvoor gaat mijn lief deze weer helemaal opknappen en mooi maken. En dan is half werk niet genoeg. Nee, met een beetje schuren en een likje verf komen wij er niet. De zaag gaat erin, alles eruit en wordt vervangen of vernieuwd. Het is twee keer eerder gelukt dus deze keer vast weer. Beter zelfs, want we hebben ervaring en weten nog beter wat we wel en vooral niet willen.
De vorige boot was van binnen afgetimmerd met blank eiken. Nu willen we toch voor teak kiezen. Het is slipvast, heeft een scheepse uitstraling en blijft ook mooi als het onbehandeld is. Het vergrijst, en ook dat is mooi. Maar nieuw teak is niet te koop of anders heel duur en onze sport is natuurlijk om voor zo min mogelijk knaken zo’n mooi mogelijk resultaat te krijgen. Als je grote stukken teak wilt hebben, is het makkelijk als je een oud tafelblad kunt scoren. Of meerdere, want dan kun je er nog meer uit halen. Een oud tafelblad kun je prima opschuren zodat het weer nieuw hout wordt. De poten, daar kunnen we niet zoveel mee. Daarom ligt onze schuur vol met poten.
Op Marktplaats zag mijn lief een massieve teak tafel in een dorp verderop. De foto’s waren niet heel duidelijk maar ja, de poten konden er ook af. Voor een paar tientjes was ie voor ons. Top. Tijdens het rijden sommeerde mijn lief me dat ik de straat even moest opzoeken. We kwamen net terug uit Vinkeveen waar je ook van die leuke bootspulletjes kunt kopen. De achterbank lag vol. ‘Ja wacht even, ik heb mijn bril niet op’ en zocht verhit in mijn tas. Me een weg wurmend in de mobiel van mijn lief vond ik het adres op Markplaats en zocht het op in Scout GPS. Toen we er bijna waren noemde mijn lief nogmaals de naam van het dorp en vroeg me of we wel goed gingen. SHIT, ik had onze eigen woonplaats ingevoerd. Daar is ook een straat met die naam. Ik begreep al niet waarom de routeplanner aan moest. Nu waren we verkeerd gereden en voelde een lichte irritatie naast me opkomen.
Aangekomen op het juiste adres hadden we zowaar een plek voor de deur. De tafel lag al buiten op zijn kant. De bewoner zou thuis zijn, maar na twee keer aanbellen deed er niemand open. Handig. Mijn lief begon te bokken omdat er geen foto van de onderkant op Marktplaats was gezet. Dan hadden we gezien dat de tafelpoten niet zo makkelijk te verwijderen waren. Lekker handig ook dat er niemand thuis was. Ik suste en zei dat als we ‘m wilden meenemen, we de poet gewoon door de brievenbus konden doen. Opgelost toch? En als de tafel niet in de auto paste, we hadden namelijk geen gereedschap bij ons, konden we ‘m toch laten staan? Mijn lief bokte nog even na dat het leuk was geweest als de eigenaar ‘m alvast een beetje uit elkaar had gehaald.
Ineens verscheen er een bink die hier naar binnen wilde gaan. Nee, hij woonde hier niet maar zijn schoonouders wel. Hij wilde het geld wel op tafel leggen maar hij kon niet even helpen want hij moest meteen weer weg. Hij wisselde van schoenen en wij besloten het geld nog niet te overhandigen. Hij vond het prima en vertrok weer. Wij zetten ondertussen de loodzware tafel rechtop en tilden ‘m naar de auto. Maar hij paste er niet in, ook niet na omkeren. En toen verscheen de eigenaar, die wilde wel even kijken of hij een accu schroefmachine had zodat wij het onderstel eraf konden halen? Toen we de tafel op z’n kop hadden, zag ik heel veel gewone schroeven met zo’n gleufje in plaats van een kruisje. De eigenaar kwam terug met een accumachine maar het bitje met kruiskop was niet vervangbaar. Hij had namelijk geen setje. Hij had wel een gewone schroevendraaier? Ik zag het gezicht van mijn lief langer worden. Ik probeerde het luchtig te houden door aan te geven dat hij nu wel een mooi cadeautje wist voor Vaderdag. Een doosje met bitjes? Mijn lief informeerde of hij misschien nog een schroevendraaier had, omdat ze anders morgen nog bezig was. Ik wist dat dit het moment was om niet verder lollig te doen.
Toen het onderstel eraf was kon het blad plat achterin de auto. Maar het onderstel met poten nog steeds niet. Dit zat verlijmd en viel niet uiteen te schroeven. Mijn lief trapte een poot dubbel zodat die loskwam van de rand. Ik rekende af met meneer. In brokken ging de hele handel de achterbak in. Ik zag de meneer vragend kijken. Zijn ogen vielen bijna uit zijn hoofd bij het aanzien van zoveel geweld maar mijn lief was er nu meer dan klaar mee. Het blad was binnen, de rest was voor ons afval. Maar dat wist hij natuurlijk niet.
Ik vond dat ik meneer een verklaring schuldig was. ‘Het komt wel wat oneerbiedig over he, maar we zijn ontzettend blij met uw tafelblad hoor. Die gaan we gebruiken voor het interieur van ons nieuwe bootje’. Hij vroeg zich inderdaad al af waar het ons om te doen was. Voor zijn ogen werd iets, wat twee minuten geleden nog zijn eigendom was, bruut uit elkaar getrokken. ‘Ik heb 17 jaar lang met mijn gezin aan die tafel gezeten’ zei hij bedremmeld.
Meneer, we hebben elkaar niet meer gezien of gesproken, maar we zijn er echt blij mee hoor. Sorry dat u het geweld moest aanschouwen, maar een andere oplossing was er even niet. En als u volgend voorjaar een prachtig mooi bootje voorbij ziet varen, kunt u als u goed kijkt uw tafel nog eens terugzien. Het is nu de deksel van ons keukenblok geworden. Ik hoop dat wij er ook minstens 17 jaar plezier van zullen hebben.