Na mijn kleuterschoolperiode bleven mijn ouders bevriend met mijn kleuterjuf en haar man. Ik was nog geen 12 jaar toen Lonneke, de dochter van mijn kleuterjuf, mij meevroeg naar de film. Lonneke was toen 20 en wilde dolgraag naar Ciske de Rat. Ik stond niet direct te springen, want een film over een rat deed mijn hart niet sneller kloppen. We gingen toch. Zoals bij half Nederland van die leeftijd het geval was, viel ik als een blok voor die lieve stoere kleine ontwapenende hoofdrolspeler. En het leuke was; Lonneke begreep het! Zij was erbij en zag het gebeuren. Vanaf dat moment was ik een aanbiddende puber die niets van Danny de Munk wilde missen. Op tv keek ik alle programma’s waar hij inzat. Als hij op de radio kwam zat ik klaar met mijn cassettedek om het op te nemen. Ik kocht zijn platen en draaide ze grijs. Teksten wist ik natuurlijk uit mijn hoofd. Van mijn zakgeld kocht ik de Muziek Express, Story, Privé, Hitkrant en alle andere blaadjes waar hij instond. Alles werd met militaire precisie uitgeknipt en gearchiveerd in plakboeken. Geschreven interviews verslond ik. Op mijn slaapkamertje hingen alle posters die ik kon krijgen. Het was de tijd dat op tv alleen Nederland 1 en 2 bestond en vriendelijke omroepsters vertelden wat die avond ging brengen. Toen kwam die avond dat de VARA een oproep deed. Er werden kandidaten gezocht voor het nieuwe programma ‘Superfan’. Eén van die afleveringen stond in het teken van Danny. Als je wilde meedoen kon je een nummer bellen. Als door een wesp gestoken vloog ik overeind. DIT WILDE IK!
Natuurlijk was de lijn bezet, maar ik bleef net zolang bellen tot ik een vriendelijke medewerkster van de VARA aan de lijn kreeg. Eén van haar eerste vragen was; ‘hoe oud ben je?’ Ik antwoordde dat ik 14 was. Beleefd werd ik afgekapt, je kon alleen meedoen als je 16 was. Zonder ook maar een moment te aarzelen hing ik op en belde opnieuw. Met bonzend hart antwoordde ik dat ik 16 was en mijn gegevens werden genoteerd. Korte tijd daarna ontving ik een uitnodigingsbrief. Op een bepaalde datum werd een selectieavond gehouden. Daar zou een gesprekje met je gevoerd worden en er werden filmopnamen van je gemaakt om te zien of je geschikt zou zijn als kandidaat. Ik was de koning te rijk. Maar voordat ik juichend de kamer door ging, realiseerde ik me direct dat er een obstakel was. De selectieavond was in het ‘Van der Valk hotel De Witte Bergen’. Bij Hilversum aan de A1, op een doordeweekse avond. Niet bereikbaar met openbaar vervoer. Mijn moeder had geen rijbewijs, die van mijn vader was verlopen. Omdat hij er na het behalen ervan in zijn jeugd nooit meer iets mee gedaan had, hadden mijn ouders geen auto. Ik weet niet meer of ik heb gehuild van frustratie, maar de kans is groot. Ik besprak het met mijn ouders die er nuchter onder waren. Ik moest iemand zoeken die me kon brengen, of anders kon het niet doorgaan. Met het boekje met telefoonnummers van mijn ouders in mijn hand, ging ik het rijtje af en belde. Sommigen waren niet bereikbaar, anderen hadden al een afspraak die avond. Mensen gaven ook eerlijk toe dat ze geen zin hadden in de rit, of de dag erna weer vroeg op moesten om te werken. Volgens mij heb ik de hele familie, vrienden- en kennissenkring van mijn ouders die avond aan de lijn gehad. Totdat ik het nummer van Lonneke belde. Ze vond het enorm leuk en wilde dolgraag met me mee. Ze had volgens mij een rijbewijs, maar geen auto. Ze ging haar vriend Erik vragen of we de auto van zijn vader konden lenen. Ik kende Erik, hij woonde bij ons in de straat bij zijn ouders. De verlossing kwam snel; het was geregeld! Lonneke en Erik zouden me ophalen en met me meegaan naar de bewuste locatie.
In 1987, de tijd dat dit alles speelde, was er nog geen identificatieplicht voor personen onder de 18 jaar. En dat ik had gelogen over mijn leeftijd, zorgde ervoor dat ik stijf van de zenuwen ten tonele verscheen op die bewuste avond in het hotel. Voor de camera of het interview was ik niet bang. Mijn gecorrigeerde geboortejaar had ik in mijn hoofd gestampt met het verhaal erbij dat ik een keer was blijven zitten. Dat ik groot ben kwam eindelijk een keer van pas. Ik deed er alles aan om mijn geheim bij niemand te laten doorlekken. Geen centje pijn. Er werden opnames gemaakt, formulieren ingevuld en ik wist het antwoord op alle vragen over Danny die gesteld werden. Het was een drukte van belang. Ik was niet de enige die mee wilde doen.
Korte tijd later viel er een brief op de mat. Ik was uitgekozen en was een van de drie kandidaten die mee mocht doen aan het programma Superfan van Danny de Munk. Het gelukzalige gevoel dat ik toen voelde, was eindeloos. Maar de angst greep me direct weer naar de keel. Wat als iemand erachter kwam dat ik had gelogen? Ik probeerde het van me af te zetten en het ingestudeerde verhaal net zolang te blijven herhalen, tot ik er zelf in geloofde.
De opnames van Superfan vonden plaats in ’t Heem in Hattem. Lonneke en Erik waren weer zo lief en enthousiast en reden mij erheen. Wat heel gek was, maar dit realiseerde ik me later pas, was dat wij elkaar die dag en avond niet meer gezien hebben. Nadat we de bestemming bereikt hadden werd ik meegenomen als kandidaat en zij…..ik had geen idee waar zij verbleven of wat ze deden. Maar het was allemaal zo enorm spannend en indrukwekkend, dat ik er ook niet bij stilgestaan heb. Op je 14e deelnemen aan een draaidag voor televisie, jeetje wat een ervaring. Ik zat ineens in de schmink waar mijn puberhuid verdween onder een dikke laag prachtige make-up. De toen nog piepjonge presentator Robert ten Brink kwam even om de hoek kijken om kennis te maken met de kandidaten. Ik voelde me een filmster. Voorafgaand aan de opnames werden we meegenomen naar een restaurant (waarschijnlijk gewoon de kantine van de studio) waar we varkenshaas, groenten en ander lekkers geserveerd kregen. Daarna door naar de opnames. De zaal was volgestroomd met publiek, er waren spotlights, microfoons en een desk voor de kandidaten. Mijn keel zat dicht van de stress. Naast de presentator was er een opnameleider, iemand gaf aan wanneer er geklapt moest worden, en er waren camera- en geluidsmensen. En het allerbelangrijkste, ik stond de hele avond tegenover Danny die ontzettend leuk naar ons lachte. Mijn hart bonkte in mijn keel. De spanning van toen voel ik weer tijdens het schrijven van dit verhaal. Een groot deel van de avond ging als een film aan me voorbij. Tot ik ineens gewonnen had. Ik kreeg een gouden plaat in mijn handen gedrukt en een videocamera. De prijzen voor de winnaar. Het miniconcert wat Danny na afloop gaf, mocht ik direct vastleggen op mijn nieuwe camera. En ik mocht hem aankondigen. Het was te veel. Na wat puberaal gestotter en gelach durfde ik het eindelijk. Ik filmde alle liedjes die hij ten gehore bracht. Bij één nummer werd ik op het plateau gezet waar hij zong. Het voelde alsof ik zojuist getrouwd was met de Koning van Dubai, die ook nog knap was. De rook die uit de machine dampte gaf in die tijd altijd een geinig effect in tv-programma’s. Tijdens het nummer trok Danny een roos uit een vaas en gaf die aan me. In een waas van appelflauwte nam ik hem aan. De actie stond waarschijnlijk gewoon in zijn draaiboek, voor mij voelde het als het ultieme teken van al het mooie dat ik maar kon bedenken. Na afloop waren er drankjes, fotomomenten, gezelligheid in de kleedkamers en met elkaar. Pas diep in de nacht zat ik pas weer in de auto bij Lonneke en Erik op weg naar huis. Ik zat nog beduusd met de plaat op schoot, de roos en de camera. Lonneke en Erik hadden een leuke avond gehad in het publiek, maar hadden wel uren moeten wachten op alles. De filmopnames zijn 33 jaar geleden. Nog steeds is er wel eens iemand die tegen me zegt; ‘jij was toen toch een keer op tv?’ Je kunt het nog terugvinden op YouTube. Ik was toen precies zou oud als ons kind nu.
De zus van Lonneke is een jaar na de opnames getrouwd met mijn broer. Wat overigens niets met elkaar te maken heeft. Toen ik jaren later mijn leugen opbiechtte aan sommige mensen, werden overal schouders opgehaald. Niemand begreep waar ik me zo druk over had gemaakt. Nu mijn bedrog verjaard is, durf ik het wel te delen. Veel ergere dingen dan dat heb ik niet op mijn geweten. De gouden plaat is door de jaren heen naar zolder verbannen. Mijn lief heeft ‘m nog wel opgehangen. Vervelend dat ie steeds valt, maar hij is er nog. Lonneke en Erik zijn niet meer samen, maar hebben nu allebei een andere leuke partner. Op verjaardagen komen we elkaar altijd nog tegen. De vader van Erik is lang geleden op veel te jonge leeftijd overleden. Dat Lonneke en Erik er toen voor me waren en wij die avonden de auto van Eriks vader mochten gebruiken, zal ik nooit vergeten!