Sommige dingen zijn zo stom. Totaal onbelangrijk natuurlijk, niets om je over op te winden, maar toch stom. Zoals de mailtjes in je ‘ongewenste e-mailbox’ bijvoorbeeld. Hoezo krijg ik ineens bericht van Tinder? Ik weet wat het is, dat het bestaat, maar ik heb er nooit iets mee gedaan. Ik hoef geen hypotheekadvies en ik heb geen belangstelling in ‘hete chicks’. Wie denkt dat ik ‘Detox’ nodig heb? Je denkt toch zeker niet, dat ik echt denk dat ik geld gewonnen heb en op jouw link ga klikken? Ik zie er soms heel stom uit maar de rest valt best mee. Als ik iets nodig heb kan ik het prima zelf opzoeken. Oh de rekening van de tandarts, heeft hij die toch gestuurd? Daar heb ik laatst nog zo naar gezocht. Tenminste, nadat mij gevraagd werd waarom ik nog niet had betaald. Wat dat betreft, die zat wel in de goeie box….. echt gewenst was ie niet.
Cookies zijn ook zo stom. Mijn lief kan nog steeds vragend opkijken als ik informeer of ze naar verf heeft gezocht op internet. Of naar een nieuwe speaker of sporthorloge. Ik ben echt niet zo nieuwsgierig dat ik alles in de gaten hou. Dat hoeft niet, want door de cookies zie ik het geraadpleegde voorbij komen op sociale media. Het is maar goed dat het allemaal geen verrassingen voor mij zijn, want ik had het allang gezien. Het niet accepteren van cookies zorgt er meestal voor dat je een site niet kunt raadplegen. Ik kan er wel weer om lachen als ik zie hoe woest mijn moeder daarvan wordt.
Ik heb een kaart gekregen zonder afzender. Helaas ook niet handgeschreven, maar via Greetz. Dan type je thuis een tekst op de door jouw uitgezochte digitale kaart, die dan echt met de post komt. Je tekst is dan weergegeven in het door jouw opgegeven lettertype. Superleuk om te krijgen, maar niet te herleiden. Ik haat speurtochten. Als ik, na 3 dierbare vrienden te hebben geraadpleegd, nog niet weet van wie de kaart afkomstig is, geef ik het op. Lieve afzender, ik kan je niet bedanken maar wilde dit wel graag.
Goochelaars vind ik ook stom. Superknap hoor wat ze kunnen, echt. Leuke vent ook die Hans Klok, wat een lieverd. Zelfs die wapperende haren vind ik leuk. En zijn oogpotlood. Maar zo’n truc waarvan je niet snapt hoe het kan, bloedirritant.
Naast onze voordeur stond een piepklein plastic potje, met een stekje van een tomatenplantje erin. Leuk joh! Maar er zat geen briefje bij. Weggewaaid? Mijn broer bleek onschuldig, net als Natas. Ans wist ook van niets. Ik ga lief zijn voor het plantje, proberen om hem mooi te laten uitgroeien. Misschien komen er echt tomaatjes in deze zomer. Aan mij zal het niet liggen. Ik roep dat ik het naast me neerleg, maar de frustratie dat ik niet weet van wie het komt, blijft knagen.
Beeldbellen met mijn baas, dat was ook stom. Het programma dat we ervoor dienden te gebruiken, was niet op mijn laptop te installeren. Dat was ik van plan. Praat toch wat makkelijker dan de hele tijd je telefoon in je hand houden. Maar het kon alleen met de telefoon. Ik had net de juiste positie in huis gekozen zodat er geen wasgoed, vuile vaat of intieme privé-foto’s op de achtergrond zichtbaar waren, toen het contact tot stand kwam. Nou ja, tot stand, ik zag mijn baas in mijn scherm. Ik hoorde hem nauwelijks. Ook met de volumeknop op zijn aller hardst kon ik hem niet verstaan. Het resulteerde erin dat ik mijn mobiel naast mijn hoofd hield, zodat hij alleen mijn oor zag. Ik vond het zo stom, dat ik de beeldverbinding heb verbroken en ‘gewoon’ met hem gebeld heb. Dan maar geen beeld.
Mijn lief komt voor de 2e keer terug uit de bouwmarkt. Ook bij de loodgieter is een onderdeel gehaald. Het nieuwe wasbakje voor in het toilet past niet. Ook niet na omruilen voor een andere. Niet maatvast? Rotzooi? En die mooie nieuwe kraan? Je mag één keer raden. Ook de speciaal daarvoor gehaalde flexibele slang past niet. Ik hou mijn mond maar even. Dat is soms beter. Hele middag in de weer, hele middag het water eraf, het wasprogramma half gedraaid, ik moet steeds nodiger plassen, heb zojuist mijn handen gewassen met Chaudfontaine en godzijdank zat er nog water in ons koffieapparaat. Alhoewel ik beter geen koffie had kunnen nemen, want dan had ik misschien niet zo vaak naar het toilet gehoeven. Maar dat terzijde. Het is inmiddels etenstijd. Omdat we echt water nodig hebben, zet mijn lief straks het oude wasbakje en kraan er weer op. Ik zal niet meer zeuren. Morgen voor de 1284e keer terug naar de bouwmarkt, dat is pas stom.