Er kwam eens iemand voor het eerst bij ons thuis. “Het lijkt hier wel een bibliotheek!” Riep de man nadat hij om zich heen had gekeken in onze woonkamer. Ik vond hem stom. Nu ik ouder ben snap ik hem. De hoeveelheid boeken in mijn ouderlijk huis heb ik nog nooit bij iemand anders gezien. Voorzichtig begin ik te vermoeden van wie ik de lastige eigenschap heb dat niets weggedaan mag worden. En zeker geen boeken. Die moet je netjes in de kast zetten, bij de andere titels van dezelfde auteur. Ik ken iemand die ze ook nog op alfabetische volgorde zet. Maar het kan te gek ook. Zolang je bij je ouders thuis woont, vind je de situatie daar gewoon. Dat is wat je gewend bent. Maar mijn lief kreeg een hartverschuiving toen we gingen samenwonen en ze mijn hoeveelheid boeken zag. Sowieso een kast vol kinderboeken. Dan nog de hobby- en studieboeken en de gewoon lekkere leesboeken. Een paar door de auteur gesigneerde exemplaren. De verzamelde columns van Youp, Kluun en al die andere fijne Nederlandse schrijvers. En het liefst alle delen. Ook ongeveer twee meter kookboeken. Als klap op de vuurpijl nog een aantal dubbelen gekregen van mijn vader. En een paar boeken die nog van oma waren. In die prachtige oud Hollandse spelling. “Maar hoezo moet dat echt allemaal bewaard worden, zijn ze zo geweldig dat je ze nog een keer gaat lezen?” Gatver, wat een vervelende confronterende vragen.
Toegegeven; ik heb wel eens een boek over Elvis vier keer verlengd bij de bieb. Maar toen was ik 13. En dat kwam eigenlijk alleen omdat ik zo weg zwijmelde bij die zwoele blik op de foto’s die erin stonden. De boeken in mijn kast heb ik allemaal maar één keer gelezen. Als ie erg geinig was heb ik er nog wel eens uit geciteerd, meestal bij mijn ouders. En als ze het dan erg leuk vonden, leenden ze mijn boek. Om hem daarna snel weer te retourneren. Zij hebben immers genoeg. Het blijft een vervelende tic; boeken verzamelen. De kast is altijd te klein en je wil het een beetje stofvrij houden. Als ik voor het eerst bij iemand kom, valt het me altijd op als er geen boeken zijn. Of maar een klein rijtje. Dan word ik nieuwsgierig. Waar is de rest? Werd er vroeger niet gelezen? Leest de rest van het gezin niet? Staat de rest ergens anders? Iemands boekenverzameling zegt ook veel over de bezitter ervan. Mijn gesprekstof stopt abrupt als ik bij iemand boeken zie staan over boom knuffelen, spiritueel ontwaken of theezakjes vouwen. Dan zit ik verkeerd. Hoe kom ik ongezien maar heel snel weg? Het schept een band als je een paar titels tegenkomt die je zelf ook hebt.
Ineens realiseer ik me dat vooroordelen hebben niet oké is. Ik Google dus maar even wat spiritueel ontwaken nou precies is. Ik denk dat mijn lief er na vele jaren weliswaar, voor gezorgd heeft dat ik een beetje ontwaak. Van mij mag dat woord spiritueel er wel af. Zo zweverig ben ik niet. Ik lees over de verschillende fases. Ik denk dat ik ze doorlopen heb! Ik lees over verandering, verschuiving, de zoekopdracht, het verlangen en de opening. Van je ouders op jezelf wonen is en flinke verandering. Die hele handel meeslepen was natuurlijk de verschuiving. De zoekopdracht was de hunkering naar meer boeken. Het verlangen was de prachtig ingerichte en overzichtelijke boekenkast. Maar de opening, die had ik al heel snel niet meer. Een nieuwe aanwinst moest je ertussen persen. Of overdwars op stapels erbovenop leggen. Maar daarvan gaat mijn lief zuur kijken. En ze heeft gelijk. Na heel veel jaren geef ik het toe. Een boekenverzamelwoede is vervelend. Er komt nooit een eind aan. Mijn lief heeft een nieuwe boekenkast gemaakt. Hij is mooi. Mooi genoeg om alleen de mooiste boeken erin te zetten. En ik moet eerlijk zijn. Er kan veel weg. De dubbelen als eerste. De tegenvallers ook. En die waar je niet doorheen kwam. De kinderboeken kunnen naar boven. Waarom bewaar je studie- en hobbyboeken als alles op internet terug te vinden is? Dozen vol zijn er inmiddels naar vrienden, bekenden, collega’s en goede doelen gegaan. Volgens Google is de opening de acceptatie. Ik moet accepteren dat ik deze exercitie over een paar jaar wel weer zal moeten herhalen. Want alhoewel ik niet meer zoveel aanruk blijft het verlangen naar mooie boeken bestaan.