Ik vind schrijven fijn. Heel fijn. Want de spinsels die in mijn hoofd schieten moeten eruit. Niet gelijk hoor, het mag best even sudderen. Maar niet te lang. Want dan vormt zich een verhaal dat, als ik er te lang mee wacht, ook weer half wegschiet. En dat is vervelend, want ergens in mijn achterhoofd blijft altijd iets pruttelen. En veel pruttelende dingen in mijn pannetje maken chaos. Als ik te veel chaos heb, word ik kribbig. Daar doe ik mijn omgeving geen plezier mee. Schrijven laat mijn chaos verdwijnen. Hardlopen ook, maar daarover niet nu. Het lastige van die spinsels is dat ze een hardnekkige eigen wil hebben. Ze komen wanneer ze willen. Het liefst op onhandige momenten.
Om 01.23 in de nacht schiet me ineens iets te binnen dat eruit moet. Maar iedereen slaapt en het is donker. Het spinsel houdt me wakker. Als ik een paar woorden kan opschrijven ben ik eraf. Oke, het moet dan later worden aangevuld, maar voor nu lucht het even op. Maar als ik het licht aandoe wordt mijn lief wakker. En daar wordt het heel ongezellig van. Als ik naar beneden sluip, worden de hondjes wakker en die zijn dan zo blij dat ze ook herrie maken. Een collega die het snapt gaf mij een piepklein kladblokje met op elk papiertje de tekst ‘pillownote’. Maar ja, zij wist niet van het licht en het daaropvolgende humeur van mijn lief. Waardoor ik nu regelmatig op een verschrikkelijk tijdstip naar de badkamer sluip met het blokje en een pen, om daar mijn spinsel-loslaat-behoefte de vrije loop te laten.
Op de fiets is het ook ellendig. In de kleine 20 minuten die ik overbrug van huis naar mijn werk schiet er van alles in mijn hoofd. Sinterklaasgedichten, Facebooklolletjes en complete afscheidsliederen. Ik word er vrolijk maar ook gek van! In mijn hoofd herhaal ik dan eindeloos dezelfde zinnetjes, om ze maar niet te vergeten. Dan hollen naar de computer, om de boel eruit te gooien.
De fijnste schrijfsituatie is als je niets hoeft. Nou ja, of heel weinig. Een boodschapje tussendoor kan, maar liever niet. Ook is het fijn als er niemand thuis is. Of als er wel iemand is, dat deze persoon zelf genoeg dingen te doen heeft. En dan het liefst in de schuur (ver weg) of achter een eigen bureau of laptop (lekker rustig). Ik heb echt graag mensen om me heen, maar tijdens het schrijven gelden er andere regels. Dan wil ik niet elke keer iets moeten aangeven, vasthouden, helpen mee zoeken of meebeslissen over welke energieleverancier beter is! Mijn lief zit gelukkig niet zo snel in de gordijnen als ik en weet raad met mijn bokkige gedrag. “Ik ga een site voor jou maken. En jij gaat schrijven. Want dat vind je leuk en die lappen tekst die jij op Facebook zet, zijn sowieso veel te lang”. Ik wil pruttelen en kribbig doen. Maar ik doe het niet. Mijn spinsels gaan een plekje krijgen. Ik word er blij van!