Sinterklaas is weer in het land en was deze ochtend uitgenodigd door onze personeelsvereniging op kantoor. Voor de collega’s een kleine moeite; ze klikken vooraf online aan welk cadeautje hun spruitje wenst en worden op de ochtend zelf gezamenlijk twee uurtjes geëntertaind in de publiekshal.
Dat dit kinderfeestje vooraf nogal wat voeten in aarde heeft is zacht uitgedrukt. De vereniging moet vergaderen, een datum prikken, de feestruimte reserveren (inclusief beveiliging) en een uitnodiging de deur uit doen. Dan is er al budget vastgesteld en gecontroleerd. Er wordt een groep vrijwilligers gemobiliseerd. Ouders die hun kroost wel aanmelden maar nog geen cadeautje(s) besteld hebben moeten achter de broek aangezeten worden. Na de inkoop moeten de namen van de kids op de pakjes. Sommige collega’s hadden wel wensen doorgegeven maar waren de namen van hun kroost blijkbaar vergeten. Sinterklaastijd is ook spannend.
Ik had me erop verheugd weer Piet te mogen zijn deze ochtend. Hoe meer Pieten hoe gezelliger. In de mail stond dat Pieten daarom ook ‘hun man’ mochten meenemen. Ik had vriendin Natas al zover gekregen en twijfelde of ik zou reageren op de ouderwetse oproep. Als ik zou aangeven dat ik ‘een vrouw’ had, wist ik zeker dat Natas hiervoor aangezien zou worden. Laat maar…. Of ik nog een pruik voor haar had? Ik vond wat hilarische modellen op zolder.
Stipt tien over acht in de ochtend pikte Natas me op en tuften we, gezellig kwekkend, richting werk. We werden hartelijk ontvangen door twee vrijwillige pensionado’s die niet precies wisten waar het omkleden plaatsvond. Dit was duidelijk niet het Pietenteam maar team opbouw. Op de eerste verdieping aangekomen stonden er al verschillende collega’s in ondergoed tussen de bureaus. De trommelpiet sjorde aan zijn maillot en Sint werd in zijn tabberd gehesen. Geen koffie dus maar actie. Geen van de drie meegebrachte pruiken kwam door onze keuring. Associaties met Lolita (té blond), een jongetje (té kort) of een lijk (té donker, waardoor je gezicht lijkwit wordt) zorgden ervoor dat uiteindelijk haar eigen haar de beste optie bleek. We waren er klaar voor.
Sint zou aankomen in een heuse Cadillac. We zagen het gevaarte al staan op de parkeerplaats. Het was nog even puzzelen hoe we hierin zouden stappen, aangezien ook ouders met kinderen hier hun auto parkeerden. Na een speurtocht door het pand waarbij deuren niet open konden (op zaterdag werken de deurtags niet) en uitgangen waar bouwwerkzaamheden plaatsvonden, strandden we bij de personeelsingang. Sint moest het laatste stuk gebukt onder de ramen door omdat er kinderen buiten liepen. We moesten snel zijn wilden we niet gesignaleerd worden. Natas, een andere Piet en ik ploften op de doorgezakte achterbank van de Cadillac. Sint liet zich mijterloos op de bijrijdersstoel glijden en manoeuvreerde zijn staf door het open raam richting ons. Ik zat klem tussen staf en Natas. Voor de hoofdpiet was geen plek meer dus die moest naast wat rotzooi en het roestige reservewiel in de kofferbak. Lief dat de klep open mocht blijven staan.
Direct na vertrek beukte het chassis van de slee met een oorverdovende klap op de eerste drempel die we misschien iets te hard over reden. Gegil, consternatie en de slappe lach op de achterbank. Het was maar een rit van vijfhonderd meter maar we hielden ons hart vast. Ging dit goed? Bij het stoplicht verderop stond een oude dame waarop Sint opmerkte: ‘Dat is Mariska, die heb ik vroeger nog op schoot gehad!’ Hij zat al lekker in zijn rol. Voor het aankomstplein klapten we weer op een drempel, maar nu harder. We gilden weer, de motor sloeg af en we stonden stil. Een passerende mevrouw met haar hondje bekeek het tafereel zichtbaar zorgelijk. Werd het het laatste stuk lopen? Konden we haar vragen te duwen? De chauffeur startte de bak en na heel veel gas geven gingen we opgelucht weer zachtjes vooruit.
De burgemeester begroette ons hartelijk en langs de rode loper was het afgeladen met blije kindergezichtjes. Wat een ontvangst! Sinterklaasliedjes werden luidkeels meegezongen en handjes gevuld met schuimpjes en pepernoten. Er was een tafel met snoepgoed, koffie en limonade, een podium met pakjes, een microfoon en een speciale stoel voor Sint. Die was me al eerder opgevallen, in het rommelhok op de derde etage. De kinderen kregen een badge opgespeld met hun naam erop. Handig als ik nu mijn bril bij me had gehad. Overal waren spelletjes en slingers en een meneer zong en speelde verrassend leuk op een keyboard. Voor de afwisseling ging het niet alleen over de stoomboot maar klonk hier en daar ook een eigentijdse meezinger voor de papa’s en mama’s.
Wat waren de kinderen geweldig: soms verlegen en bedremmeld, maar ook kwam een meisje vragen of ik met haar kwam spelen? Ineens merkte ik waarom het zo’n gehannes was met die snoepzak: het was een kussensloop met zo’n flap die om het kussen gaat. In een onbewaakt moment kieperde alles eruit omdat ik verkeerd graaide. Na het aanreiken van het zoveelste handje pepernoten zei een ukkie zachtjes: ‘ik ben bijna misselijk!’ Ze hadden genoeg gehad, ergens achter het podium wist ik de sloop weg te moffelen.
Kinderen raakten moegespeeld en wangetjes werden steeds roder. Hier en daar barstte een kleintje in huilen uit. Hoog tijd om de cadeautjes uit te delen. Hoe wist Sinterklaas dat ze dit gevraagd hadden? Uitgebreid kwamen ze laten zien wat de buit was. We genoten van de dankbare blije smoeltjes en namen uitgebreid afscheid bij de rode loper. Tot volgend jaar lieverds!
Moe maar voldaan vertrokken wij naar onze omkleedplek terwijl de bouwploeg nu stoelen stapelde, afval verzamelde en de boel aanveegde. Sint moest nog even beeldbellen met onze beveiliger die geen dienst had vandaag, maar wel kleine kindjes heeft. Met gewassen wangen zaten we even later nog nazwetend in het personeelsrestaurant. Het team had ook nog even een lekkere lunch voor ons klaargezet ter afsluiting. Na mooie woorden van dank over en weer spraken we allen de hoop uit om elkaar volgend jaar hier weer te treffen. Toen Sint zijn cadeaubon opende sprak hij olijk: “wat leuk, een bon van Blokker!’ Waarna hij werd bijgevallen door een Piet: ‘heb jij ff mazzel, ik heb er eentje van V&D!’
Met nog een metergrote speculaaspop onder de arm liepen we terug naar de auto. De personeelsvereniging heeft weer een mooie taak voor volgend jaar. Hoe maakt de Sint dan weer zijn entree? Ben bang dat de Cadillac total loss is.