Binnenkort is het alweer drie jaar geleden dat mijn lief zei: ‘Ik ga een website voor je maken zodat je je verhalen kwijt kunt’. Mijn hoofd klapte in die tijd af en toe haast uit elkaar van alles wat ik op papier wilde zetten. Het voelde verlicht om ineens alles eruit te kunnen gooien en een plek te geven. Een hele voorraad had ik nog voor handen om te plaatsen dus zette ik in het begin twee verhalen per week online. Inmiddels is er in mijn volle hoofd (mede daardoor) veel ruimte gekomen. De hinderlijke drang om te ‘moeten schrijven’ is weg. Dat klinkt een beetje gek misschien maar die drang was er echt. Net als de drang om te ‘moeten’ publiceren op de site.
Ik hoor wel eens dat iemand denkt dat het in te stellen is, om klokslag tien uur wekelijks een nieuw verhaal plaatsen. Waarschijnlijk kan dat ook wel, maar daarvoor moet je een duurbetaalde site hebben of iemand die dat voor je regelt. Die iemand moet je inhuren en sites moet je betalen. Ik wil dat niet, daarvoor ben ik te krenterig. Als het een betaalde baan was zou het logisch zijn maar voor een hobby? Mijn site is niet duur maar daardoor moet je dus zelf aan de bak. Het vrolijke soms wisselende fotootje van de achtergrond, de kleur van de letters en de andere kleuren, alles moet ik zelf instellen. Elke week zit ik even voor tien uur op zaterdagmorgen achter de laptop om het ding te activeren en de mail er zelf uit te gooien. De mail gaat via een ander programma en daarin zit ook een foto, een tekst en een link. Wil ik die veranderen, dan moet ik dat ook zelf doen via dat programma waar ik niet veel van snap.
Het plaatsen van verhalen heb ik inmiddels wel onder de knie, mag het na drie jaar? Maar ook in dat programma zijn driehonderdtwaalf mogelijkheden voor allerlei dingen die ik niet gebruik en niet hoef. Ik moet updaten af en toe en daarna zien dingen er soms weer heel anders uit. Daar gaan mijn hersenen van stuiteren. Ingewikkelde dingen die ik net een beetje begrijp moeten blijven zoals ze zijn.
In den beginne kon ik ongerust worden als we een weekendje weg waren of als we op het punt stonden om een vakantie te boeken. Hoe moest het dan met mijn wekelijkse plaatsing? Hoe plaats je een verhaal wanneer je in de auto zit richting Valkenburg of Slovenië? De drang om wekelijks te moeten plaatsen stoorde me. Waarom laat ik me zo leiden door de strenge stem in mijn hoofd? Waarom steeds het gevoel iets te ‘moeten’ terwijl het niet hoeft maar je het alleen wil? Laatst was er weer een update geweest en kreeg ik op zondag een appje van een lezer: ‘Klopt het dat er geen nieuw verhaal was deze week? Ik kreeg wel een mail?’ Direct raadpleegde ik de site waar niets geks mee aan de hand was. Zaterdag tien uur gemaild en even daarvoor het nieuwe verhaal geplaatst. Voordat ik mail check ik altijd of het zichtbaar is dus dat was ook deze keer gebeurd. Nu mijn mobiel checken. Ik weet dat de meesten het daarop lezen. Daar ging het mis; hierop was alleen het verhaal van de week daarvoor te zien. Stoom kwam uit mijn oren. Vooral omdat het dan weekend is en ik de bedrijven die de sites beheren niet kan bereiken. Wel geplaatst, te zien op de computer maar niet op mobiel. Gatverdamme.
Mijn lief belde na het weekend met het bedrijf. Eigenlijk moet ik dat zelf doen, maar ze stellen altijd van die moeilijke vragen die zij wel snapt. Ze hadden alles nagekeken en het zou nu gewoon moeten werken. Ik was gerustgesteld. Op zaterdag plaatste ik mijn verhaal en checkte mijn site: het stond erop. Nu mijn mobiel checken: niets. Alleen het verhaal van de week ervoor. Bloedchagrijnig besloot ik daarom om niet te mailen. Dit zou alleen maar weer tot gevolg hebben dat lezers alleen een oud verhaal zien. Het frustreerde me mateloos. Nu kwamen er weer berichten van lezers dat er geen mail gestuurd was. De dagen erna bleef ik de site checken vanaf mijn mobiel. Drie dagen later was het verhaal ineens zichtbaar. Ik mailde alsnog midden in de week. Stom! Blijkbaar duurt het ineens een paar dagen voordat het werkt. Om te testen plaatste ik mijn nieuwe verhaal op woensdag. Pas op zondag was het op mijn mobiel te lezen. Ik had de zaterdag weer niet gemaild, het had immers geen zin? Weer gebeld met de firma, het zou echt moeten werken. Dit keer plaatste ik op dinsdag en was het direct via beide kanalen zichtbaar. Hoe irriteer je Tanja, nou zo dus.
Het nieuwe jaar is aangebroken en ik heb een goed voornemen: ik ga het dwangmatige gevoel om te moeten schrijven en publiceren een beetje loslaten. Het is geen aangenomen werk. Als er veel leuke dingen gebeuren schrijf ik soms drie verhalen achter elkaar. Maar het gebeurt ook wel eens dat ik twee weken inspiratieloos ben. En daar ga ik me niet meer druk over maken. Mijn digitale mapje met verhalen die af zijn is leeg. Het mapje met verhalen die half af zijn is nog gevuld. Maar soms moet de slotingeving nog komen of heb ik domweg meer tijd nodig om het af te ronden. Ondertussen moet er gewoon gewerkt worden en de weekenden zijn kort. Na de tweehonderdendrie verhalen van de afgelopen jaren zou het dus zomaar kunnen dat ik af en toe een weekje oversla vanaf nu. Ik wens iedereen een ongedwongen jaar!