In alle heisa op je werk, is niets lekkerder dan even aan de hectiek ontsnappen. Ook al is het maar een half uurtje, tussen de middag kan het. Collega M en ik hebben er allebei last van. Teveel indrukken, teveel prikkels, van alles teveel, te vaak. Dus piepen wij er zo vaak als het kan tussen uit. Wij delen een hartstocht. Dacht eerst dat ik het alleen had. Maar zij heeft het ook. En hoe naïef om te denken dat alleen wij het hebben. Half Nederland heeft het denk ik, want hij bestaat al bijna 100 jaar. De Hema. Nog nooit had ik van Patrick Laureij gehoord. Maar ook hij voelt het precies zo. “Zit je effe niet lekker in je vel, ga je naar de Hema! Ze hebben een hoop spullen, je kunt er even afkoelen!” Dat is mijn man! Wat een leukerd! En het klopt ook precies.
Collega M en ik fantaseren erover om opgesloten ze zijn in de Hema. Dat de bedrijfsleider ’s avonds de winkel afsluit, terwijl alleen wij samen er nog inzitten. En dat we er dan niet meer uit kunnen. En dat we dat zo heerlijk vinden. Dat we dan uren ronddolen tussen het lekkere zachte ondergoed. Alle kleuren lipgloss uitproberen. En die mooie glanspoeder op elkaars wangen kwasten. Roomboterallerhande eten en Jellybeans met rookworst. Alle oorbellen indoen en de allerleukste uitzoeken. De tijd zal voorbij vliegen. We passen de rokjes en bloesjes en lakken elkaars nagels. We mogen zoveel schrijfboekjes uitzoeken als we willen. Met fijn schrijvende pennen erbij natuurlijk. We zwaardvechten met het mooiste inpakpapier en printen de foto’s waar we samen het leukst opstaan. We eten taartjes en worden nostalgisch van de tekeningetjes van Fiep Westendorp. Wat we echt niet meer op kunnen stoppen we in die frisse transparante stapelbakjes, waar je er nooit genoeg van hebt. Diep in de nacht dommelen we weg in een donzig zacht dekbed, op zachte kussens.
De volgende morgen is de realiteit helaas weer levensgroot aanwezig. Collega M heeft een andere baan. Nadat we onze krokodillentranen gedroogd hebben, gaan we gewoon weer aan het werk. Bij ex-collega M is geen Hema vlakbij het werk. Wel een bos. Maar daar fantaseer je niet over opsluiting in de nacht. Ik ga in mijn eentje naar de Hema. Maar het is een stuk minder leuk zonder M. Mijn overgebleven collega’s zijn heus gezellig hoor. Maar hebben die Hema fetisj niet. Ik snap er ook niets van. Gelukkig houden M en ik contact. We zien elkaar snel weer. Nu alleen nog even uitvogelen wie de bedrijfsleider is in onze Hema. Als we hem nou vertellen dat zijn Hema op onze bucketlist staat…….is hij dan niet zó vereerd dat hij voor ons zijn hand over zijn hart strijkt?