Ik vind het een beetje gênant om toe te geven, maar ga het toch gewoon doen. Op de een of andere manier let ik altijd op de mensen om me heen. Op die manier spot ik regelmatig een oude bekende maar ook wel eens een bekende Nederlander. Ik zie ze meestal wat sneller dan mijn lief maar heb door de jaren heen geleerd dit niet meteen te melden. Als ik namelijk zeg ‘kijk, daar loopt die of die’ dan wordt er veel te hard ‘WAAR?!’ geroepen waardoor iedereen kijkt. Je wil iemand natuurlijk niet in verlegenheid brengen. Alhoewel (en nu komt het gênante) ik wil altijd graag met een BN-er op de foto. Als ie echt leuk is he, anders niet. Ik probeer het te onderdrukken maar het is gewoon té geinig. Mijn lief doet net of zij die drang niet heeft, maar ik geloof dat ze mijn slechte gewoonte begint over te nemen. Wat ik vooral leuk vind aan zo’n foto is dat je jaren later nog weet wat voor dag dat was. En waardoor je die persoon spotte en met wie je was. Het is een simpele herinnering aan iets waar je vrolijk van wordt. Ik ben dol op mijn verzameling vrolijke herinneringen.
Het is natuurlijk allemaal begonnen met Danny, waar ik vroeger hoteldebotel van was. Als je dit detail gemist hebt, zoek het verhaal ‘Superfan’ dan even terug. In die tijd moest je wel je fototoestel bij je hebben om een foto te maken. In een tochtige parkeergarage zijn ooit eens twee foto’s gemaakt; van Danny met mij en omdat ook Koos Alberts gespot werd, wilde ik ook met hem op de foto. In een pretpark zagen wij ooit een keer (de toen razend populaire) Rasti Rostelli lopen. Mijn lief wilde wel met hem op de foto. Om geen opstootje te veroorzaken informeerde we op gedempte toon of hij dit wilde. Als we die foto nog wel eens tegenkomen moeten we altijd lachen. Jeetje wat was die man chagrijnig. En wat ik ook hilarisch vind; geen hond weet meer wie het is. Ik zal ons kind eens vragen, gegarandeerd lol.
Van mijn lief is er een foto met Marco Borsato, wat waren ze toen allebei nog jong en dun. Ook heeft ze eens een acteur uit Flikken Maastricht gestrikt voor een kiek. Ik weet niet eens meer hoe hij heet, maar ook dat was weer in een parkeergarage. Mijn lief is ooit, toen ze aan het werk was in de Arena, aangesproken door een aardige meneer. Hij begon een praatje tot mijn lief tegen hem zei; ‘je komt me zo bekend voor’. De man lachte en zei dat dit best mogelijk zou zijn. Toen ze me belde vertelde ze dat ze Edwin van der Sar had gesproken. En ook dat ze daar pas later achter kwam. Nadat ik uitgelachen was (wij zijn geen voetbalkijkers, maar Van der Sar, die kennen we nog wel) kon ik alleen maar zeggen; ‘geen foto dus?’. Nee, er was geen foto.
Samen met vriendin Caroline gingen we op de foto met Martijn Fischer, na afloop van een oergezellige avond in het theater. Op de Linda zomerweek met Jan Versteegh en Patty Brard. Tijdens de Pepernoteninpakavond zongen we uit volle borst mee met Harry Slinger, en ook hij wilde best met ons op de foto. Als we daarna Pieten waren bij de Sinterklaasintocht, gingen we steevast met de Sint op de foto. En met hoofdpiet Anton die ook mijn collega was. Ons kind heb ik een keer op de foto gezet met onze Burgemeester. Hij vond er niets aan, ik wel. Na afloop van een Dam-tot-Damloop ging mijn lief op de foto met Katja Schuurman. De Libelle zomerweek was ook altijd goed voor leuke plaatjes. Meestal omdat er signeersessies waren. Zo sta ik op de foto met Ruth Jacott en voor de zoveelste keer weer met Danny (nee, niet meer hoteldebotel, echt niet, maar gewoon omdat het leuk is). Ik was er ook een keer toen ik ineens middenin een soort opstootje stond. Net toen ik om me heen keek om te zien wat er aan de hand was, botste ik tegen de toenmalige premier Balkenende. Dat vond ik zo hilarisch, dat ik eigenlijk direct vroeg of hij met me op de foto wilde. Ik kijk zo vrolijk op die foto, omdat het zo’n komische situatie was. Het was een aardige man, maar ik heb niets met Balkenende. Toen ik op mijn werk hoorde dat
één van mijn mannelijke collega’s vervent CDA-aanhanger was, mailde ik hem die foto. De volgende dag kwam ik erachter dat hij hem als bureaubladachtergrond had ingesteld. Toen heb ik toch maar vriendelijk gevraagd of hij ‘m daar wilde verwijderen. Het kon te gek ook.
Toen mijn lief en ik nog jong waren hebben we eens (na een optreden) net zolang op Willeke Alberti gewacht tot ze uit de artiestenuitgang kwam. Zo jammer dat toen net de batterij uit ons fototoestel leeg was. Geen foto, we balen er nog steeds van. Gelukkig zijn de tijden verbeterd met de komst van de mobieltjes. Ik moet toegeven, ik kan me wel voorstellen hoe verschrikkelijk dit fenomeen moet zijn voor de betrokkenen. Dat ik hieraan meedoe, ja daar schaam ik me wel een beetje voor. Maar als ik ooit een keer een kamer krijg die ik met niemand hoef te delen dan weet ik het wel. Ben bang dat ik dan een hoop afdrukken en uitvergrotingen laat maken van alle foto’s met BN-ers. Ondertussen spaar ik rustig door, om mijn verzameling vrolijke herinneringen steeds groter te maken.