‘Gefeliciteerd met uw prijs’ stond er in de brief van de buurtsuper. ‘U heeft een driedaags arrangement gewonnen voor twee personen in een driesterrenhotel in Ootmarsum. Inclusief twee overnachtingen, twee keer uitgebreid ontbijtbuffet en twee keer viergangen diner’. Na de hele vakantie gebuffeld te hebben door de sloop van de loods, was dit echt een geweldig cadeau. Als de wiedeweerga de agenda’s naast elkaar gelegd en geboekt. Zo togen we op een vrijdagmorgen vroeg richting Twente.
Omdat we eerst de honden uit logeren hadden gebracht in de kop van Noord-Holland, gingen we bovenlangs over de dijk richting Lelystad. ‘We komen langs Batavia outlet, zullen we even kijken?’ vroeg mijn lief. Wat waren we hier een tijd niet geweest. Parkeren kon voor de deur en het was er nog heerlijk rustig. Al snel kwamen we erachter dat we niet gevoelig waren voor alle merkkleding en daarbij waren het vooral overgebleven maten, gekke modellen en vooral heel veel te korte truitjes. Tenminste, als je de vijftig bent gepasseerd. Snel terug richting auto. Hij moest ergens vlakbij de deur staan maar we vonden hem niet. Na tien minuten heen en weer de parkeerplaats over te zijn geweest vloog de angst me om het hart. Hij zou toch niet gestolen zijn? Na verder zoeken bedachten we ons ineens dat er misschien meerdere in- en uitgangen waren die op elkaar leken? Om de hoek was inderdaad een zelfde entree waar onze auto stond te wachten.
Halverwege de middag werden we welkom geheten op plaats van bestemming en zeulden we onze koffertjes twee trappen op naar nummer twintig. Het zolderkamertje was oud maar schoon. De informatiemap die klaar lag telde veertig pagina’s met tips en instructies. Tijdens het ontbijt en diner werden slippers bijvoorbeeld niet op prijs gesteld. Evenals tablets en telefoons. ‘Verzoek van de huishouding om je wandelschoenen niet op de trap te dragen’ informeerde ik mijn lief. ‘Ja dág, ik ga echt niet op mijn sokken hoor, heb je die vloerbedekking gezien op de trap, gatver!’ Was de gezellige reactie. Het viel me op dat bij alle telefoonnummers het netnummer ontbrak. Verder stonden er tal van leuke activiteiten opgesomd in de regio: kegelen, klootschieten, een huifkartocht of zelfs midwinterhoornblazen! Toe maar. Na een wandeling door het stadje en een koffie op een terras was het etenstijd geworden.
De serveerster was dezelfde dame die de incheck deed en vroeg aan alle tafels hetzelfde: ‘kan ik vast iets voor u inschenken, heeft het gesmaakt en kan ik u nog iets inschenken?’ Ze gaf ons een bord en vertelde dat de eerste gang een meloensoepje was met ham. Mijn lief nam een hap en zei zacht maar geschrokken; ‘die soep is koud!’ Dat leek mij logisch (gepureerde meloen warm je niet op), maar zij trok haar neus op en at alleen het plakje vlees. Na de (wel warme) tomatensoep kwam het hoofdgerecht: een taai biefstukje in pepersaus met vier sperziebonen en het formaat koffiekopje met aardappeltjes. Ineens kwam er ook een meneer ten tonele. Hij zag eruit alsof hij in de keuken alle restjes van de borden likte want zijn rug was breder dan zijn billen. Nou ja, eigenlijk waren er geen billen. De broek was strak vastgesnoerd waardoor er rondom van alles bovenuit piepte. De aardbeibavarois met slagroom tot slot was lekker zoet en afgetopt met nogatinekruimels.
Na een kwartier op alle knopjes van de afstandsbediening gedrukt te hebben lukte het eindelijk om de tv aan te krijgen. Na nog tien minuten kregen we hem op een ander kanaal en wat harder. Liggend op onze bedden (meer ruimte om ergens te zitten was er niet) keken we Holland got talent. Ik viel vlot in slaap, mijn lief lag de halve nacht wakker.
Het ontbijt was van half negen tot tien uur dus vroeg uit de veren die zaterdagmorgen. Mijn lief spiekte toch stiekum op haar mobiel terwijl ze de verbrande uiteinden van haar plakjes spek op de rand van haar bord schoof. Tuurlijk snappen wij dat het niet gezellig is als de hele eetzaal op een schermpje tuurt. Maar wij willen tussen het kletsen door wel weten waar we moeten zijn, hoe laat alles open is en het weerbericht checken.
De tien kilometer Springendal wandeltocht was heerlijk. Parkeren aan de bosrand en de paden op. Door werkzaamheden (die volgens de aanplakbiljetten al klaar hadden moeten zijn) waren paden naar de bronnen niet bereikbaar. Een beetje uit koers daardoor genoten we van het groen in het zonnetje dat tussen de wolken piepte. Om de haverklap lagen we (vaak gelijker tijd) half op ons buik om de enorme hoeveelheid paddenstoelen op beeld te vangen. Pensionado’s op elektrische fietsen scheurden ons regelmatig voorbij. We kwamen andere wandelaars tegen met kaarten in hun hand. Dat waren vast de types die zich wél aan het zero-tolorance-beleid aan tafel hadden gehouden. Wij konden niet zonder de net geïnstalleerde Komoot-app. De beloofde paarse velden hebben we niet ontdekt, wel een bloemenveld waar ik mijn plukdrang weer niet kon bedwingen. De opbrengst borg ik zorgvuldig op in mijn boek, lekker weer kaartjes van lamineren dit najaar!
Nog net op tijd waren we weer terug in ons kunsthotel en konden we aan tafel. ‘Zal ik vast iets te drinken inschenken?’ liep weer haar rondje en deze keer was er een paprikasoep. ‘Fijn’ zei mijn lief, en zachtjes tegen mij: ‘Want die koude bloemsoep van gister vond ik echt niet lekker!’ De veelal zwijgende oude van dagen om ons heen keken verbaasd op om zoveel gelach uit onze hoek.
Als we die avond moegelopen op onze bedjes neerploffen zien we op de ‘kaarten-app’ dat we (vooral bij de Batavia outlet) gewoon hadden kunnen zien waar de auto zich bevond. Nacht twee sliep mijn lief als een os en lag ik de halve nacht wakker. Het lampje van de tv bleef onophoudelijk knipperen en ik was te slaperig om er iets aan te doen.
Op de vertrekdag regende het en het door mijn moeder aangeraden museum zou pas twee uur later opengaan. De dag ervoor waren we te laat terug van onze wandeling en was het al gesloten. We vonden het wel prima zo en vertrokken richting huis. Het heerlijke cadeautje zat erop.