Het was 30 oktober en ik zie op onze kalender dat het de geboortedag is van mijn oma Co. Honderdvijf zou ze geworden zijn als ze nog geleefd had. Een dag later valt mijn oog op een prachtig gedicht van Toon Hermans. Zo mooi dat het me even naar de strot vliegt. Oma was zo dol op Toon, en ik ook.
Oma was van het type niet lullen maar poetsen en had het hart op de tong. Ze was wars van opsmuk en groot bestrijder van onrecht. Met het koningshuis had ze niets. Ik zal nooit vergeten hoe kwaad ze was toen er, aan alle inwoners van Zaanstad, een brief was gestuurd. Er werd in aangekondigd dat (toen nog) Prinses Maxima een bezoek aan onze stad zou brengen en het leek de gemeente een leuk gebaar om haar een fiets te schenken. En of de inwoners bereid waren om daaraan mee te betalen. Oma was furieus. ‘Ik heb het Bannehof gebeld en gevraagd of ze wel goed bij hun hoofd zijn!’ (Het Bannehof was het toenmalige hoofdkantoor van de gemeente). Aan iedereen die het horen wilde vertelde ze over de idiote brief en dat ze vast niet van plan was hieraan mee te doen.
Een tijdje later was ze jarig en zocht ik een cadeau. Toen ons theater aankondigde dat Toon Hermans zou komen optreden wist ik het gelijk. Ik wilde met oma naar Toon! Omdat ik zo snel reageerde waren er nog plaatsen op de eerste rij.
Zoals altijd vertrokken wij die avond iets te laat van huis en haalden oma op. Aangekomen bij het Zaantheater waren alle parkeerplekken al bezet en moesten we haasten. Mijn lief zette ons voor de deur af om zelf de auto ergens verderop te zetten. Ze wist niet helemaal zeker of ze er wel mocht staan, zei ze toen ze op het nippertje op tijd bij ons kwam zitten. Nou ja, de voorstelling begon en wat was het mooi. Toon was al op zeer hoge leeftijd en vertelde dat hij een beetje grieperig was. Oma had ook al een paar keer flink gehoest. Hij nam even een dropje. Of mijn oma ook een dropje wilde? Ik had haar al lange tijd niet zo vlot zien opstaan om het aan te pakken. Wat geweldig leuk. Zijn interactie met het publiek deed oma zichtbaar goed. Ze reageerde hardop op al zijn vragen en gaf hier en daar ook ongevraagd best hard haar mening. Ik genoot niet alleen van Toon, maar ook van oma. Ze had een heerlijke avond.
Omdat ook oma niet al te best meer ter been was, haalde mijn lief na afloop de auto op om ons bij de deur weer op te pikken. We hadden een bekeuring. Oma was woest. Waarom die hufters uitgerekend nu boetes uitdeelden als er zo’n mooi optreden was. Wat een pennenlikkers! Ze zou het er niet bij laten zitten en weer het Bannehof bellen. Ik moest er stiekem een beetje om lachen. Je zou toch bij het Bannehof werken en telkens mijn oma aan de lijn krijgen, dan was je mooi de pisang. Achteraf hoorden we dat ze inderdaad gebeld had maar natuurlijk bot had gevangen.
Kort daarop verscheen er een CD met daarop de theatervoorstelling van Toon. De voorstelling waar wij geweest waren. En toen borrelde er een grap bij me naar boven. Hij was wel een beetje illegaal maar ik, het braafste meisje van de klas, durfde het aan. Ik werkte in die tijd bij de gemeente Zaanstad, maar niet op het Bannehof. Ik typte een brief waarin ik schreef dat ik had vernomen dat ze zo’n fijne avond had gehad maar dat die zó bedorven was door de bekeuring. Dat de gemeente die niet kon kwijtschelden maar dat ze het wel sneu voor haar vonden. Of we het konden goedmaken met een CD van dat mooie optreden? Ik zette mijn (onduidelijke) handtekening eronder en sloot af met T.C. van Viegen. Printte hem op Zaanstad-logopapier, deed de ingepakte CD erbij en stuurde die in een Zaanstad-logo-envelop naar haar op.
In de veronderstelling dat zij er ook hard om kon lachen, liep het anders. Ze belde mij op het nummer van mijn werk en was uiterst vriendelijk. Mijn stem herkende ze niet en noemde me mevrouw. Dat ze zo’n leuke brief had gekregen met zo’n mooie CD en dat ze me wat wilde vragen. Want zij heette tenslotte ook Van Viegen maar ik ook. Wie ik dan was??
Kort na de bewuste voorstelling overleed Toon. Ik denk nog vaak terug aan die heerlijke avond in het theater. Aan al die keren dat oma aan iedereen vertelde dat ze nog een dropje van hem had gekregen. Aan hoe we gelachen hebben om haar boosheid over de fiets voor Maxima, de bekeuring en uiteindelijk om de brief die stiekem van mij kwam en zij niets door had. Oma is alweer zolang geleden overleden maar nog zo vaak mijn gedachten.