Mijn door de weekse ochtendritueel is elke werkdag hetzelfde. Om zes uur tien gaat de wekker en kan ik één keer snoozen. Om eventuele overige aanwezige gezinsleden niet wakker te maken, heb ik de avond ervoor al kleding klaargelegd. Na het badkamerritueel kus ik de slapende achterblijvers gedag en kan ik om zeven uur naar beneden. In een kwartier moeten vervolgens de honden uitgelaten worden. Dan zijn er nog precies vijftien minuten over waarin ik de beesten en mezelf voer, de digitale streekkrant doorneem en één koffie kan drinken. Dit gaat al jaren zo en geeft me rust en houvast. Er moet dan dus geen hond gekotst hebben of tijdens het uitlaten door een rotte vis gaan rollen, want dan gaat het schema in de war en kom ik te laat.
Van de week waren we een keer heel vroeg naar bed gegaan. Zo kwam het dat mijn lief ineens aansloot bij mijn eet-krant-koffiemoment. Of ik dat gezellig vond, tuurlijk! Jaaa, natuurlijk maak ik dan voor jou ook een koffie. Waar zij normaal gesproken altijd zwijgzaam op gang komt met een bakkie achter de laptop, was het nu anders. Blijkbaar had de lange nacht haar goed gedaan en stond mijn lief aan. Ik werd over van alles geïnformeerd, moest meebeslissen, even kijken hoe een bestelling eruitzag en meer van dat soort ellende waar ik niet op zit te wachten om kwart over zeven. Ondanks dat voelde het egoïstisch toen ik aangaf dat ik door het gekwek de krant niet kon lezen.
Gelukkig is mijn lief de beroerdste niet (ze kent me langer dan vandaag) en besloot het oor van onze hond even uit te spoelen. Dat is soms pijnlijk en met een speciaal flesje en extra aandacht is het meestal snel weer verholpen. Omdat de hond hiervan na afloop wel met haar kop gaat schudden, en wij liever geen vieze spetters in ons interieur willen, vindt dit spoel-ritueel buiten plaats. De achterdeur zwaaide open, de honden renden dolgelukkig weer naar buiten en mijn lief ging aan de slag. Beetje jammer dat de achterdeur niet meer werd gesloten want binnen twee minuten zat ik met ijsbenen aan tafel. De gordijnen moesten open (anders kun je de achterdeur niet vinden) dus de felle ochtendzon scheen vrolijk in mijn gezicht. Van lezen kwam niets meer. Kribbig moest ik lachen om mezelf. Het ochtendritueel in de war en te laat de deur uit.
Op kantoor had ik nét een koffie getapt toen mijn collega vertelde dat onze afspraak een halfuur te vroeg aanwezig was. Of we meteen even mee konden lopen naar de vierde etage? Gehaast graaide ik de spullen bij elkaar die mee moesten en twijfelde even over de koffie. Liet ik die achter (zonde) of nam ik die in mijn hand mee naar boven (riskant)? De hunker naar iets warms met cafeïne overwon het en ik koos voor het laatste.
Met koffie in mijn hand acht trappen beklimmen leek me geen optie, dus namen we veilig de lift. In mijn ene arm had ik de spullen, in de andere hand de koffie. De koffiehand kon precies met één vinger op het liftknopje drukken. Op het moment dat mijn vinger het metalen liftknopje raakte, kreeg ik een statische schok. Uit reflex sprong ik een meter naar achter en zwiepte daarmee de volle inhoud van mijn bekertje door de lift. Gierend van het lachen ging mijn collega weg om een doekje te zoeken, me nog naroepend dat ze het jammer vond dat ze geen foto gemaakt had.
Opgetogen en haast trots bekeek ik mijn lichtblauwe nieuwe spijkerbroek; die was nog schoon en droog! Met mijn reactievermogen is nog niets mis! Op hetzelfde moment voelde ik mijn buik warm worden. Neeee, van mijn middenrif tot aan mijn riem was ik doorweekt. Niet alleen mijn trui maar ook het hemdje eronder waren doordrenkt. Wat een klote ochtend.
Van een lieve oud-collega kreeg ik eens een boekje: ‘pessimisme kun je leren’. Ik hoop dat dit op mij sloeg. Optimistisch als ik ben, ging ik daarvan uit. Na het koffie-incident prees ik me dan ook gelukkig dat ik die dag een zwarte trui én een zwart hemdje aan had. Ondanks dat ik de hele ochtend met een kouwe natte buik zat, zag niemand er iets van. Koffie ruikt gelukkig lekker. Vanavond maar weer gewoon laat naar bed.